Saudades de Portugal

Ons avontuur in Portugal werd nog groter toen we op een zondagochtend in oktober een lachend gezichtje zagen verschijnen op de test. We zouden met zijn drieën gaan! Verrast, superblij maar ook best bezorgd. Want eh, hoe gaat dat in Portugal? Hoe zetten we een kindje op de wereld in een land waar we zelf de taal niet spreken, waar we de cultuur nog niet goed kennen en moeten we niet eerst een woning regelen? Gelukkig hadden we nog negen maanden om van alles te regelen.

Onze verloskundigen uit Den Haag hielpen ons door contactgegevens te delen van hun Nederlandse collega’s in de omgeving van Lissabon. Zij zouden ons kunnen begeleiden met een thuisbevalling, waar mijn voorkeur in eerste instantie naar uit ging. Maar aangezien dat hier heel ongebruikelijk is en omdat we nog drie kwartier van het ziekenhuis af wonen, kozen we toch voor het ziekenhuis. We hadden geluk, want in het ziekenhuis in Lissabon werden we begeleid door een arts die in België had gestudeerd en daarom Nederlands sprak. Geen moeilijk gedoe met het overdracht van mijn dossier en we konden onze wensen makkelijk bespreken. In Portugal is het normaal om twee of drie nachten in het ziekenhuis te verblijven. Daar staat tegenover dat je geen kraamhulp aan huis krijgt. Even andere koek dan Nederland. De keuze was gemaakt – we konden verder.

Gehaakte jurkjes en een eigen parkeerplek

De controles verliepen goed, de buik werd steeds groter en voorbijgangers werden steeds aardiger. Ik moest wennen aan de manier waarop ik werd verheven boven anderen terwijl ik me nog zo hetzelfde voelde. Dat ik steeds voor werd gelaten in de rij bij de supermarkt, het gemeentehuis of de toilet en dat er op de meeste parkeerplaatsen een blauw parkeervak voor mij vrij was gehouden. Het meest bijzondere moment beleefde ik in het zwembad in Ericeira. Toen ik niet meer echt lekker kon fietsen en rennen ging ik zwemmen en altijd was er rond dezelfde tijd een klasje senioren aan het aguajoggen. Op zo’n ochtend stond er een aguajog-vrouw aan de rand van het bad. Ze wenkte me en zwaaide met een plastic tasje. Ik opende het tasje en viste er een dik, kuikengeel jurkje uit. Zelf gehaakt! Ze maakte me duidelijk dat ze altijd zelfgemaakte babykleding bij zich had voor het geval ze een zwangere vrouw tegen zou komen. Zo ontzettend lief.

Babyshower op afstand

Maar het was niet altijd zonneschijn en feest. Er waren momenten dat ik werd overvallen door onrust en door de bomen het bos niet meer zag. Ik heb veel gebeld met familie en vriendinnen die van een afstand met ons meeleefden. Een aantal vriendinnen verrasten me met een tas vol cadeautjes waarvan ik er elke maandag eentje uit mocht pakken. Een soort babyshower op afstand, waardoor we wekelijks contact hadden met elkaar over hoe alles zich ontwikkelden. Ondertussen ontmoetten we hier ook meer en meer mensen, ook Nederlanders met jonge kinderen.

Daar is-ie dan!

Een dag na de uitgerekende datum werd Stijn Vasco geboren. Na drie nachten bijkomen en wennen mochten we met zijn drietjes naar huis. De opa’s en oma’s waren gelukkig nog twee weken in de buurt, superfijn omdat we dus geen kraamhulp hadden. We organiseerden een tuinfeest voor Stijn en lieten Portugezen beschuit met muisjes proeven. Voor de controles die de weken daarop volgden gingen we naar het publieke ziekenhuis in Mafra (Centro de Saude). Niet alle dokters en verpleegkundigen spreken Engels, maar er wordt altijd wel de tijd genomen om elkaar verstaanbaar te maken. Soms met hulp van een andere patient die wel beide talen spreekt, of met Googletranslate. Natuurlijk niet ideaal en voor mij een grote stok achter de deur om mijn Portugees heel snel te gaan verbeteren. En dat moet vast lukken, want met Stijn op mijn buik wil elke Portugese vrouw met me praten :).