Saudades de Portugal

Beste lezers, ik heb drie reisgidsen over Portugal in huis. Daarin staat niks vermeld over deze stad, gelegen in het Coimbra district, op minder dan een half uur rijden van onze woonplaats in Coimbra stad. Dus wil ik jullie best wat vertellen over deze plek. We waren er al eens vaker langs gereden op weg naar Figueira da Foz. Dan zagen we hoog torend op een heuvel een versterkte burcht om “u” tegen te zeggen. Maar er was nooit gelegenheid de auto veilig aan de kant te zetten om een foto te nemen.

Reeds begin 8ste eeuw was er al een eerste vermelding van het kasteel, dat in vele verschillende handen is geweest tijdens de volgende eeuwen. In de 11de eeuw werden de Moren, die het gebied bezet hadden, alweer verjaagd en kwam de burcht in handen van  koninklijke familie en later van kloosterordes. De hele omgeving is zeer “vlak”, met de rivier de Mondego vlakbij, met hier en daar waterplassen. Naar zeggen van onze Engelse medestudent in de Portugese les, de plek waar de bij Portugezen heel bekende Carolina rijst wordt verbouwd sinds de 19de eeuw. Met een dochter die Caroline heet, natuurlijk meteen een reden om weer eens vaker deze rijst op het menu te zetten.

Dus gingen we een eerste keer met zijn tweeën, een tweede keer met twee vrienden, op weg voor een bezoekje op een mooie zonnige dag. De eerste keer reden we tot op de parkeerplaats boven op de heuvel, aan de hoofdingang, de tweede keer wisten we dat een roltrap zoals in de koopcentra, maar deze keer gewoon in open lucht, je naar boven brengt. Voordeel van deze laatste manier is dat je je meteen kan omdraaien en naar het zich ontplooiende landschap kan kijken en het bewonderen: rijstvelden overal. Maar vergis je niet, ook hier laat de techniek het wel eens afweten en krijg je de trap niet aan de praat…

Je loopt de burcht langs meerdere ingangen binnen. De jonkvrouwen onder ons kunnen poseren voor een van de poorten en eenmaal binnengestapt word je zelfs de service van een toilet en wasbak geboden. Weer wat verderop een schommel. Wie was alweer de persoon die een artikel wijdde aan de mooie plekken in Portugal gezien vanop een schommel met mooie vergezichten? Wel hier is er nog eentje.

Daar liggen alle oude stenen muren mooi te wezen voor een fotoshoot. Het schaduwspel is gegarandeerd een extraatje. Je kan de burcht ontdekken met of zonder klimavontuur. Geen hond die je iets verbiedt, fluit of de vinger dreigend opsteekt. Hier kan je je rakker of ridder voelen.

En wil je de zwevende roofvogels beter observeren of de ooievaars, gooi jezelf in het gras. Geen bordje met verboden op het gras te lopen. Heerlijk zoveel te mogen!

We gingen de tweede keer met zijn vieren tegen de grond, deden een lachsessie met YouTube en de Spaanse man zonder tanden. We lagen vast en zeker in een mierennest, maar het deerde ons niet. Maar aan lachen komt ook een einde, dus gingen we de kapel binnen. Weerom geen verboden. Je kan lopen over oude grafstenen en lachen met het heilig mannetje met zijn korte beentjes. Geen verbod om de oude muurschilderingen te fotograferen, zelfs met je flash.

Maar aan draaipilaren fotograferen kwam ook een einde en van al dat gelach krijg je dorst. Nu loop je eerst nog door het oude stadsgedeelte, door nauwe straatjes, maar heel fotogeniek met wilde bloemen en versierde voortuintjes, maar alles wat triest aandoend. Weinig leven te bespeuren, slechts hier en daar een waslijn. Als we dan beneden enkele stoeltjes zien staan aan een cafeetje, trekken we die meteen een meter verderop, naar een zonnig plekje. Pils van het vat kan even niet, de man is afwezig en de vrouw doet het wisselen niet. Maar we zijn gemakkelijke mensen dus een flesje is net zo dorstlessend en verfrissend. Als het flesje bijna op is, komt de bazin ons welgemutst vertellen dat het vat is aangesloten. Waren we maar niet zo gehaast geweest. 😉

Ondertussen sijpelden de plaatselijke jongeren het café Casa de Benfica binnen met hun chauffeurs, in voetbaltenue. Dat was veel leven ineens. En op de vraag van Werner of ze gewonnen hadden antwoordde de jeugd: “Mais o menos (Min of meer)”. Dat klonk niet echt als winnerstaal. De dag van de ridders en de jonkvrouwen zat erop. Ik kan iedereen aanraden dit op het laatste blad van je reisgids te noteren. Niet te missen als je in de buurt bent. En wie nog even niet genoeg heeft van de bezienswaardigheden rijdt door naar het internationale roei meer van 2 km lang. Ooit niet breed genoeg om aan de internationale normen te voldoen en nadien aangepast.

Marieleen is sinds augustus 2019 heerlijk “reformada” en heeft dus tijd (en zin) om elke eerste zaterdag van de maand allerlei ontdekkingen in Coimbra te delen. Plus natuurlijk haar enthousiasme en liefde voor de stad!