Zo dan… Het was even spannend, maar 18 mei konden wij officieel onze deuren weer openen na de Portugese lock-down. Maar voordat dat kon gebeuren moest er uiteraard heel veel gepoetst worden. Er is geen theelepeltje of hoekje wat we met ons team niet hebben beetgepakt en maar goed ook.
Wij zitten “downtown” in Coimbra. En gezien er afgelopen twee maanden geen hond op straat kwam en veel regende én wij in een super groot en oud complex zitten dat we huren van een vastgoed bedrijf, hadden we een heuse kakkerlakken plaag. Het gebouw zit vol gaten en is boven ons onbewoond (nou ja…).
Nee, die vieze bruine beestjes die kraken onder je zolen, jak. Dus echt ALLES moest eruit, ongedierte verdelging erin. En daarna alles dichtmaken wat je dichtmaken kan. Daarna lekker geverfd en gedesinfecteerd en gelukkig weer een schone zaak. Overigens begreep ik van alle buren downtown dat ze met dezelfde issues zaten.
In Portugal leven we met de twee meter “social distance”, en dus moeten tafels twee meter afstand. Van de 24 zetels binnen, blijven er 12 over. Gelukkig hebben we straat en dus terras mogelijkheden en mochten we van onze lieve buurman (nee niet die Italiaan links van ons, maar de oude viswinkel van Celso) zijn straatruimte gebruiken. En dit is dan hoe dat gaat:
De politieman van de bank (overbuurman) helpt mijn man met een brief opstellen die vervolgens wordt uitgetypt en dan vervolgens weer wordt getekend door buurman Celso. Daarmee naar de gemeentelijke dienst, daar klopte uiteraard weer eens van alles niet, dus nog een keer naar de accountant, vervolgens weer de gemeente, dan een ambtenaar of drie die de situatie komen bekijken. Die drie voeren dan terwijl jij staat te kijken een discussie over wat nu dan precies de regels zijn en uiteindelijk zijn ze het met elkaar eens en mogen we (jawel) wel één tafel extra buiten…pfff… nou ja, één is meer dan geen.
Schoonmaken en de juiste vergunningen is één zijde van het verhaal. De andere is, wie gaat er komen? In vier jaar hebben we iets neergezet dat inmiddels via mond op mond reclame en door reisorganisaties en touroperators en de bekende “review” sites is opgenomen als must do. Ja “must do” voor de passerende toerist, zoals Coimbra deze kent. Nu moeten we dus vol op de lokale “Coimbrenses” of “Conimbricenses”.
Bewoners van Baixa zelf zijn niet echt onze vaste bezoekers, er is heel veel armoede downtown. Wij hebben zelfs wat auto-bewoners in de straat, dat zijn overigens de perfecte “Boa’s”. Je geeft ze af en toe een maal en wat wijn en je zaak wordt nooit overvallen. Ook opvallend dat deze lui met zwaar gebrek aan hygiëne in deze COVID-19 pandemie allemaal nog vrolijk rondwandelen. Zou toch een interessante studie zijn, welke anti-stoffen er op straat leven?? Maar goed, spannend… wijzigen van het menu, maar wel bij jezelf blijven… Met een hoop spullen uit eigen moestuin om die initiële opstart investering (buiten alle schoonmaakmiddelen, maskertjes en weet ik wat) wat te verzachten was maandag emotioneel maar ook geruststellend. Drie tafels waarvan één lokale die direct de volgende dag weer kwam. Hij was al twee dagen overal wezen eten om de lokale horeca een boost te geven. Ook al onze lieve kleine buren (Ze Manuel dos Ossos, Bizarro, Toca do Gato, Tia Rita, Olive House) kwamen allemaal een drankje of koffietje doen. Het merendeel van de leuke tentjes in Coimbra zit nog dicht en heel veel goede mensen in ons netwerk zitten al werkeloos thuis.
We zijn een week verder en de dagen zijn erg wisselend evenals het publiek. Oudere mensen snappen online menu’s niet, dus ook maar wat geplastificeerde menu’s gemaakt die gedesinfecteerd kunnen worden.
Het dragen van een fulltime masker is erg benauwend, vooral nu de temperaturen boven de 30 graden uitstijgen. Mijn handen zijn 40 jaar ouder door alle alcohol en zeep (nog meer respect voor ziekenhuis personeel). We zijn behoorlijk uitgeput door de dubbele diensten en het thuisscholen van de kids en het doen van alle boodschappen, dat sowieso veel meer tijd kost dan normaal.
En dan sta je soms voor één gast een dag te staan. Erg pittig, maar we mogen niet opgeven wat we hebben opgebouwd. Het begin is er, maar het zal een zeer zware 2020 worden en ik hoop echt op verbetering, want als het zo aanhoud zijn ook wij genoodzaakt de deuren voorgoed te sluiten.
Ik ben in elk geval trots op onze (h)eerlijke keuken en het superteam dat hygiëne op 1 heeft staan. En mocht je dit jaar Coimbra passeren? Dan weet je: “Não, Passei-te me”.
Vorig jaar waren jullie helaas gesloten op de dag dat ik in Coimbra was. Ik ben vanaf 22 juni weer in weekje in Portugal, ik ga zeker proberen om bij jullie langs te komen. Succes en sterkte voor de komende tijd.
Jullie zijn kanjers hoor en zooo positief. Hoop dat we snel terug kunnen naar het oude normaal. Veel liefs Theo&Yvon Schneider
Oh, wat hebben jullie hard moeten werken om weer open te kunnen gaan. En wat verlangen wij naar Portugal en zeker naar jullie heerlijk eten. Zodra het weer kan komen we naar Coimbra en vanzelfsprekend naar Passeite.
Muita força e sucesso para você.
Georg en Ine Stahlmann, Kerkrade
Geweldig Marije – het is zeker heel hard werken, niet makkelijk en volhouden is nu nog moeilijker gezien de omstandigheden. Maar je zet door, met je man, je kids, je team, hoe goed is dat. Zodra wij weer in Portugal zijn, komen we zeker een hapje en of drankje doen bij je. Boa sorte querida!!!