Deze maand wil ik jullie graag een beschrijving geven van één van de belangrijke activiteiten die eind mei heeft plaats gevonden in Coimbra, na een gedwongen opschorting gedurende twee jaar door de corona crisis. De “cortejo” oftewel de stoet tijdens de studentenfeestweek Quiema das Fitas.
We konden het al merken dat – op een anders zo rustige zondag – de toestroom van auto´s in onze wijk buitengewoon groot was. En wild parkeren is hier in deze stad nog steeds geen noemenswaardige overtreding. In die twee jaar dat we hier wonen, zagen we slechts één enkele keer een paar auto´s op de bon gaan. En wegslepen ook nog maar één keer, toen de vuilniskar niet door kon.
De straat liep vol met opgesmukte studenten in zwart pak of zwart kokerrokje, en met hun zwarte capes liepen allemaal dezelfde richting uit, downtown. De ouders die er deze keer ook fier en feestelijk bijliepen, hielden bloemenruikers in de hand in de kleur van de faculteit van hun zoon of dochter.
Dus gingen we maar zoals schapen dat doen, de kudde volgen tot aan de Praça de Républica. De straten eromheen waren reeds verkeersvrij gemaakt en de politie hield een oogje in het zeil. Om zeker te zijn dat ze een goed zicht op de komende gebeurtenis zouden hebben, waren reeds duizenden toeschouwers toegestroomd, uren voor de aanvang. We liepen wat hogerop richting aquaduct en omdat het gras rond het beeld van paus Johannes-Paulus II geen heilige plek meer bleek, gezien de vele mensen die erop stonden, vatten we daar ook maar post.
We hoorden ze aankomen van ver, de kleurrijk versierde praalwagens – elke faculteit in zijn eigen kleur – met een laadbak vol studenten die het bier, de likeur of het heilige water rijkelijk lieten vloeien, in hun mond of in die van anderen en soms gewoon om te zegenen wie in de buurt stond, met andere woorden: uitgieten over de andere studenten en het publiek.
De stoet ging tergend traag vooruit. Aan het verblijf op ons gunstig uitzichtspunt kwam ook een eind. De studenten van de faculteit lichamelijke opvoeding (dat wisten we dankzij hun bruine outfit) moesten hun durf en kameraadschap op foto vastleggen en ze vroegen ons uitgelaten even uit de weg te gaan. Enkele minuten later bleek dat ze zich zouden wagen aan een enkele of saltosprong vanop het verhoogd plateau waarop de paus stond. Ze durfden de heilige man niet in de ogen kijken en dus werd het met of zonder hulp twee meter omhoog klauteren aan de achterkant van het beeld. Dat ging niet zonder slag of stoot, gezien de alcohol en de kokerrokjes. Maar uiteindelijk zaten de nylonkousen met ladders niks meer in de weg en maken vele handen sterk. Dus de meeste studenten geraakten erop en met enig geschreeuw van aanmoediging werden ze na de sprong door ook al benevelde mannen opgevangen. Ik was er niet gerust in en moest even de ogen sluiten telkens iemand sprong en hopen dat de vrienden echt het vertrouwen waard waren en ze correct opvingen.
Een ritueel dat we ook vaak zagen waren de studenten wiens kartonnen hoed, ook alweer in de kleur van de faculteit, drie slagen kreeg te verduren van een wandelstok. Je zag de spanning bij diegenen die drie slagen mocht geven, terwijl de student zelf wat bang in elkaar dook. Je weet maar nooit hoe hard ze aankomen. De gekreukelde hoed was een goed teken en toen de geslagene (lees: gezegende?) hoedendrager terug opstond, diende die ook nog eens drie achterwaartse schoppen te incasseren op de billen. Ja, het leven van een student in Coimbra is niet zonder symbolen noch pijn.
De stoet trok verder door de stad, en na een tweetal uurtjes zijn we naar huis gestapt. Hoelang de stoet nog duurde heeft weten we niet, maar we zijn er zeker van dat het feest zelf nog tot in de vroege uurtjes menige student heeft verblijd.
De dag nadien stond er een artikel in de plaatselijke krant “Diário de Coimbra” dat de tonnen afval van de praalwagens ook een aandachtspunt zou worden in de toekomst. De enorme berg van flessen, blikken en plastiek wordt tijdens deze legislatuur hopelijk aangepakt. Maar klagen doen we niet, want na enkele dagen was er geen spoortje afval meer te zien in de straten. Alles was netjes opgekuist en dus verdienen de werkmannen zeker een pluim. Coimbra boven!
Marieleen is sinds augustus 2019 heerlijk “reformada” en heeft dus tijd (en zin) om elke eerste zaterdag van de maand allerlei ontdekkingen in Coimbra te delen. Plus natuurlijk haar enthousiasme en liefde voor de stad!
