Van ruige kusten tot lavagrotten. Na ons eerste oppervlakkige verkenning van Terceira met de huurwagen, besloten we de wandelschoenen opnieuw stevig aan te snoeren en het eiland nog verder te ontdekken. De stapdagen vulden zich met indrukwekkende landschappen, charmante dorpjes en heerlijke etentjes. Hier volgt ons vervolgverhaal; van caldeira tot cataplana, van invasieve planten tot poezenvriendschap.
Van Agra do Heroísmo naar kustwandelingen
De hoofdstad Angra do Heroísmo verraste ons met haar imposante herenhuizen en goed onderhouden parkjes. De stad ligt op en tussen heuvels, wat ons na de vroege vlucht (in alle vroegte waren we al om 03:30 uur op pad met de auto!) en de stevige wind van die dag meteen stevige kuiten bezorgde.
Onderweg naar ons hotel zagen we meerdere typische “impérios”. Dat zijn kleurrijke kapellen lijkend op een paviljoen. Ze staan vaak op een sokkel, met trapjes ervoor en soms een smeedijzeren hekje. Soms vlaggen bovenop of een kroon. Wie de moeite neemt ziet binnenin bloemen, relieken en beelden van de Heilige Geest in de vorm van een duif.
Ons hotel in Praia da Vitória bood gelukkig rust met uitzicht op de oceaan én de landende vliegtuigen. ’s Avonds genoten we in Mesa do Mundo van foie gras en een voortreffelijke polvo. De uitbater/kok was een Belg. De gerechten streelden de tong.
Forten, muurtjes en blije koeien
Wandeling Nr 85 bracht ons langs resten van oude forten en steile kliffen waar sterns broedden. Een paar Hollandse klompen op een afsluiting was de aanleiding voor een gesprek met een dame die op de uitkijk stond. Haar vriendelijke partner kwam erbij en vertelde ons over de kleine pensioenen op het eiland (slechts 499 euro per maand!). We kregen een lunchuitnodiging aangeboden maar we hadden net onze picknick op.
Op de terugweg bezochten we het charmante kerkje São Sebastião, met spectaculaire resten van muurschilderingen uit de 14e eeuw. ’s Avonds aten we bij Larica (Portugees voor ‘enorme trek’) – vlees perfect rosé gebakken en een dessert met honing en kaneel om je vingers bij af te likken. Dat bleek achteraf de typische Torta Dona Amélia te zijn, genoemd naar de laatste koningin van Portugal, ter gelegenheid van haar bezoek aan het eiland, een bakrecept speciaal voor haar ontwikkelt. De uitbater was een Zwitser. In het restaurant waren gestikte appentassen te koop die wezen op een vlijtige naaister.
Oerbossen en invasieve planten
Tijdens wandeling Nr 86 liepen we door prachtige, zonovergoten naaldbossen vol verborgen en uitgesleten karresporen in de lavastenen. We maakten ons wel zorgen over een agressieve bodembedekker die hele stukken bos verstikte: de Kahili ginger. Onderweg genoten we van een knus picknickplekje en een warm zonnetje. ’s Avonds in O Pescador aten we uit een originele cataplana (een gesloten bolvormige pan) maar deze keer geen traditionele tomaat/paprika kleur maar een bereiding met room en champignons. Om je vingers bij af te likken. Heel apart.
Sprookjesbossen en vulkaankraters
De korte wandeling Nr 82 bleek allesbehalve kort – de magische bossen, aardscheuren en het uitzicht op een gigantische caldeira (krater) hielden ons uren zoet. Onze overnachting in Quinta das Mercês, een landhuis vol vergane glorie en antieke meubels, paste perfect bij de nostalgische sfeer van de dag. De uitbaatster straalde de warmte uit die ik kende van mijn vriendinnen hier. Inclusief een hartelijke knuffel bij het uitchecken.
