De Japanners vieren National Catday op 22 februari. Internationaal is dan weer 8 augustus uitgekozen. En nu krijgen de beestjes nog een keertje extra aandacht in deze blog. Hier komt het verhaal van het Cat Café in Coimbra.
Zelf ben ik baasje van twee, intussen 17+ jarige katten. Maar altijd in voor nog meer beestenliefde. Als ik een kat op straat zie, sta ik altijd even stil. Als ze willen, worden ze geaaid of kunnen ze zich tegen mijn been aanschurken. Ik moet zeggen, er lopen hier vrij veel katten rond. Maar de meeste zijn schuw. Dus ik kom echt wel aan mijn 10.000 stappen.
Als je Coimbra bezoekt, kom je vast op het leuke pleintje voor de kerk van Santa Cruz. Je moet dan even de drukke voetgangersstraatjes links laten liggen en in een wat dreigend gangetje lopen vanaf deze Praça 8 de Mayo. Ik heb me door een vriendin uit de vrouwengroep Saco da Baixa laten vertellen dat dit ooit de prostitutiestraat was. Er is daarvan nog weinig glorie te zien dezer dagen. De dames ontbreken, alleen de Tasca (wijnbar) is nog onregelmatig open voor een “select” mannelijk publiek. Dat is een grapje, want de heren/klanten zijn ondertussen ook op leeftijd en besteden niet zoveel aandacht meer aan hun voorkomen. Deze kroeg, waar je wijntjes kan drinken en ook iets kan eten aan de toog, lokt nog steeds mannelijke locals. Maar viriel zien de bezoekers er allerminst uit, ze zijn dus oud geworden, samen met het inmiddels vervallen, ooit zo levendig straatje. Je moet onder metalen stutten doorlopen, die voorkomen dat de gebouwen links en rechts instorten. Vervolgens over een verhoogd stukje weg met zand, langs krottige huizen, waar tot voor enkele maanden nog resten van tekenen van vroegere Joodse bewoning te zien waren. Best wat doorzettingsvermogen nodig dus om je bestemming te bereiken.
Droefheid stralen deze wat onderkomen straatjes nu uit, maar je moet de hindernissen trotseren en daarna altsmaar rechtdoor tot je de straat met grootse werken voor de metrobus oversteekt. Het opschrijven is al bijna meer dan het er naartoe gaan. Het gaat om slechts 100-en meters.
Op een hoek zie je het kattencafé Pet & Tea, maar van overbevolking op het kleine zomerse terras of binnen in het café zelf is niet veel te merken. De katten kamer zelf biedt veel ruimte aan zo’n 5 à 10 poezenbeesten, afhankelijk van het seizoen. Sommige bezoekers zwaaien met een stokje en pluimpje, maar dat steekt de katten ook wel eens tegen en dus wordt er rustig doorgeslapen als ze er geen zin meer in hebben. Tja, katten hebben een eigen wil. We respecteren uiteraard de kattensiësta.
Er hangen drie affiches op het binnenraam, die aangeven dat sommige beestjes te adopteren zijn. Er zijn ook drie vaste bewoners. Je kan ze vrijblijvend aaien of er gezellig mee spelen. Dat schijnt dier en ook de mens goed te doen.
Blijf na een bezoek wat drinken of eten in het café om zo deze zaak financieel te steunen. De prijzen zijn er zeer democratisch. Het tea assortiment is groot en gevarieerd. En de bazin, Mariana Pereira, spreekt vloeiend Engels en is zeer gastvrij. Een vijftal jaar geleden heeft ze het initiatief genomen om in een casco gebouw de inrichting te realiseren. Wat ik een meerwaarde vind, is dat ze in de tussenruimte van het café met het dierenverblijf een ware bibliotheekkast heeft staan, gevuld met themaboeken over de kat, voor 99% door haar vader verzameld. Ondertussen heeft ze drie medewerkers en een poetsvrouw. Haar drie katten leven er samen met alle adoptie katten. De betrokken dierenarts werkt low cost, dus worden alle beestjes correct gevaccineerd en gesteriliseerd aan hun nieuwe eigenaren geleverd.
Ook de kattenpels is onderhevig aan trends, vertelde ze me. Dezer dagen worden de langharige en oranje pelsjes het meest gewaardeerd. Ze zorgt er ook voor dat er geen oude en jonge katten samen aanwezig zijn, want anders wil iedereen een kitten adopteren en blijft ze met de senioren zitten. Met haar café betaalt ze de kosten van het kattenverblijf, want verder heeft ze geen financiële steun van wie dan ook.
