Het is stil. We hebben net afscheid genomen van leuke gasten uit België. Grappige gesprekken, enthousiasme en vijf dagen in een van onze hutten. Ze genoten van de stilte, de privacy en het zwembad, bijna voor hun alleen. Nu ze vertrokken zijn valt de stilte als een deken over ons land. De volgende gasten komen later en de huizen zijn nog niet bewoont. Voor het eerst na 2020 hebben we een vreemd gevoel bij deze stilte. Ondanks onze hoge beoordelingsscores vallen er gaten in ons hoogseizoen. We besluiten om de stilte maar te vieren. We gaan lunchen bij “O Gatinho”.
Canhestros, een dorpje met een rotonde waar een rijtje betonnen minihuisjes chauffeurs proberen te verleiden hier eeuwig rondjes te rijden. Veel gasten hebben hier al een draai gemaakt voordat ze die bij ons gevonden hebben. Daar vlakbij, verscholen onder twee enorme bomen die uit het asfalt lijken te groeien, ligt een klein café. Het is een eeuwigheid geleden dat we er regelmatig kwamen. De auto parkeren we in de groene schaduw. Op scheve stoeltjes zitten twee oude mannetjes in een bijna religieuze stilte “bom dia” te prevelen naar toekomstige clientèle.
Het vliegengordijn ritselt. We betreden de koele schemerige ruimte van een tijdscapsule uit begin jaren ’70 van de vorige eeuw.
Een verrast gezicht achter de bar. We worden herkend door de “Dona da Casa”.
“Ga maar ergens zitten, ik kom er zo aan” zegt een nieuw meisje dat we niet kennen en hier waarschijnlijk al drie jaar werkt, terwijl ze ons naar een tafel dirigeert waar we liever niet zitten maar die in de ogen van veel Portugezen wel de beste plek is van het etablissement. Het is een van de vier tafels die midden in de ruimte staan en pontificaal gericht zijn op het grote beeldscherm dat boven het beslagen matglas van de keuken hangt. Twee stoelen naast elkaar, alle neuzen dezelfde kant op, “Gij zult TV kijken” lijkt het devies. Ik pak een van de stoelen en ga tegenóver Margriet zitten, rug naar de TV en direct in “conflict” met de rug van de neus die wel in de goede richting kijkt. De tafelopstelling duldt geen ruggelingse stoelen. Ik stuur een non-verbaal signaal de ruimte in: ERROR ALERT: BUITENLANDERS!
Het meisje dat we niet kennen stapt meteen over op Engels om uit te leggen wat we kunnen eten. Lief en gastvrij bedoeld, we antwoorden in Portugees. Vertwijfeling in de ogen-die-we-niet-kennen. Dona da Casa ziet vanachter de bar de vertwijfeling toeslaan en schommelt gemoedelijk onze kant op met haar verbale lijst Portugese gerechten die ze in de keuken voor ons klaar gaat maken.
In een Babylonische taalverwarring bestellen we een Salade Simples met Febras en Friet, al is het maar vanwege die heerlijke alliteratie. Aan de naar mij gerichte neuzen zie ik dat er achter me op het beeldscherm van alles gebeurt en geniet in stilte.
Margriet en ik (Wiro) zijn sinds 2006 eigenaar van een uniek stuk Alentejo: o-vale-da-mudança. We wonen er vanaf 2008. Vind je het leuk om ons spoor te volgen of meer te weten over de vakantiehuizen, dan kun je de verhalen lezen die we publiceren op onze blog “Limonada”. Over de producten van Nature’s Revenge kun je ons volgen op Instagram. Daarnaast is er de maandelijks terugkerende blogserie “kronkelpad” op Saudades de Portugal, iedere vierde donderdag van de maand. Ik vind het erg leuk als je hieronder een reactie plaatst.
Ha die Harry, je kent de plek. Tijd voor een almoço met z´n viertjes daar ;-).
Hey Wiro,
Dát is lang geleden!
Super leuk om te lezen dat je “jullie plekje onder de zon” klaarblijkelijk helemaal hebt gevonden. De manier waarop je dit beschrijft, verplaatst mij in gedachten meteen naar daar. Uitnodigend en charmant.
Ik ga je andere bijdragen zeker ook lezen. Het ga je goed!!
Hé Joost, over tijdscapsules gesproken :-). Dank voor je enthousiaste reactie en complimenten en natuurlijk altijd fijn als de leesclub wordt uitgebreid.
Wiro, het is weer raak. Ik voelde mij meteen thuis in Canhestos in het café.
Harry