Saudades de Portugal

Toen we in Portugal kwamen wonen was ik nog onbekend met één van de grootste geneugtes des Levens: je eigen sinaasappel plukken en ter plekke opeten. Twaalf jaar later staat het nog steeds met stip op nummer één.

Het genot heeft zich zelfs uitgebreid tot onbeperkt sinaasappels plukken, want zoals elke Algarvio zijn onze buren ook gezegend met een flinke sinaasappelgaard waar ze zelf nauwlijks wat mee doen (“…want al dat zuur is niet goed voor hun maag”). Vanaf januari worden we dan ook regelmatig aangemoedigd om vooral te komen plukken, “…não tenham vergonha! (schaam je niet!)”, want anders rot het allemaal weg op de grond.

Dat laat ik mij natuurlijk geen twee keer zeggen, dus eens in de maand ga ik daar met manden en emmers heen om een flinke voorraad aan te leggen, die ons meestal een dikke maand voorziet van de heerlijkste zoete, sappige vitamientjes die je je maar kunt voorstellen.

Als er bezoek uit Nederland is, staat het ook steevast op het programma als één van de favoriete uitstapjes. Zo ook nu. Daar gingen we, een auto volgeladen met kinderen en manden, want laten we dit genot vooral ook met de jeugd delen.

Eerst is er de opwinding, het lopen naar dat veld vol met sinaasappelbomen die allemaal vol hangen met knal oranje ballen. Dan is er die eerste sinaasappel, die natuurlijk gelijk de mond in verdwijnt. Het sap druipt aan alle kanten langs vingers en armen, er klinkt enkel nog het geslurp en diverse “mmmmmmm’s” vanuit de verscheidene bomen. Opgewonden worden de zakken gevult, wordt er geroepen (“deze boom is lekker, kom proeven!”), gerend van de ene boom naar de andere, gegeten (want je moet ten slotte elke boom even testen), geklommen (om bij die ene, prachtige grote te komen). En dan de geur, die overheerlijke sinaasappelbloesemgeur die zachtjes als fluweel je neusgaten liefkoost! Het genot is intens en kort.

Nog geen 5 minuten later zijn alle tassen bomvol, kunnen we bijna geen stap meer zetten (want iedereen wordt er een beetje hebberig van en vult ook nog zijn eigen broek en vest zakken), en borrelt het zuur langzaam weer terug omhoog van al die buikjes die net iets teveel sinaasappels te verduren hebben gekregen.

Dan is de terugtocht, een stuk langzamer, want zwaar, en een stuk stiller, want misselijk. De buren staan ons al op te wachten, met nog een paar verse sla’s uit hun tuin, blij dat er weer minder zullen weg rotten, en blij om aan de grote kinderpret bij te mogen dragen.

Langzaam kruipt de auto weer de berg op, vele kilo’s zwaarder, gevuld met tevreden mensen en een achterbak vol sinaasappels.

Het komende jaar vertel ik elke 3de donderdag van de maand over ons leven op de berg. Op onze Facebook pagina hou ik de ontwikkelingen bij sinds de branden afgelopen augustus alles wat we in tien jaar hadden opgebouwd verwoestten.