Saudades de Portugal

Vind jij het ook zo leuk om voetbal te kijken tussen de Portugezen? Als Portugal speelt bedoel ik dan. De laatste wedstrijd van Portugal op het WK keek ik met een vriendin op een overvol plein in Ferragudo en wat een domper was het dat ze verloren. Ik zag mensen huilen en boos zijn. Zo ontzettend emotioneel was deze middag, het begon met pure overgave meezingen van het volkslied. Die passie is zo mooi om te zien en mee te maken. Maar wat jammer dat ze werden verslagen…

Mijn vriendin en ik gingen na de wedstrijd een hapje eten en hadden een erg gezellige avond… Twee dagen later ging het mis! Ik zat te werken in de ochtend en voelde me ineens niet helemaal oké. Alsof ik de griep kreeg. Ik voelde ook ineens dat mijn been erg zeer deed. Ik keek onder mijn bureau en zag mijn linkerknie helemaal opgezwollen. Dat is niet goed! Ik hinkte naar de badkamer voor paracetamol en ging even liggen. Ik ben mijn bed niet meer af geweest en nadat mijn Portugese vriendin/eigenaresse van mijn appartement de hele middag bij me was gebleven hebben we toch de ambulance gebeld. De pijn was niet meer te harden.

Trauma maal 3

Nou, het verlies van Portugal was traumatisch. De ervaring die avond was nog vele malen traumatischer. De Bombeiros kwam, met een soort rolstoel waar ik dus niet in kwam want mijn been was helemaal stijf en zeer pijnlijk, dus er werd een andere ambulance met een steekbrancard gebeld. Op mijn bed werd deze brancard onder me geschoven (klinkt makkelijk, was het niet) en toen eruit! Dat ging via een raam want voor de deur is een terrasje met onhandige hoekjes waar een brancard niet doorheen kan, behalve dan als ze me op de kop zouden houden. Toen de trap op naar de parkeerplaats – jaja, veel trappen hier – ik stond doodsangsten uit. Het schijnt dat ik nogal heb gegild…

In de ambulance met een slakkengang naar het ziekenhuis in Portimão, ik voelde elke deuk, hobbel en put in de weg, dus het duurde wat langer dan normaal. Eenmaal in het ziekenhuis wachten op een ‘normaal’ bed waar ik op werd geschoven. Je snapt wel; ik gilde het uit. Een van de verpleegkundigen siste naar me: “don’t do that”. Ik werd er gewoon bang van. Mijn vriendin was achter de ambulance aan gereden en had alles geregeld met mijn verzekeringspas etc. Ik had nog steeds niets tegen de pijn gekregen ondanks mijn smeekbedes. Er werden eerst röntgenfoto’s gemaakt in verband met de knieprothese in mijn knie, en bloed afgenomen. Daarna kreeg ik eindelijk pijnstilling!

Mijn man, die nog in Nederland was op dat moment, werd helemaal gek. Mijn vriendin hield hem steeds op de hoogte via whatsapp, maar ook hij had een slapeloze nacht. Om half 5 in de ochtend werd ik wakker gemaakt en werd er gezegd dat ik naar huis kon…. HOEEEE DANNN?? Mijn vriendin was er weer en nadat ik de auto in was gekropen, besloten we om eerst de medicatie te gaan halen die ik voorgeschreven had gekregen. Er zou een nachtapotheek moeten zijn in de buurt. Niet dus. Dus toch naar huis. Jaaaa, en die trap dan?! Die kwam ik echt niet af. Bombeiros weer gebeld en die kwamen met zo’n zelfde stoel als die avond ervoor. Trauma nummer 3! Het hele verhaal zal ik je besparen maar een half uur later lag ik in mijn eigen bed.

Ik heb twee weken gehuild, wat voelde ik me waardeloos! Mijn hoofd was een enorme warboel. Mijn man kwam twee dagen later en na het weekend ben ik op zoek gegaan naar een fysiotherapeut. Ik had vele berichtjes en telefoontjes gekregen van mensen die me graag wilden helpen en dat sterkte mij enorm. Ik kreeg via een vriendin in de UK een naam van een fysiotherapeut die bevriend was met een wederzijdse vriendin hier. Dezelfde dag was hij er en wat heeft hij mij goed geholpen. Hij gaf oefeningen en advies om het vocht uit mijn knie te krijgen en masseerde mijn knie 2x per week.

Dit was allemaal een week voor Kerst en ik dacht dat ik best naar een diner op kerstavond kon. Nouuuu, daar had ik niet helemaal goed over nagedacht want het was echt 2 stappen vooruit, 4 stappen terug. Dus na de Kerst weer plat, oefeningen doen, ijspakkingen en rust, rust.  Het doel van die week was om Nieuwjaar te vieren in ons favoriete restaurant, en dat is gelukt! De ontsteking en het vocht waren zo goed als weg, met krukken lopen ging goed en de pijn was ook zo goed als weg.

Wat ik zo bijzonder vond is dat er zoveel mensen bezorgd waren en continue vroegen hoe het met me was en dat ze me missen in het dorp. Dit maakte het voor mij nog duidelijker dat ik hier echt wil zijn. Ik was deze periode niet doorgekomen zonder mijn echtgenoot die alles voor me deed om het zo makkelijk mogelijk te maken en mijn vriendin, eigenaresse van het appartement, die er de eerste dagen en in het ziekenhuis 24/7 was.

Business as usual

Niet helemaal dus. Ik liep enorm achter met werk voor mijn Nederlandse klanten, dus de geplande vakantie zat er niet echt meer in. Promotie voor Ferragudo Dreams liep ook achter op schema dus dat werd inhalen geblazen. Halve dag werk en halve dag rust en weer wat gezellige dingen doen, dat ben ik nu aan het doen. En dat lukt aardig. Langzaam maar zeker komt mijn ritme weer terug en dat voelt toch wel fijn. Soms frustrerend dat het best lang duurt, maar het is wat het is. De aanvragen voor een workation druppelen weer binnen en mijn Nederlandse klanten zijn weer ‘bij’.

Dus…. Ondernemen in Portugal was een beetje ondergeschikt afgelopen maand. Maar niet getreurd, vanaf eind januari/februari is het echt weer ‘business as usual’ en ga ik iedereen weer trakteren op mijn podcasts en leuke workations. Kan niet wachten!

Tot snel.

Sandra

Sandra komt al ruim 10 jaar in Ferragudo, Portugal en sinds een paar jaar hebben zij en haar partner de wens zich hier permanent te vestigen. Voor het zover is, werkt Sandra voor een aantal maanden per jaar in Ferragudo en runt haar – voornamelijk – online business vanuit deze prachtige plek in de Algarve.