Mariana heeft ervoor gezorgd dat bij adoptie een terugbrengclausule wordt afgesproken, mocht het niet klikken tussen eigenaar en adoptiekat. Er wordt dus een proeftijd gegeven. Mariana heeft het hart op de juiste plaats. Want naast katten staan ook de honden en konijnen op haar lijstje van favoriete dieren. Al vanaf één consumptie ben je welkom om te spelen en te aaien zonder tijdsbeperking.
Wie niet genoeg krijgt van dit soort voorzieningen voor dieren moet ook eens gaan kijken naar het houten huisje op de Praça de Comercio, beneden aan de trappen van de kerk (zie foto boven het artikel). Dat biedt straatkatten een droge en warme plek. Met Kerst werd het huisje toepasselijk versierd met dennentakken en ballen. De oudere dames uit de buurt voorzien ze van eten, vaak van de duurste merken. Alleen zag ik er de laatste maanden maar weinig katten.
Recent nog werd er een nieuw onderkomen gecreëerd hier in de buurt van ons appartement. Om dat te bezoeken moet je vanaf de Praça de Republica omhoog richting Escola Jose Falcao wandelen. Meteen een eerste stop als je het mooie kerkje van San Antonio de Olivais wil bezoeken, gelegen in het stadsdeel Celas. Je moet er wat trappen voor oplopen, maar in dit op een helling gelegen park dat bij de school hoort, heb je een mooi uitzicht op de universiteitsgebouwen en de Se Nova. Er liepen daar in de bosjes vele katten rond, gevoed door de buurt. Op een dag hing er een affiche aan de bomen dat de katten gevangen zouden worden door het stadspersoneel en gesteriliseerd door een dierenarts. Enkele weken zag je geen kat meer (letterlijk) en toen op een dag stond er een mooi kattenhuisje, met een houten hekje errond, gebouwd vlak voor een graffiti muur. Hier kan er niet geaaid worden, de beestjes zijn uiterst mensenschuw… Maar ergens toch fijn te weten dat ze niet helemaal aan hun lot worden overgelaten. Er dolen best wel wat verwilderde katten rond in de stad. Studenten nemen ook vaak een jong diertje in huis als gezelschapsdier en laten het nadien vrij als ze afgestudeerd zijn en de stad verlaten. Heel af en toe plakt er op een elektriciteitspaal een affiche van iemand die een kat kwijt is. Dan kan ik het verdriet van de eigenaar ook in mijn hart voelen.
De twee katten op leeftijd die wij hier in huis hebben, hebben zich in het verleden verbluffend goed en snel aangepast aan de nieuwe thuis in Portugal. Het was trouwens hun zoveelste verhuis. Veel komen ze nu niet meer buiten, ook al is er een terras. Ze genieten van het Portugese zonnetje als wij dat doen. In de winter houden ze meer van zachte dekentjes en de sofa. En van een baasje dat ze eten geeft als ze maar lang genoeg miauwen ´s morgens. Gelukkig hebben ze een ruime kijk op de straat en dus ook op de katten van de buurt. Dan schieten ze even wakker van verbazing en krijgen ze er nog een mini sprint uit hun stijve gewrichten. Tot ze aan een volgend dutje beginnen. Wat een leven.
Als 22 februari nationale Japanse kattendag is, dan verwennen we onze katten die dag ook een keertje met wat extra snoepjes. Doen jullie dat ook die dag?
Marieleen is sinds augustus 2019 heerlijk “reformada” en heeft dus tijd (en zin) om elke eerste zaterdag van de maand allerlei ontdekkingen in Coimbra te delen. Plus natuurlijk haar enthousiasme en liefde voor de stad! Volg haar op Instagram voor nog meer foto´s van Coimbra en omgeving. Voor een rondleiding of een bezoek aan de stad aarzel niet haar te contacteren via marieleenb.pt@gmail.com.
Iemand die zo lief is voor katten, zo met ze begaan is noemen wij hier een “poezenmoemoe” 🙂 Goed dat er nog zo’n mensen zijn met een hart voor dieren.
Gezellig om je blog weer eens te lezen en even met je mee te wandelen! Extra aai voor je katten en
Groet uit Nederland, Marion.