Rotsige kust en verborgen vallei
In Agualva kozen we het mooiste deel van Nr 77: een spectaculaire kustroute met smalle paden, lavavelden en klauterstukken. We ontdekten zelfs een geheim stuk weg, met een mysterieuze muur aan weerskanten, waarvan zelfs ChatGPT het antwoord “Wat is dit ?”schuldig bleef. ’s Avonds genoten we bij Caradinha van een ongewone combinatie van zwarte pens met ananas en lekkere, ja opnieuw, Dona Amélia-taart. Ook een echt lokaal restaurant, druk met locals. Dus gelukkig dat we gereserveerd hadden.
Biscoitos en de Gruta do Natal
De volgende dag verkenden we het grillige lavalandschap van Biscoitos en de omliggende wijngaarden; een bijzondere combinatie van ruige natuur en soms verwaarloosde afgewisseld met goed onderhouden wijnstokken perceeltjes. Een stevige, maar uitzonderlijke regenbui hield ons niet tegen: we schuilden onder een afdakje bij een gesloten wijnbarretje. Daar stond toevallig een picknicktafel met banken. Daarna bezochten we de Gruta do Natal, een redelijk ondiepe lavatunnel vol spannende, donkere hoekjes. Een fascinerende kijk in het ondergrondse vulkanische landschap van het eiland. Er stonden meerder reisbussen, er waren veel toeristen. Maar het is zeker de moeite waard om je even diep in de aarde te omringen met gestolde lava en de meest indrukwekkende rotsformaties. Wel glibberig en bukken op sommige stukken. Hou je stevige schoenen maar aan.
Laatste wandelingen en kattenvrienden
Op onze voorlaatste dag verkenden we de toppen van wandeling Nr 84 op Monte Brasil, met mooie uitzichten en een caldeira tussen de bergtoppen. Hoogtepunt? Een ontmoeting met een kleine, lokale kattenkolonie, waaronder Zorro, een zwart-wit poesje dat bijna op schoot kwam zitten. De stad lonkte nog even voor een smakelijke lunch bij Biru (met Roemeense eigenaar, dus gevulde paprika op de menu) en een laatste spie Dona Amélia-taart, die we natuurlijk ook als souvenir mee naar huis namen. In dezelfde straat zat immers de bakker “O forno” met een score van 4.9 op Tripadvisor. Verdiend. We kochten 12 stuks.
´s Avonds smulden we van de lekkerste viskroketten in restaurant Lima. Een familiaal restaurant met supervriendelijke bediening.
De dagen op Terceira vlogen voorbij. We pakten onze koffers, genoten nog van een laatste avond in onze charmante quinta en namen afscheid van dit eiland vol verrassingen. Terceira, je was onvergetelijk!
Alle nummers bij de wandelingen in de bovenstaande tekst verwijzen naar een zeer interessante Rother wandelgids, Duitstalig. ISBN 978-3-7633-4697-4
Er staan in de gids 105 wandelingen beschreven verdeeld over de 9 eilanden. Kleurcodes geven aan welke moeilijkheidsgraad de tocht heeft. Ook de duur en de hoogteverschillen worden vermeld, maar dat namen we met een korrel zout. We stopten vaak om te genieten en te fotograferen. Dus liep de tijd vaak op tot dubbel en was klimmen zwaarder dan gedacht. Picknick aanschaffen in de supermarkt voor je start en genoeg drinken meenemen. Je vindt altijd een plek onderweg waar je kan zitten en genieten van de rust en de natuur.
Marieleen is sinds augustus 2019 heerlijk “reformada” en heeft dus tijd (en zin) om elke eerste zaterdag van de maand allerlei ontdekkingen in Coimbra te delen. Plus natuurlijk haar enthousiasme en liefde voor de stad! Volg haar op Instagram voor nog meer foto´s van Coimbra en omgeving. Voor een rondleiding of een bezoek aan de stad aarzel niet haar te contacteren via marieleenb.pt@gmail.com.
Interessant Marieleen,
Dank voor je bericht.