Zoals jullie weten is de houtindustrie is een bloeiende industrie in Portugal. Overal zijn mannetjes die hout van je land kappen en jou vervolgens geld geven voor het hout en heel specifiek Eucalyptus. Lucratief als grootgrondbezitter. Maar zij zagen alleen de boom om en vervolgens zit je met de stam en wortels opgezadeld.
Na de brand hadden we natuurlijk een hoop schoon te maken in ons bos en wij hebben nu eenmaal geen grote graafmachines dus wij wilde een “houtman“ die ons geen geld zou geven maar in plaats daarvan meteen die Eucalyptus en andere afgestorven bomen helemaal uit zouden graven met wortel en al zodat wij nieuwe gaarden kunnen aanplanten. Na veel onderhandeling zonder enige offertes (zo werken de houtmannen niet) uiteindelijk in zee gegaan met een partij waar we al eerder hele mooie olijfhout stammen van hadden gekregen. Dit zou goed moeten gaan toch?
Binnen een week waren ze druk aan de slag met kappen en het hout was snel weg en toen bleef het stil… Eén belletje, twee belletjes, een bezoek aan de opslag en het bedrijf bleek verhuisd?! Zouden we bedonderd worden? Nee toch, kan er ook nog wel bi,j dachten we… Mijnheer belde toch ineens terug “ Volgend weekend zet ik de graafmachine neer” Drie weekenden verder en nog geen machine…
We weten dat je hier geduld moet hebben. Dus maar weer een belletje, en een sms’je en nog een belletje en een voicemail… Niks… In mijn hoofd begon ik zijn waardevolle houtstapel op de nog onbekende locatie (voor ons) al op allerlei manieren te verduisteren… dat zou hem leren de familie Passos te bedonderen. Zie je het al voor je een lange blonde Nederlandse dame versus een enorme houthakker?
De maat was vol. Inmiddels hadden we onze nieuwe olijfboompjes al besteld, dus wat te doen? Een laatste sms, dit keer met wel een dreigende taal (en hier dan de gecensureerde versie) : “Kom op ben jij nou een vent? Afspraak is afspraak” gaf weer geluid en het weekend erop stond er een graafmachine op ons land. Voor een week. Geen beweging. Maar hij stond er…. en net toen de regenbuien begonnen ging hij dan eindelijk aan de slag!
Met een “beetje” geduld en vertrouwen, pffff! De oorzaak was ook wel weer bijzonder. De desbetreffende houtkapper heeft geen eigen personeel in dienst die de machine kan besturen en die desbetreffende man die hij inhuurt speelde hetzelfde kat- en muisspel aan zijn andere kant. Zoals iedereen die in dit land woont inmiddels weet, Portugezen zeggen nooit nee, en vinden het uitermate moeilijk om duidelijk te communiceren.
Zwijgen en negeren is blijkbaar stukken makkelijker!
