Er waren vele reizen en omzwervingen voor nodig om te belanden waar we zijn, op Brejeira. Een stukje grond in Zuid Portugal, waar we de rust en de ruimte vonden om onszelf te her-ontdekken. Om open te staan voor het Leven, haar bij de hand te nemen voor een wandeling door een landschap vol avonturen.
Het was een stukje grond van 6 ha groene heuvels, en verder niks. En misschien juist daarom, omdat we ons er naïef, zonder plan en zonder nadenken, met volle overgave in stortten en vanaf niks iets opbouwden, dat het des te meer ons “Thuis” werd, met een grote hoofdletter. Want de weg was lang, vol obstakels, maar bovenal vol ervaringen en lessen, elke dag weer. Soms gaat het gepaard met frustraties, soms met tranen, van vreugde of wanhoop, soms met een gevoel van dankbaarheid en geluk; er wordt wel eens geschreeuwd, er wordt gedanst en gezongen, er ontsnapt wel eens een vloekje hier of daar, dan galmt het lachen weer door de vallei. Elke dag is gevuld met een rijkdom aan nieuwe ervaringen die ieder op zich weer een verrassing is. Een reis die nooit verveelt.
Op deze blog neem ik, Claire, je mee op die reis. Een reis door ons dagelijks leventje, als gezin met mijn partner, Sander, en inmiddels twee kinderen van zeven en acht (een reis op zich!), drie honden, twee poezen, vijf kippen en een haan; een kleine Eco-lodge om andere mensen te kunnen laten proeven aan de luxe van eenvoud en rust, in een land wat niet het onze is maar ons met gulle armen heeft ontvangen. Een land waarin we niet alleen konden dromen, maar ook een deel van die dromen realiteit konden maken. Een land waar het zonnetje oh zo vaak schijnt. Vaak is dat lekker, soms verlang je naar dikke, grauwe regenwolken. Een land met zulke andere gewoontes als in Nederland, waarvan ik sommige bewonder en omarm (voor zover mijn noordelijke aard dat toelaat…), en andere niet begrijp omdat ze botsen met mijn eigen normen en idealen, maar toch een plekje probeer te geven. Soms lukt dat, soms niet.
Het is een reis zonder duidelijke bestemming, als wel een leven op te bouwen waarin we proberen onze verantwoordelijkheid op deze wereld te nemen, waarin ook ruimte is voor persoonlijke ontwikkeling, maar waarin we ook heel basaal gewoon kunnen overleven. Ik ben geen geboren idealist, maar tijdens deze reis is er wel een zaadje geplant wat groeit, eerst heel voorzichtig, maar wat inmiddels al diepe wortels heeft, en steeds meer vertakkingen krijgt. Brejeira biedt ons de mogelijkheid om daarin mee te groeien, door de manier van wonen (in een yurt), door de tijd en ruimte, door de vrijheid die we gecreëerd hebben en bovenal het contact met de Natuur die hier alom aanwezig is en ons herinnert aan de essentie van het leven. Soms gaat dat makkelijk, soms niet.
We zijn niet meer wie we waren toen we hier elf jaar geleden neerstreken. Diepe veranderingen vonden ongemerkt plaats. Spijt hebben we nooit gehad, we omarmen het eenvoudige leven wat we in de Algarve leiden. Over enkele weken begint ons nieuwe verhuur-seizoen, we hebben er zin in. Maar waar we nog meer zin in hebben, zijn alle nieuwe verrassingen die dit jaar ons weer zal brengen.
Nieuwsgierig naar dit plekje? Wij sliepen er al eens, dit schreef ik erover! Of check de Facebookpagina en/of website.
Elke maand lees je mee met de belevenissen van Claire en haar gezin boven op de berg!
