Ik zat op de wc en de Lente kwam me daar al jubelend haar aanwezigheid bekend maken. Brand of geen brand, het rythme van de Natuur laat zich niet stoppen. Ook dit jaar kun je, zoals elk jaar, moeilijk om haar flamboyante verschijning heen en ligt er tussen het groene tapijt her en der een weelde van roze, paars, geel, wit… Geen ontkomen aan: de Lente heeft zich in Portugal al zonder pardon geïnstalleerd op de troon.
Als één van de eerste barst de amandelboom vol glorie in spierwitte bloesem, al snel gevolgd door de tere, verfijnde Magnolia en de knalgele Mimosa’s. De één na de andere boom volgt in hun voetsporen, ieder pronkt met zijn eigen kleuren. Deze maand zijn de sinaasappelbomen aan de beurt, ze doen er nog een schepje bovenop: honderden meters vòòr je ze ziet lokken ze je al met hun fluwelen geur die subtiel je neus binnensluipt en je doet hunkeren naar meer. Heel Silves is omhuld in dit verfijnde parfum, de Lente kruipt zo verleidelijk ieders poriën binnen. En dan is er de lucht, die ongeëvenaarde kleur blauw, fel en toch zacht, de perfecte achtergrond tegen welk ieders schoonheid vermenigvuldigt. Een blauw zo fonkelend en intens dat je hart er sneller van gaan kloppen, en je ziel overspoeld wordt door acute blijdschap. Het is ook de bedrijvigheid om je heen, ooievaars die af en aan vliegen met hele bossen in hun snavels, driftig bouwen ze hun paleizen op hoge torens en klepperen dat het een lust is. De mieren komen weer in actie, mierenhopen die je verlaten dacht worden weer ijverig bezocht, het is een drukte van belang. Musjes en zwaluwtjes kwetteren, kikkers kwaken en bijtjes zoemen, overal is er weer leven, iedereen lijkt ontwaakt uit een lange winterslaap.
Afijn, de Lente was er dus al, maar toch, terwijl ik daar zat op de wc-met-nog-steeds-het-mooiste-uitzicht-van-de-wereld, een momentje van rust, kwam ze me nog eens innig omarmen. Ik zat daar, alleen op Brejeira, met de heuvels aan mijn voeten die van zwart langzaam aan weer in die kleurrijke zee veranderen, en plots kwam daar een patrijsje uit de struiken gedoken. Op twee arm-lengtes van me af liep ze parmantig voor me langs, keek me even aan en leek me toe te knikken, ook zij intens tevreden met de aanwezigheid van de Lente. En zo waggelde ze weer verder, op zoek naar lekkere hapjes en mooie takjes, en liet me achter in mijn gelukzaligheid. Bedwelmd door de geuren en de kleuren, door de geluiden en het leven om me heen, proefde, rook, zag, voelde en hoorde ik de Lente in al mijn poriën. Het was een mooie, innige ontmoeting die me weer herinnerde aan de veerkracht van de Natuur.
Elke 3de donderdag van de maand vertel ik over ons leven op de berg. Op onze Facebook pagina hou ik de ontwikkelingen bij sinds de branden, afgelopen augustus, alles wat we in tien jaar hadden opgebouwd verwoestten.
