Saudades de Portugal

Alsof de huizen met mij mee klimmen. Tegen de helling op. Terwijl de bui zacht en vriendelijk had moeten zijn. Als een voorjaarsbelofte. Met de geur van vers gemaaid gras. Via de verlaten straat worstel ik mijzelf omhoog. Als een verzopen kat. Hoger en hoger over de zwart glimmende steile asfalthelling. De regen daalt neer. In golvende zilveren gordijnen.

Doorweekt

Droog scheen het te blijven. Op wat gespetter na. Bij ‘t verlaten van het caféterras. Een grove misrekening. Zo blijkt mij om de hoek. Een halve straatlengte voorbij pastelaria Jobel. Doorlopend tegen beter weten in.

Tijd is in Portugal van geen enkele betekenis. Merkwaardig genoeg bleef ik niet zitten. Om de wolkbreuk te laten passeren. Onderwijl aangenaam te verpozen. Kurkdroog genietend van een tweede of derde kopje koffie.

Nu betaal ik de prijs voor mijn eeuwige ongedurigheid. Want ‘t hemelwater valt met bakken omlaag. Uit een loodgrijze lucht. Terwijl de boomkronen wild heen en weer zwiepen. Kreunend onder aanhoudend regengedruis.

Onverwacht

Achttien graden en honderd procent kans op neerslag. Maar ze klopten helemaal. Des te onwaarschijnlijker ze mij toeschenen. Die onzalige weersvoorspellingen van IPMA. De Portugese meteorologische dienst.

De heuveltop komt in zicht. Omfloerst met hemeldauw, afkomstig uit de druipende olijfbomen. Onaangename verassingen te over. Vergelijkenderwijs een wissewasje.

Terugdenkend aan m’n moment van onachtzaamheid. Dat akkefietje over die doorgetrokken streep. Misschien aangetikt, enfin net even teveel naar links gestuurd. Op de IC1 onderweg naar oma Rita en opa Dick.

Rigide

Opgemerkt door een tegenligger. Of de duvel ermee speelt. Een auto van de GNR geeft een waarschuwend lichtsignaal. Het loopt vast met een sisser af. Stel ik mijzelf gerust, nogal naïef. Niets blijkt minder waar.

Wij zouden elkaar weer ontmoeten, zoveel was wel zeker. Net als de komende dageraad. Evenzo onvermijdelijk, bevestigt opa Dick mij achteraf. Hij weet er alles van. Je bent een ervaringsdeskundige of niet.

Wat de prioriteiten aangaat van de Portugese politie. De nadruk ligt op doorgetrokken strepen en verplichte stopborden. Obsessief en verder niet, geen enkele variatie. Noch op controle van snelheid, noch op alcohol achter het stuur.

Stoppen

Wat toch voor de hand liggend lijkt. Als je ziet dat menigeen op topsnelheid over de IC1 scheurt. Tweebaans, dus bepaald geen snelweg. En vergeet niet dat glaasje ‘Medronho’. Of twee zelfs, na de lunch. Vaste prik bij Portugese bestuurders.

Ruimschoots verwijderd van de afslag bij Ourique. Rijdend in de richting van Cercal. In de achteruitkijkspiegel zie ik ze opdoemen. Blauwe zwaailichten, alsof ze vrolijk knipogen. Een onheilspellend gevoel bekruipt mij. Mijn rijstijl wordt kritisch gevolgd.

Bij het inhalen wuift een hand mij toe. Uit het openstaande portierraam naar de kant wijzend, de berm in. Er verschijnt een uiterst beleefde jonge agent. Een messcherpe vouw in zijn broek. Zo scherp dat je er een tomaat mee in plakjes kunt snijden.

Koopje

Gedwee overhandig ik hem de gevraagde paperassen. U krijgt van mij een bon, kondigt hij aan in keurig Engels. Het standaardbedrag dat wij altijd rekenen voor deze overtreding. U herinnert het zich vast wel. Vanwege die streep op de IC1.

De maximale sanctie bedraagt €249,99. Zoals gebruikelijk bent u €49,99 verschuldigd. Onstuitbaar is zijn enthousiasme. Verfrissend als een vlaag koeIe lucht in een benauwde kamer. Een schijntje denk ik bij mijzelf. Het is vast uitverkoop, vandaag.

Dank u wel, antwoord ik benepen. Met een grimas in de aanslag. Zo brengen zij het aan de man. Die opgewekte kolder. Mijn mond leidt een eigen leven. Hij reageert niet op mijn verstand. Dat mij aanraadt dit onderwerp uit de weg te gaan.

Mazzelen

De opmerking spat uit mijn mond als stinkend pus. Dat eindelijk zijn weg naar buiten vindt. Uit een kloppende etterige puist. Ik was even afgeleid zeg ik, zoekend naar het knopje van de ruitenwisser.

Laat ook maar. De natuur verft de velden uitbundig groen. Mijn motto luidt: niet zeiken, zeuren of moeilijk doen. It’s my lucky day, gooi ik eruit. Bestond het woord onvermurwbaar niet, dan was ‘t door hem uitgevonden.

De politieman verpinkt geen moment. Hij heeft hiervoor dan ook een cursus gevolgd. Zijn glimlach verschijnt als vanzelf. Met het enthousiasme van een een hond op zoek naar een weggegooide stok.

Logisch na al die moeite. Van opsporen tot achterna komen. Beloond met die bekeuring. Al wegrijdend haal ik m’n schouders op. Wat wil je ook, na zoveel onbenulligheid.

Woordenbrei