Saudades de Portugal

Ooit was er, in het Nederlandse leger, een codering voor de geestelijke gesteldheid van toekomstige militair dienstplichtigen. Ik zat bij één van de laatste lichtingen voordat de dienstplicht werd afgeschaft. Codering S stond voor Stabiliteit, S5 was geen beste. Zou er nu zoiets zijn als S19, een “gekkie-classificatie” als gevolg van covid?

Het is zover. Lang geleden vertelde mijn lievelingsoom dat hij de verjaardag gevierd had van Spidie, een spichtig, aan ADHD lijdend Kooikertje, dat hij samen met mijn tante, voor veel geld gekocht had en beschouwde als hun wettelijk kind. Ik heb hem minuten lang sprakeloos aangestaard.

Mijn oom verruilde zijn leven in Het Drukkere Mondaine Gooi voor een eenzaam bestaan in een boerderijtje bij Dwingeloo. Men vond hem een zonderlinge gek, zowel in het Gooi als in Drenthe. Daar was alleen schaap, natuur, en, op drie kilometer afstand, dorp. Een treinreis naar mijn oom was een dagtrip, hem bellen kostte me een zak kwartjes in de telefooncel om de hoek van mijn studentenkamer en internet was iets uit sciencefiction. Goed “naboarschap” verdreef de eenzaamheid, de fles hielp ook. Ik kwam er soms, hielp met bouwen en onderhoud van de tuin. ‘s Avonds heerste stilte en sterren. In die afzondering had ik bijna begrip voor zijn hang naar de verjaardag van zijn hondje: “Schiet mij maar lek als ik zoiets ga doen”, dacht ik.

schapen bij de opbouw van o-vale-da-mudança in 2007

In zijn tijd was zo’n inlandse emigratie-move vergelijkbaar met de stap die wijzelf dertig jaar later zouden maken: Nederland verruilen voor Portugal, met name De Alentejo.

Ook hier alleen maar schaap, natuur en, iets dichterbij, dorp. Het sociale leven wordt hier bepaald door kleine cafeetjes en de contacten met, verrassend veel, buitenlandse buurtgenoten. Gelukkig leven we in science-nonfiction: ik zie en spreek mijn vrienden en familie uit Verweggistan met een betere, kleinere en helderdere versie van de beeldtelefoon uit het Evoluon van mijn jongensjaren.

Luna, een droom van een huisgenoot

We genieten van de zon, het land, de dorpsgenoten en de gasten die ons nieuwe verhalen en een luisterend oor bieden. Luna is onze hond en woont in de kennel naast ons huis, …..soms. De laatste jaren is het meer een huisgenoot geworden. Sinds het stille, sociaal geblokkeerde corona-jaar huist ze regelmatig samen met mij op de bank tijdens de lange avonden zonder gasten, restaurant- of cafébezoeken. Morgen is ze jarig. De spullen voor de appeltaart staan al klaar naast het blik met haar lievelingsvoer en het bot met een strik erom.

appeltaart en hondenvoer

Overmorgen vraag ik Margriet of ze een buks wil kopen, zo’n zware, waar je goeie, grote  gaten mee kunt schieten.

Margriet en Wiro zijn sinds 2006 eigenaar van een uniek stuk Alentejo: o-vale-da-mudança. Wonen er vanaf 2008. Vind je het leuk om meer over hun te weten of over de vakantiehuizen, dan kun je de verhalen lezen die ze publiceren op hun blog “Limonada” of de maandelijks terugkerende blog op Saudade de Portugal, iedere vierde donderdag van de maand.