Onbekend is onbemind… Mij zei de bedrijfsnaam Babcock en Wilcox eigenlijk niks. Tot voor kort. Wat uitzoekwerk vertelt me dat dit bedrijf reeds honderd jaren en meer haar sporen verdient in de energiesector. Wat is het verband nu met Coimbra?
Eén van de verborgen parels (een gebouw) waarover ik het wil hebben, heeft deze naamsvermelding op een imposante constructie in het interieur. Je moet er eigenlijk op gewezen worden. Wie de moeite doet naar de Praça de Républica te lopen van aan de Santa Cruz kerk, of de Jardim de Serreia wil bezoeken, loopt gemakkelijk voorbij dit wit geschilderde gebouw in een van de zijstraten. Dat deed ik trouwens voordien ook vaak.
Tot ik op een dag in één van de zijstraten van de Sá de Bandeira toch eens de moeite deed af te wijken van mijn route en nieuwsgierig op dit atypische gebouw toestapte. Met zijn hoge ramen en zijn industriële look leek het gebouw niet meteen te passen in de omgeving. Tegen een helling aangebouwd en met een doorsteek naar de universiteitsgebouwen erachter was het me niet meteen duidelijk wat de functie ervan was. Covid had er immers voordien ook voor gezorgd dat de ramen afgeplakt waren. Dus dat bleef meerdere maanden een mysterie.
Ik liep er nog vaker voorbij. En toen dan eindelijk de toegangsdeur openstond, de ramen ontdaan van hun papier, gluurde ik naar binnen. Mijn eerste reactie was die van felle verwondering. Wat is dit? Een reuzegrote buizen -en ketelconstructie, roestig van kleur en heel indrukwekkend. Met het naambordje Babcock en Wilcox op één van de twee grote ketels. Er staat zelfs een jaartal op vermeld (1941). Een Engelse constructie zo blijkt (Londen-Glasglow) daterend uit de periode van de Tweede Wereldoorlog.
Dit ketelhuis (oftewel de stookplaats) is een voor Coimbra zeldzaam, industrieel, goed bewaard erfgoed, genaamd de “Casa das Caldeiras”. De bouw ervan startte begin jaren ´40 toen de rest van Europa in oorlogstijd was. Het gebouw moest een onderdeel worden van de modernisering en de uitbreiding van de infrastructuur van het hogerop gelegen universitaire ziekenhuis. Deze gigantische stookinstallatie diende de nodige energie te leveren om warmte op te wekken.
Aan het sobere gebouw zelf zie je heden ten dage nog alle oorspronkelijke architectonische kenmerken: de hoge schoorsteen, de indeling van het interieur, de grote ramen en de grote ketels zijn behouden gebleven. De renovatie- en herstelwerkzaamheden behielden gelukkig de authenticiteit. De stookfunctie van het gebouw werd gestopt in de jaren ´80 toen het universitaire ziekenhuis werd verplaatst naar een nieuwbouw in de stadsbuurt Celas.
Achter het gebouw zie je nu nog een meer recentere en moderne aanbouw, een plek waar onderwijs en opleiding aan de universitairen kan georganiseerd worden. Daaronder zou het oude brandstof depot zich bevinden.
Je kan dit industriële erfgoed, nu een café, bewonderen terwijl je een glaasje drinkt (uitgebreide drankenkaart met cocktails en sterkere dranken) of wat kleinere snacks eet (geen uitgebreide kaart). Je kan dit op het open terras doen aan de straatkant of je kan ook binnenin genieten van het industriële karakter van het café. De prijzen zijn gemiddeld duurder dan de lokale drinkgelegenheden. Maar je krijgt er echt een meerwaarde bij voor ambiance en sfeer uit vervlogen tijden. De informatie over openingsuren op sociale media is niet altijd betrouwbaar. Zeker in juli en augustus is er een aanpassing.
* R. Padres António Vieira 5, 3000-353 Coimbra
Marieleen is sinds augustus 2019 heerlijk “reformada” en heeft dus tijd (en zin) om elke eerste zaterdag van de maand allerlei ontdekkingen in Coimbra te delen. Plus natuurlijk haar enthousiasme en liefde voor de stad! Volg haar op Instagram voor nog meer foto´s van Coimbra en omgeving. Voor een rondleiding of een bezoek aan de stad aarzel niet haar te contacteren via marieleenb.pt@gmail.com.
