Saudades de Portugal

De zon schijnt, 26 graden met een zacht briesje, het is een prachtige dag. Ik ben niet de enige die van deze lentedag geniet, het is een drukte van belang in Cascais. Het lijkt of iedereen de winter van zich afschud en naar buiten gaat, jong en oud. De verleiding is groot om op het eerste terras neer te ploffen, maar ik laat me niet kennen en begin aan mijn wandeling.

Als ik in een woord moet omschrijven wat ik zie is het kleurrijk. Het blauw-groene van de Atlantische Oceaan, het rood en oranje van de bougainville, het rood, groen en blauw van de vissersbootjes en de kleurige azulejos. Ik laat letterlijk de huizen en hotels links liggen en loop langs de zee. Van Casa da Guia naar het stadspark, twee van mijn favouriete plekken in Cascais.

Casa da Guia ligt op de rotsen, een negentiende-eeuwse villa waar nu een aantal restaurants en winkeltjes zijn gevestigd. Een fantastische plek voor een drankje met uitzicht (maar vandaag dus niet!).

Cascais is een mengeling van twee werelden, fraaie herenhuizen en paleizen tegenover de steegjes met vissershuizen, de luxe jachthaven tegenover de kleine bootjes in de baai van Cascais. Ik vervolg mijn weg langs de kust. Het is druk, er wordt gewandeld, gefietst en gerend. Ik kom langs Boca do Inferno, ‘mond van de hel’, een toeristische trekpleister. En ik geniet van het prachtige uitzicht over de zee.

Na een ruim een half uur kom ik bij het stadspark van Cascais. Hoe vaak ben ik hier al niet geweest? Bij de ingang vallen meteen de prachtige azulejos op van het kleine kerkje en Museu Condes de Castro Guimarães. Hier proef je de sfeer van vroegere tijden. Na het overlijden van de Conde
de Castro Guimarães in 1927 werd het huis aan de gemeente van Cascais geschonken op voorwaarde dat het zou voorbestaan als een museum.

Eindelijk is het tijd voor mijn welverdiende bica. Ik strijk neer op het terras in goed gezelschap van de hanen, pauwen en eenden die hier vrij rondlopen.  Er wat is er symbolischer voor Portugal dan de haan en de azulejos!

Voor ik naar huis ga loop ik nog even naar de oude haven en kijk naar de kleurige vissersbootjes. Achter mij, in de verte, liggen de groene toppen van de Serra de Sintra, voor mij het blauwe water van de Atlantische Oceaan en ik denk, het kon slechter!