Bob ging eindelijk naar de opvang, rust in de tent! Onze dagen werden ineens een stuk effectiever. Wat een hoop werk konden we verzetten zonder een kleine hummel om ons heen. Het grappige was dat we ons bewust werden van het feit dat we eigenlijk altijd ‘aan’ stonden. Als gasten iets wilden vragen of hulp nodig hadden stonden we meteen klaar, ongeacht hoe laat of welke dag het was.
Toen Bob eenmaal geboren was veranderde dit wel iets maar niet veel, want dit is ook een belangrijk onderdeel van een verblijf bij ons op de Quinta. Persoonlijk contact vinden wij belangrijk dus met Bob op de schouders of heupen deden we dan ons rondje. Ineens werden de gezellige kletsmomenten onderbroken omdat Bob een poepluier had of het was tijd om te eten. Bob spuugde ook veel (reflux), dus geregeld stonden we met witte melkstrepen op onze kleren gasten te ontvangen. Hilarische tafrelen soms.
Maar er moest ook een onderscheid komen tussen werktijd en vrijetijd. Onze dagen zagen er nog ongeveer hetzelfde uit. Toen Bob naar de opvang ging veranderde er wel degelijk iets. We merkten dat we heel graag volle aandacht aan Bob wilden geven als hij terugkwam van de opvang. Juist omdat hij vijf dagen per week weg was. Dit was moeilijk, want we waren zo gewend om altijd beschikbaar te zijn voor onze gasten. Maar naarmate de weken verstreken kregen we iets meer regelmaat in ons leven en konden we ook beter onze grenzen aangeven, bijvoorbeeld om niet meteen beschikbaar te zijn, maar pas over een uur (of twee).
Inmiddels was ik ook weer een aantal maanden zwanger, wat ervoor zorgde dat ik niet alles meer tegelijk kon doen. Bob vond het super, die buik die steeds dikker werd. Te pas en te onpas wilde hij mijn blote buik zien en er kusjes op geven. Heel schattig.
Opnieuw had ik een zwangerschap waar ik alleen maar positief over kon zijn. Ik voelde me goed en had zin in die nieuwe kleine jongen. Dit keer voelde ik me wél sterk en wist ik zeker dat ik dit kind zélf op de wereld zou zetten mits er geen medische complicaties zouden optreden natuurlijk. Ik kreeg een andere gynaecoloog en we hadden ons voorgenomen dat we ons dit keer niet zomaar zouden laten ompraten om het een keizersnede te laten worden.
Er is trouwens een groot misverstand over het wel of niet natuurlijk kunnen bevallen nadat je al eerder een keizersnede hebt gehad. Maar je kan gewoon op een natuurlijke manier bevallen na een keizersnede. Het enige wat verandert, is dat het in het ziekenhuis móet gebeuren. Dit vanwege een kleine kans op (ernstige) complicaties zoals openscheuren van de oude wond of het vastgroeien van de placenta aan het littekenweefsel.
Gelukkig zag alles er goed uit voor een natuurlijke bevalling. In Portugal grijpen ze na 40 weken in met een keizersnede, terwijl je in Nederland tot uiterlijk 42 weken je baby mag dragen. Langzaamaan kwam mijn uitgerekende datum dichterbij en door mijn angst dat de baby zich niet uit zichzelf zou melden ging ik opzoek naar allerlei manieren om de bevalling op gang te laten komen. Lang leve internet. Je kunt het zo gek niet bedenken: het eten van dadels, de kern van een ananas, pittig eten, dansen, wandelen, seks, orgasme, zitten op een grote bal, massages, enzovoort. Het lijstje werd steeds langer en ik heb alles ook afgevinkt.
’s Nachts rond een uur of één begonnen de eerste weeën. Nog niet mega heftig, maar ze waren er wel. Wat moet je voelen? En wanneer moet je naar het ziekenhuis? Wisten wij veel. Met de geboorte van Bob had ik geen enkele wee. ’s Morgens kwamen de weeën snel achter elkaar. Dus op naar het ziekenhuis. Daar werd een hartfilmpje gemaakt van de baby en maten ze de weeën. Het bleken alleen nog maar voorweeën, ook had ik nog geen ontsluiting. We werden weer naar huis gestuurd, want het kon ook nog wel een paar dagen duren. Eenmaal thuis werden de weeën heftiger en heftiger. ’s Avonds rond 20.00 uur zijn we weer naar het ziekenhuis gereden en bleek dat ik al 5 centimeter ontsluiting had. Oh, wat was ik blij, het ging gebeuren!
Gust moest nog gauw allerlei papieren invullen, want het zou nu wel vlug gaan zeiden ze. Maar dat bleek niet het geval. Om 04.00 uur ’s morgens had ik pas 6 cm ontsluiting. De weeën waren zo enorm heftig en ik was inmiddels zo moe na ruim 24 uur weeën dat ik niet heel veel puf meer over had. God zij dank was daar de ruggenprik! Hierdoor heb ik nog even een paar uur kunnen slapen. Toen ik wakker werd kreeg ik weer controle, pas 8 cm ontsluiting. Ze braken mijn vliezen. Het ging allemaal niet snel genoeg en ook de baby was niet goed ingedaald. Wat geen fijne situatie was voor de baby. Als dit te lang zou duren zou het een spoedkeizersnede worden.
“Wat! Wacht even. Niet nu nog, ik ben nu zó ver gekomen. Dat laatste stukje moet me toch ook wel lukken!” Een uur later kwamen ze weer kijken en mochten we naar de verloskamer. Ineens moesten we een mondkapje op, ik dus ook. Bizar, maar ergens ook grappig. Terwijl het op zo’n moment ongeveer wel het laatste was waar ik me druk over kon maken.
De verloskundige legde me uit hoe ik moest persen als ik een wee voelde opkomen. Ik weet niet waar ik de kracht vandaan heb gehaald, maar het is me gelukt. Onze Sam is geboren! Ik was natuurlijk super blij om Sam eindelijk te zien en zo trots dat het me zelf gelukt was.
Twee dagen later mochten we naar huis. Mijn ouders sliepen bij ons in huis en paste op Bob. We hadden in het ziekenhuis veel gefacetimed met Bob, want die mocht nog niet in het ziekenhuis komen kijken. Ook hadden we veel foto’s en video’s gestuurd. Toen we thuis aankwamen wilde Bob ‘de baby’ per se op de telefoon bekijken. Hij realiseerde zich niet dat Sam er nu gewoon in het echt was, erg grappig! We waren nu ineens een echt gezin met niet een, maar twee prachtige jongens!
Gust en Mayke wonen met hun twee zoontjes Bob (2) en Sam (0) sinds 2016 in Portugal en runnen daar hun vakantie accommodatie ‘Quinta da Vida’ en de golfschool ‘Out of Bounds’. Hoe is het leven met twee kleine kinderen in Portugal? Hierover lees je hier maandelijks meer. Je kan ze ook volgen via Facebook of Instagram.
Van Harte Gefeliciteerd met jullie zoon.
Fijn dat je wens dit mocht uitkomen