De zon schijnt, een koel briesje van zee, een perfecte dag voor het vervolg van mijn wandeling langs de kust. Ik begin waar ik was geëindigd, in Estoril. Vandaar loop ik langs de kust via São João do Estoril naar São Pedro do Estoril. Ik zal mijn hele wandeling vergezeld worden door een vrachtschip die zich traag aan de horizon voortbeweegt.
Omdat ik weet dat ik voorlopig geen terras tegen zal komen neem ik bij één van de laatste terrassen bij Praia Poça even een kopje koffie. Om me heen hoor ik alleen Duits en Engels, geen Portugees te bekennen, buiten de obers natuurlijk. Ik vervolg mijn weg langs de boulevard, ik ruik de geur van gegrild vlees vermengd met de geur van zonnebrandolie.
Al snel eindigt de boulevard bij het volgende strandje, praia da Azarujinha, het kleinste strand van de Costa de Lisboa. Via de stijle trappen klim ik naar boven en zal ik voorlopig langs de Avenida Marginal moeten lopen, een drukke weg. Ik ga eerst het dorpje in, São João do Estoril. Schaduwrijke straatjes met mooie huizen, waar zelfs de afgebladderde gevels charme uitstralen. Het station is gebouwd in 1889 en staat er nog wel goed verzorgd bij!
Terug bij de kust kom ik bij Forte de Santo António da Barra, ook wel bekend al Velho Forte (oud ford) gebouwd in 1643. Deze militaire vesting werd gebouwd als bescherming tegen de Nederlandse (!) en Engelse aanvallen vanaf zee. Jaren later was het voor lange tijd het zomerhuis van de Portugese dictator Salazar. Je kunt het fort bezoeken, maar alleen in het weekend. Jammer voor mij dat het vandaag maandag is, maar ik kom nog wel eens een keer terug.
Tot mijn verrassing loopt er al snel een weg langs de zee, het blijft een prachtig gezicht, het turquoise van de Oceaan waar de zon de golven een zilveren gloed geeft. En op dit stukje kust blijkt veel meer te zien dan ik had verwacht. Zoals de Ponte Filipina de São Pedro do Estoril, bij de monding van de rivier Caparide en gebouwd in 1604. De brug verloor zijn funktie met de aanleg van de Marginal, maar de resten zijn hier nog te zien. De prachtige bloeiende cactussen en het Amfitheater. De rotsformaties van kalksteen, ‘Pedra-do-Sal’. Het zeewater dat in de holtes van het onregelmatig oppervlakte achterblijft verdampt in de zomer door de hitte en laat de zoutkristallen achter.
Ik eindig uiteindelijk zoals ik begonnen ben, op het terras met het vrachtschip in de verte. En, ik moet niet vergeten om de volgende keer mijn zwemspullen mee te nemen!
