Saudades de Portugal

Van een luxe probleem, op huizenjacht gaan, een heuse huizenmarathon, bezinning en vervolgens tot hernieuwde energie weer op pad. Zonder verwachtingen. Maar dat was niet helemaal waar. Want hoewel we na zo’n vijftien bezichtigingen onze verwachtingen enigszins hadden bijgesteld naar deze nieuwe realiteit (het blijkt nog niet zo gemakkelijk om een – voor ons – heerlijk huis te vinden), waren er zeker wel verwachtingen.

Of laat ik het beter omschrijven. Op de een of andere manier verwacht je in alle arrogantie gewoon dat je inspanningen beloont zullen worden. En op nog een één-of andere-manier hadden wij samen heel sterk het gevoel dat vandaag wel eens DE dag zou zijn. Het borrelt en het bruist. Je wilt zó graag, dat je verdorie een object van projectie zult vinden waar je al die wensen op kunt botvieren. Verwachtigen 2.0 – hoe erg wil je het hebben? Wij hebben het geweten.

Wederom een overmoedige, doch eerder bewezen haalbaar, vijf bezichtigingen op het programma. Allen wederom in Coimbra district, want het beviel ons daar wel. Huis nummer één was mooi, maar klein. Te klein en te veel werk om dat naar onze noodzakelijke maatstaven te verbouwen. Wel prachtig uitzicht over de toppen van de Serra da Estrela bergen. Huis nummer twee was lelijk maar ruim genoeg. Prachtig uitzicht wederom, dat wel. Huis nummer drie was mooi, royaal, maar het uitzicht was een soort van koude douche. Of beter, er was geen uitzicht, want het lag in een soort kom. Geen dal, maar kom. Huis nummer vier was lelijk in alle opzichten, het uitzicht incluis.

Uitzicht huis nummer één met de toppen van de Serra da Estrela

Er gaat niks boven een Portugese lunch, waarop we de balans enigszins gedesillusioneerd opmaakten. Met nog maar één huis in het verschiet, stelden we onze verwachtingen voor spek en bonen bij, want in werkelijkheid hoopten we barstend van verwachtingen dat nu net dat laatste huis het alsnog wel eens helemaal zou kunnen worden. Onze vrolijke makelaar volgenden over een bergweg, sloegen we af op een onverhard pad. Dat is in Portugal niet per se vreemd. Het was bebost en het werd bebosder en bebosder (bestaat dit woord eigenlijk? – enfin, het werd steeds dichter begroeid – zo dan?). De remlichten vóór ons lichtten op ten teken dat we er bijna waren. En op het moment dat de auto tot stilstand kwam, vielen onze monden geheel synchroon open, keken elkaar aan en wisten………Dit is hét!

Een prachtig, geheel in stijl gerenoveerd huis, traditioneel en modern tegelijk, mooie afwerkingen en dan dat uitzicht……zucht. We werden verwelkomd door een héél erg verliefd Engels stel. Compleet met chillmuziek klinkend uit de woonkamer. Er was een klik in de breedste zin van het woord. Verkocht!

We brachten hals-over-kop en verliefd tot over de oren een bod uit en begonnen er lustig op los te fantaseren. Een reactie op ons bod kwam. Het verliefde stel voelde ook een klik (ja, ga door……). En we zouden zeker uit de onderhandelingen komen (ja, én……) en ze vonden het daarom dan ook heel erg (voel ik nu een ‘maar’ aankomen???….) dat de ‘ex-vrouw-des-huizes’ had besloten niet met een verkoop tegen welke prijs dan ook akkoord te gaan. Huh? En dan gebeurt er iets heel merkwaardigs met het menselijk gevoel. Eerst voel je je afgewezen, dan lul je de situatie precies naar je eigen hand (zó bijzonder was het huis nou ook weer niet) en dan komt de bezinking. En al bezinkenden, realiseerden we ons dat we ons teveel hadden laten leiden door emoties.

De locatie en het huis waren een absoluut plaatje. Off-grid, welteverstaan. Dat vonden we aanvankelijk wel stoer. Back to nature. Maar met een kantoor aan huis, zal de baas in Nederland daar weinig boodschap aan hebben, wanneer je om drie uur ’s middags door je natuurlijk opgewekte stroomvoorraad bent. Of alleen thuis bent, wanneer manlief op zakenreis is. Midden in de nacht, pikkedonker….ik zeg maar wat. Als je verliefd bent klinkt dat allemaal reuze romantisch, maar nu de ‘amor’ niet van twee kanten blijkt te komen en het object van onze verliefdheid duidelijk een ander toebehoort, kan die romantiek ook m’n rug op. We besluiten dan ook dat ons een redelijk zwaarwegende inschattingsfout bespaard is gebleven. Een goede wake-up call, ook dat. Hartstocht en huizenjacht blijken geen goed idee. Op huizenjacht gaan is het hoofd koel houden. Om uiteindelijk je ‘Home and Heart’ te kunnen verenigen. Home is where the Heart is. Of beter; “A nossa casa é onde está o coração”.

Até a proxima,
Marleen

Volgende maand bezichtigen we een huis gevonden op het Portugese equivalent van marktplaats.nl en loopt de ontmoeting met de eigenaren uit op een spontane uitnodiging voor een heerlijke Portugese lunch.

Zin in nog meer Portugese feel-good-mood? Kijk eens op mijn website of volg de Oliveira’s op Facebook. En voor een heerlijke destination wedding in Portugal, klik hier.