Als Coimbra een probleem heeft….dan heb ik er ook één. Ik vertelde mijn trouwe lezers al eens eerder dat ik hier al twee keer tegen de grond ben gegaan in die drie jaar dat ik hier nu woon. Ik neem een groot deel van de schuld op mijzelf. Want ik kijk natuurlijk graag rond, omhoog en achter mij als ik op foto-scouting of wandeltour ben in de stad. Het gevaar schuilt jammer genoeg beneden op de grond. Een medeschuldige voor mijn valpartijen is natuurlijk de staat van de voetpaden.
Ik zou een fotoreportage kunnen maken over de gaten in dat voetpad. Dat bestaat hier uit vierkante kasseitjes, meestal in wit/crême achtige of zwarte kleur. Supermooi, … op sommige plaatsen werden er zwarte steentjes ingewerkt om de eentonigheid weg te werken en fraaie tekeningen op het voetpad achter te laten, meestal in de chique straten zoals de Sá de Bandeira. Daar kan ik ook een fotoreportage mee vullen.
Maar nu komt het probleem. Ik heb me al dikwijls afgevraagd hoe het komt dat de gaten die ontstaan nadat één steentje los komt, zo snel groter worden. Daar schuilt een mysterie in. Zullen we de studenten betichten die graag eentje steentje wegschoppen (wat ik nog nooit gezien heb), zijn het de bewoners die gelaten voor hun huisdeur de steentjes zien loskomen, of ligt het aan de wijze waarop ze gelegd worden? Wie zal het zeggen. Als ik al eens toevallig enkele mannen, met gebogen knieën, geduldig kasseitje per kasseitje zie leggen, bewonder ik hun geduld. Want het lijkt een eindeloze activiteit. De eerste week ligt alles weer netjes dicht, de weken erna zie ik de eerste tekenen van afbrokkeling. Tegen de gevels aan liggen er alweer meerdere stenen verdwaald te wachten om alweer in het zand gelegd te worden.
De bomen hebben natuurlijk ook schuld aan het loskomen. Want met hun steeds groeiende wortels duwen ze alles omhoog en wroeten de steentjes los. Maar we willen eigenlijk nog meer groen in de stad. Dus dat moeten we verdragen van deze bomen.
Toen ik vorige maand op Instagram las dat er hier een soort van burgerinitiatief in Coimbra zou opgericht worden, werd mijn aandacht getrokken. Onder de naam “Eu também” riepen ze bewoners op zich kandidaat te stellen voor de post van ambassadeur van je straat. Ze willen zo acties ondernemen die de kwaliteit van de buurt en het buurtleven in stand houden of verbeteren. Nu dat zag ik wel zitten. Want vaak zie ik hier problemen waarvan ik niet weet aan wie ze te melden. Als het gaat om afval op het voetpad durf ik me al eens bukken om wat op te rapen en in de vuilbak te gooien. Maar dat kan ik natuurlijk niet doen als de zoveelste hondenpoep niet is weggehaald door het baasje. Dat moeten de Portugezen zeker nog leren.
De auto´s die vaak bij gebrek aan parkeerplaats het voetpad innemen, waardoor de voetganger op de straat moet lopen, die kan ik ook niet wegslepen. Politiewagens die ik uitzonderlijk eens zie passeren, rijden ook gewoon door. Maar de mannen van de huisvuilophaling rijden zich wel eens vaker vast in de bocht door slecht geparkeerde auto´s. Zij proberen het op te lossen door een langdurend toeterconcert te geven. De eigenaar van de wagen komt dan heel af en toe de wagen verzetten. De auto´s die weggesleept worden zijn alleen die die motorpech hebben.
Ik zag ook recent een voetpad half begroeid met (on)kruid. Dat moest ik even kwijt op Instagram.
Het burgerinitiatief lijkt me dus echt iets waar ik me wil voor inzetten in de toekomst. Hun eerste actie vorige maand was alvast ludiek. De organisatoren hebben een aantal van de gaten in het voetpad opgevuld met kleurrijke kasseien: de actie heette “Pedras no caminho” Niet zo kunstig als wat ik een keertje zag op Instagram. Daar hadden ze echte mozaiksteentjes gebruikt waar er kasseien weg waren. Het leken wel straatkunstwerkjes. Daar begin je hier beter niet aan, dat zou teveel werk zijn.
Een volgende actie stond al gepland voor juni. Deze keer werd uit een bevraging in de buurt van Olivais de focus gelegd op het gebrek aan bomen/schaduw in de straat. Op vele plaatsen zijn er open plekken ontstaan waar eerder een boom stond die is doodgegaan maar nooit vervangen werd. Daar komt een kleurrijke stok om aan te geven dat er wat mist.
Ondertussen heb ik kennis gemaakt met één van de initiatiefnemers. Joana is een Portugese architecte en is nu, na 6 jaar in Gent te hebben gewoond, neergestreken in mijn stadsdeel.
Omdat Coimbra niet alleen een stad is van studenten maar ook van veel ouderlingen, moet er gedacht worden aan het plaatsen van rustbanken. Ik moet het kwijt dat de hoeveelheid banken die in het Parque Verde staan buiten proporties is. Rustbank, drie stappen, rustbank. Dat is alweer wat teveel van het goede toch? Maar iemand heeft er geld aan verdiend. Dat is zeker. Een betere verdeling van de rustbanken zou dus de oplossing zijn.
Nu ludieke acties zijn leuk, maar uiteindelijk zullen ze ook moeten bewijzen een invloed te kunnen uitoefenen op het bestuur en de bewoners. Want dat is het doel. Medeverantwoordelijkheid met het stadsbestuur om zo de buurten opnieuw tot fijne plekken te maken waar mensen zich veilig kunnen verplaatsen en anderen ontmoeten zonder hondenshit aan de voetzolen. Alle buren/doutores, opgepast, onze straat heeft een kersverse ambassadrice!
Fijne zomervakantie toegewenst,
Marieleen
Marieleen is sinds augustus 2019 heerlijk “reformada” en heeft dus tijd (en zin) om elke eerste zaterdag van de maand allerlei ontdekkingen in Coimbra te delen. Plus natuurlijk haar enthousiasme en liefde voor de stad! Volg haar op Instagram voor nog meer foto´s van Coimbra en omgeving. Voor een rondleiding of een bezoek aan de stad aarzel niet haar te contacteren via marieleenb.pt@gmail.com.
Goed zo Marieleen, ik snap, dat je zin hebt om iets te doen aan wat je ergert. En jij ook een fijne vakantie toegewenst. Wij zitten nu in de Médoc, voor twee weken. Het moet gewoon even wennen om weer lui te zijn na alle drukte in juni.Dus vanuit mijn luie stoel de hartelijke groeten.