Saudades de Portugal

We wonen nu bijna 4 weken in Mafra, Achada om precies te zijn. Het voelt nog als vakantie – er zijn veel vrienden over de vloer en ik heb nog geen dagelijks ritme, wat ik zo gewend was in Nederland. Er wordt hard gewerkt in de fabriek. Hoe ik mijn tijd precies invul is elke dag een verrassing en dat is best even leuk voor nu!

Op zoek naar fietspaden
Al fietsend ben ik de omgeving aan het verkennen. De valei met sinaasappelbomen achter ons huis, de smalle wit-blauw geschilderde steegjes in Ericeira, de autoweg met haarspeldbochten in de richting van Santo Isodoro. Het is hier heuvelachtig en de wegen zijn niet allemaal toegankelijk voor fietsers. Af en toe kom je langs de straat zwart-gele paaltjes tegen, kenmerkend voor de fiets- en wandelpaden. Hier wordt niet gek opgekeken als zo’n pad ineens onderbroken wordt door een berm of door een hoge stoep. En ook niet als je als fietser over de vluchtstrook van de snelweg raast.

Haarspeldbocht

Achada

Door de heuvels naar school

Iedere maandag- en woensdagochtend volg ik Portugese les in Ribamar, zo’n 10 kilometer bij ons vandaan. Met een klein groepje van vier personen krijgen we de basis geleerd: hoe we ons moeten voorstellen, waar we ons mee bezig houden en hoe we onze boodschappen kunnen doen. De weg naar school is waanzinnig. De helft van de route daal ik moeiteloos af en heb ik alle tijd om te genieten van uitzichten over het land, dorpjes en al het groen. De terugweg is pittiger, dan moet ik omhoog. Met dit warme voorjaar zijn een fles water, zonnebril en zonnebrandcrème een must om bij je te hebben.

Het is moeilijk om een dorpje te passeren zonder een tuinwinkel of keramiekzaakje tegen te komen. Op vijf minuten fietsen van ons huis bevindt zich een tuincentrum waar ik iedere week even langs ga. Dan haal ik iets kleins waarmee we onze plek thuis nog meer eigen kunnen maken.

Af en toe schrik ik op van blaffende honden, daar zijn er zoveel van! De kleinste hondjes doen hun grootste best om er gevaarlijk uit te zien en hun casa van achter het tuinhek te bewaken. Dorpsbewoners geven aan dat hier weinig criminaliteit is, zelden wordt er ingebroken. Ondanks die gedachte zijn veel van de woningen zwaar beveiligd, omcirkeld door hekken of muren en met camera’s. Het maakt het wat lastiger om je buur zo even tegen het lijf te lopen of erachter te komen wie nou in dat huis bij jou op de hoek woont.

Pauze in de pasteleria
Er zijn niet zoveel spontane ontmoetingen op straat, mensen zijn onderweg en gaan hun eigen gang. Het lijkt er op dat de ‘pastelerias’ dé verzamelpunten zijn voor de buurt. Om even samen een koffietje te drinken en een zoete snack of daghap achter de kiezen te steken. Helaas heb je als je geen vlees en vis wilt eten weinig keuze. Ik ga vaak standaard voor de pao com quejio (broodje met kaas), of ik flans thuis wat in elkaar. Maar dan moet ik het doen zonder Portugees geklets, TL-verlichting, TV aan de muur en rokende mannen aan de bar.

Volgende maand
We hopen in april een aantal dagen met de camper op pad te gaan, naar het Noorden of het Zuiden, afhankelijk van de golven want we willen gaan surfen. We hebben er zin in!