Waar afgelopen maand nog bijna geen wolkje aan de lucht was, en ik nog verblijd de lente tegemoet zong, is dat deze maand wel even anders. Zo’n twee tot drie weken geleden werden we in Portugal voor het eerst echt met het Corona virus geconfronteerd. Nog allemaal via de televisie natuurlijk. Tot die tijd kwam er sporadisch wat voorbij, maar was het veelal nog in China. Weer zo’n “verweggistan” toestand, dachten de meeste mensen. Toen echter de eerste mensen in Europa met het virus gediagnosticeerd werden kreeg dit wel heel snel een andere wending.
Bij de kamer van koophandel draaien onze activiteiten veelal rond het organiseren van netwerkevents en andere soorten events. Een aantal doen we ook samen met andere kamers van koophandel van andere landen. Ook voor de eerste weken van maart hadden we het een en ander op de agenda staan, tot iemand van één van de andere kamers zei dat we het misschien beter konden afgelasten vanwege het virus. Beetje overdreven vonden wij met onze Nederlandse nuchterheid. Er was nog niemand besmet in Portugal, maar we gingen maar mee in hun mening en het event werd afgelast.
Diezelfde week nog werden de eerste besmettingen in Portugal vastgesteld en al snel werden alle andere events om ons heen langzaam afgelast of uitgesteld. Sommige hadden het over uitstellen tot “volgende maand”, andere hadden het helemaal nog niet over een datum. Pas tot afgelopen week was het duidelijk dat de situatie serieus begon te worden. Langzaam aan begonnen mensen zich druk te maken en de supermarkten leeg te kopen. Heel Portugal was aan het hamsteren geslagen en de melk, WC papier, maar zeker de 96% alcohol en de gezichtsmaskers waren nergens binnen no-time meer te krijgen.
Waar ik op maandag 9 maart nog rustig les stond te geven voor een volle klas, was op 11 maart de halve klas afwezig, in zelf-quarantaine vanwege het virus. De eerste universiteiten waren al dicht en op 12 maart werden ook de lessen op mijn universiteit stopgezet, en maandag 16 maart gaat het gehele gebouw voor onbepaalde tijd op slot. Alle events zijn afgelast, Alle cafés en disco´s zijn dicht en winkels en restaurants hebben gelimiteerd toegang. Zelf zit in vanaf donderdagmiddag 12 maart al thuis. Nuno was vanaf die zondag daarvoor al niet lekker en heeft de hele week thuis gezeten.
Donderdagochtend, 12 maart, liep ik zoals elke ochtend naar de kamer; een beetje draaierig maar verder niets aan de hand. Al was het niet muisstil op straat, hing er wel een vreemde sfeer. Het was wel vrij rustig, al was het spits tijd en waar ik normaal langs een school liep waar gestreste ouders hun kinderen naar school brachten en je op de achtergrond vrolijke kinderen hoorde spelen, hoorde je nu niets en was de school donker en op slot. Mensen op straat liepen snel voorbij en mensen in hun auto keken ook anders dan normaal. Na een paar uur op de kamer begon ook m´n hoofd zeer te doen en besloot ik dat het maar beter was als ik vanuit huis de boel zou afhandelen.
Gelukkig leven we in de 21ste eeuw en zijn computers een deel van ons dagelijks leven, en zeker ook op het kantoor is er eigenlijk weinig wat we niet thuis af zouden kunnen handelen (al is het natuurlijk qua communicatie iets handiger als we met z’n allen op kantoor zitten). Nuno was gelukkig al weer beter dus nu was het zijn beurt om voor mij te zorgen. Sinds die donderdag ben ik het huis niet meer uit geweest. Allereerst omdat ik niet zeker weet wat ik onder m’n leden heb; mijn neus zit verstopt, wat in principe geen symptoom is van Corona, maar je weet maar nooit. Daarnaast, omdat het is afgeraden onnodig naar buiten te gaan nu, en als ik het nog niet heb, heb ik om eerlijk te zijn geen zin om het bovenop deze vervelende verkoudheid te krijgen, dus ik volg deze wijze raad braaf op.
Nuno is dus vrijdag op hamsteren gestuurd en al hebben we geen 300 rollen WC papier gekocht, hebben we wel het een en ander in huis om een week van te eten. Gelukkig heeft Uber Eats nog niet aangegeven ermee te gaan stoppen, dus mochten we de bruine bonen en de pasta zat zijn hebben we altijd de optie iets anders te bestellen. Ook Dora heeft kattenvoer voor een maand dus ik vind alles goed.
Momenteel hebben we geen idee over hoe dit zich gaat ontwikkelen. Gaan we Italië achterna en wordt iedereen straks verplicht in quarantaine gezet, zonder amper het huis nog uit te mogen, of gaan we langzaam al vooruit en zijn we over twee weken weer volop in de race? Ik weet het niet, en niemand weet het. De meeste Portugezen nemen het nu wel serieus en blijven veelal thuis, al zitten de terrassen nog vol (Nederlandse) toeristen. Ik ben benieuwd wanneer die gesloten worden.
Vandaag, wanneer ik dit artikel schrijf op zondag 15 maart, zijn er rond de 250 besmettingen in Portugal en de ziekenhuizen lopen over van de bezorgde mensen. Elke avond om 22u00 klapt iedereen vanuit z’n open raam voor het ziekenhuispersoneel die lange dagen maken, geen vakantiedagen mogen opnemen deze weken en die nu al een tekort hebben aan middelen. Een mooi gebaar vind ik zelf. Ook mijn vriendinnen uit de verpleging zijn kapot en ik kan niets anders dan uiterst respect hebben voor deze mensen die zo hun best doen om deze pandemie te lijf te gaan en binnen de perken proberen te houden.
Volgende maand zal ik een update geven van de situatie. Ik hoop dat we dan alweer zijn teruggekeerd naar de realiteit en dat we deze unieke historische situatie achter ons kunnen laten en kunnen terugkijken op een pandemie die in Portugal niet al te veel schade heeft aangericht. Tot die tijd zal het lesgeven doorgaan via Skype, zal ik voor de kamer blijven werken vanuit huis en mag iedereen toch blij zijn dat we in dit digitale tijdperk leven vandaag.
