Afgezien van de (meestal mooie) herinneringen, met name de fado avonden waarover ik de vorige maand geschreven heb, komen we ook altijd terug van vakantie met de nodige “spullen” in de koffer: souvenirs, cadeautjes voor vrienden en bekenden, en vooral ook boeken en platen. Maar wat die CDs betreft lijkt het wel alsof de stroom aan het opdrogen is. Dit keer kwam ik terug met een oogst van welgeteld drie stuks: drie CDs van Amália die ik nog niet had, gevonden bij de FNAC in de bak “3 voor €15”. Een goede deal, dat wel.
Vroeger kwam ik terug met soms wel vijftien tot twintig platen, maar toen kocht ik er veel van de fadistas zelf, na hun optredens. Tegenwoordig slaan ze mij over omdat ze weten dat ik hun CD al heb. En er zijn steeds minder fadistas die nog hun platen aanbieden. Ik vermoed dat ook in deze wereld de streamingdiensten de fysieke CD aan het verdringen zijn. Helaas…
Dat zal ook de reden zijn dat het aantal platenwinkels gestaag afneemt. Voor historische opnamen ging ik graag naar een winkel in de Rua dos Fanqueiros (naast de Elevador do Castelo). De eigenaar kende mijn smaak, en kwam meteen met allerlei suggesties. Ik kwam er altijd wel met een stapeltje vandaan. Maar helaas, deze winkel bestaat niet meer. De pandemie is waarschijnlijk de laatste nagel aan de doodskist geweest…
De bekende Discoteca Amália aan de Rua Áurea (de meeste mensen kennen die straat als de Rua do Ouro) bestaat gelukkig nog wel, en dan is er dus de FNAC (hoewel het aanbod van CDs daar ook steeds magerder wordt.)
En dan de boeken: daarvan heb ik er ook drie meegebracht, maar in dit geval voelt dat niet als weinig. Het eerste heb ik gekocht voor jullie, mijn lezers. Immers, als je wilt schrijven over (de geschiedenis van) de Fado, dan is het wel handig als je er ook iets vanaf weet. Deze kocht ik in het Huis van Amália, en de dame achter de balie vroeg of ik de Engelse of de Portugese versie wilde. Ik heb de veilige keus gemaakt… Het goede nieuws: tot nu toe heb ik in mijn stukjes nog geen grote historische blunders begaan!
Het tweede boek dat ik daar kocht was er alleen in het Portugees, maar dat durfde ik wel aan: het is voor kinderen geschreven. Hierin wordt het leven van Amália verteld, zowel in zesregelige strofen als in de mooie illustraties. En nog een leuk weetje: het is geschreven door Carminho, die zelf ook een beroemde fadista is.
Het derde boek wat ik wil laten zien is niet alleen het mooiste boek van de drie, maar ook degene met het mooiste verhaal. Dit boek had ik gezien in het Huis van Amália, maar in het museum, niet in het winkeltje. Toen ik ernaar vroeg bleek dat het al jaren niet meer verkrijgbaar is.
Dat ik toch met dit boekje thuiskwam heb ik te danken aan Jojo en aan onze vriend Helder, de eigenaar van Duque da Rua. Jojo zag dat het daar op de boekenplank stond, en samen hebben ze toen bekokstoofd dat ik het als vervroegd verjaardagscadeau mee naar huis mocht nemen.
Het zijn verzen van Amália: voor een deel Fado teksten, voor een deel zelfstandige gedichten, en zelfs een paar brieven op rijm. En ja, dit is in het Portugees, en nee, dit is niet voor kinderen geschreven. Ik lees het dan ook bij kleine beetjes, met een voorkeur voor de Fado’s die ik al ken. Maar al zou ik er niets van kunnen lezen: alleen al het bezit van dit boekje geeft een fantastisch gevoel.
Natuurlijk laat ik ook weer een paar Fado’s horen. De naam Amália als titel voor dit stukje ligt natuurlijk voor de hand: tel maar eens hoe vaak die naam hierin voorkomt. En het is al bijna een gewoonte dat ik dan ook verwijs naar een Fado met dezelfde titel. Dit keer is de verwijzing zelfs dubbelop: Amália, gezongen door Amália.
Maar geschreven door Amália is dit niet. Als slotakkoord van dit stukje wil ik er het liefst één die wél voorkomt in het boekje, of op één van de drie CDs. Of allebei, zoals deze: Estranha Forma de Vida.
Geerten was al bijna 40 toen hij voor het eerst in Portugal kwam. Ondanks deze late start ontwikkelde zich bij hem toch een ernstige vorm van lusomanie. Tegenwoordig (nou ja, nu even wat minder, natuurlijk) komt hij er meerdere keren per jaar, meestal in Lissabon, “para comer peixe e ouvir o Fado…
Leuk om te lezen. Wij hebben bijna 20 jaar in Beco, Ferreira do Zezere, gewoond Nu, op onze leeftijd is het verstandiger om in Nl te wonen. Maar fijn dat we het konden doen, in combinatie met Nl. Veel plezier in Lisboa, waar wij ook veel kwamen.