In mijn serie van Portugese fietspaden vandaag een vreemde eend in de bijt. De route die ik vandaag beschrijf heeft namelijk niet een fietspad, maar ging gewoon over de normale weg. Desalniettemin een fantastisch stuk om per fiets af te leggen. Ook als het begint met een dik pak sneeuw. Vandaag fietsen we van Torre naar Manteigas!
Het is goed dat ik me van tevoren niet al teveel verdiept had in deze fietstocht. Oké, de Serra da Estrela, daar ben ik wel vaker geweest. Oké, we gaan naar het hoogste punt. Altijd leuk om een kaasje te kopen. Dan zal er daarna wel ergens een fietspad lopen wat kalmpjes langs de berg naar beneden cirkelt. Toch?
Bij het ontbijt in het hotel in Penhas Douradas worden we gewaarschuwd voor kou. Het zou wel eens min zes kunnen zijn op de top en misschien ook nog gaan sneeuwen. Wat? Het is mei, natuurlijk ben ik niet voorbereid om temperaturen onder nul en sneeuw. Ik trek dus maar een trainingsbroek aan over mijn fietsbroek en hoop dat hemdje, shirt, vest en jas voldoende zijn voor de rest. Handschoenen heb ik ook al niet.
De tocht in het busje naar boven is geweldig. Als we hoger komen liggen er ineens hoopjes sneeuw langs de kant van de weg. En we zien hoe het Lagoa Comprida, het enorme stuwmeer, zo vol zit met water dat het er aan alle kanten overheen loopt en op allerlei plekken stroompjes en mini-watervallen vormt. Roofvogels zwieren door de lucht. En dan is er meer sneeuw. Veel meer sneeuw. Als we bij Torre, het hoogste punt van het Portugese vasteland, uitstappen ligt er een dik pak. Als enthousiaste kinderen springen we uit de bus en voelen we aan de sneeuw. In Portugal in mei en wegzakken in de sneeuw. Bizar.
Nadat we in het toeristische winkelcentrumpje alles kopen wat we nodig hebben voor in Nederland (pantoffels, dikke sokken, kaas en worst) gaat het fietsavontuur beginnen. Niets kalm fietspad ergens op de berg. Gewoon de reguliere weg gaan we nemen en of we eerst even onze remmen willen testen, zodat we weten hoe abrupt ze reageren. Ja hoor, doen we! Ik ben nog altijd nietsvermoedend. Iedereen staat er bij alsof het de normaalste zaak van de wereld is, dus waarom zou ik me druk maken? Even later kom ik daar achter…
Van een berg naar beneden fietsen is eng! Althans, als je mij bent, nog nooit van een berg naar beneden bent gefietst, alleen de terugtraprem van je omafiets kent (zo ongeveer dan) en na een paar meter al geen gevoel meer in je handen hebt van de kou. Aaaaaaaargh! Hoe ga ik voorkomen dat ik naar beneden stort, slip of de bocht mis? Gelukkig staan we even later stil voor de eerste fotostop. Even bijkomen en mezelf vermannen. Waarom zou ik dit niet kunnen? Al snel is de prachtige natuur belangrijker dan mijn dalingsangst. Wauw, wat is dit mooi!
We dalen uiteindelijk van het 1.993 meter hoge Torre naar het dorp Manteigas op 775 meter. Bij de tweede stop voel ik me duizelig, waarschijnlijk door het snelle hoogteverschil, zo denkt mijn gids. Hij adviseert me een kauwgumpje te eten en inderdaad is het vrijwel direct weg. We klappen in onze handen om er weer gevoel in te krijgen en stappen weer op. Een groepje koeien maakt me nerveus als ze een stuk van de weg bezetten en ik in mijn afdaling vrees ze niet te kunnen ontwijken. Ook dat blijkt wel weer mee te vallen natuurlijk.
Na niet al te lang fietsen is de sneeuw verdwenen en bestaat de omgeving uit enorme rotsblokken afgewisseld met groene struikjes en andere gewassen. En al snel verandert het landschap weer. Heel, heel gaaf is het om langs de Vale Glaciar do Zezêre te fietsen, de grootste gletsjervallei van Europa. We fietsen er redelijk hoog langs, maar omdat de weg hier niet zo steil is durf ik best te genieten van het uitzicht en te gluren naar de rivier daar beneden. Er loopt een pad naast wat er ook super uitziet voor een wandeling.
Pas op deze weg herinner ik me de kilometerteller op mijn fiets. Ik kijk en zie dat het een snelheid van 42 kilometer per uur aangeeft. Pfff, zit ik hier met niets dan een helmpje op mijn hoofd. Hoe hard gingen we boven dan wel niet? Blij dat ik niet eerder naar dat ding heb gekeken. Dan fietsen we het dorpje Manteigas in. Hier komt de beloning voor al mijn moed, want nu mag ik een bezoek brengen aan de Burel fabriek. Maar daarover later nog wel eens meer.
De weg van Torre naar Manteigas is ongeveer 22 kilometer en is de minst steile weg van de berg naar beneden. Er zit één klim in van ongeveer een kilometer, die als je een beetje handig schakelt goed te doen is, ook al ben je geen topsporter. Ben je een ervaren fietser die uitdaging zoekt? Neem dan de andere weg naar – of nog erger- van Covilhã.
Ik maakte deze tocht met de fiets en ondersteuning van A2Z Adventures. Kijk op hun website voor meer informatie! Voor meer informatie over deze regio of Portugal in het algemeen, bezoek ook eens de website van Visit Portugal.
