Saudades de Portugal

Een vos steekt, nét voor onze auto, over. Ik ben met vriend R. op weg naar Ferreira do Alentejo. De pilates lessen vonden we niet genoeg en zijn al vroeg onderweg naar onze wekelijkse vrijdagochtend ‘Personal Training’ met Jorge. Het schemert nog en de zon tovert wat goudrandjes aan de donkere regenwolken die onze Alentejo het zo nodige water komen brengen. Ik voel mijn spieren, stijf en onwennig van het zwaar-fysieke werk in de afgelopen maand. Het hoogseizoen is voorbij, tijd voor herstelwerkzaamheden, uitbreidingen en verbeteringen.

Vrienden K&A zijn over uit Nederland. Er zijn klussen voor meer-dan-vier-handen. Snoeien, planten, paden aanleggen en beton storten: ervaringen uit eerdere jaren smaken naar meer. Bij het zwembad kan het terras aangeheeld worden en er moet een pad komen naar onze herdershutten. Gras is in de zomer heerlijk aan je voeten maar in de winter o zo drassig, als het regent en dat komt. De materialen zijn besteld en afgeleverd door onze vrienden van Sortimat en de spieren redelijk getraind. Geen olijvenplukploeg dit jaar maar een heuse klusploeg. Een keuze die dit jaar een goede bleek te zijn: de olijven vielen al begin oktober als overrijpe gegiste zwarte inktbommetjes uit onze bomen. Onze plukploeg zou er chagrijnig van zijn worden in die eerste week van November.

Het naseizoen loopt door. De hutten zitten vol en het weer is nog steeds opperbest. Althans?, vriendin G, die hier in april is komen wonen, vraagt vertwijfeld “regent het hier altijd zoveel in November?” en ik zie de lichte paniek als we antwoorden dat er in december en januari hopelijk meer valt. Ik zag het niet aankomen. Het weer is in onze ogen prima. Aangename werktemperatuur, dagen achtereen doorwerken aan Choupana-pad, betonplaten en beplanting. Af en toe valt er lichte miezer. Ook onze Choupana-gasten genieten. Misschien heb je een ander beeld als je net uit Nederland weg bent. Ik heb geen actieve herinnering of wij ook af en toe dachten dat het hier 365 dagen zonnig is. Het zou een droge boel worden en onze projecten zouden verdampen door de lome hitte. Nu gaat het voorspoedig. Wij kunnen ons gewone werk voor ons bedrijf doen terwijl K&A hun krachten botvieren op tuin en keuken. De grote klussen doen we samen en er is zelfs tijd om naar de markten van Grandola en Ferreira do Alentejo te gaan. Iets waar we al jaren niet meer kwamen. Wat is dat leuk en lekker, we gunden ons zelden de tijd.

Donderdagavond zitten we te genieten rond de tafel aan de zelfgemaakte, typisch Portugese rollade van Porco Preto*, risotto en gestoofde paprika. We praten na over de gedane arbeid en gezelligheid. Nemen alle klussen nog eens door en kijken tevreden terug. Ze gaan vertrekken, K&A.

Ik vrees voor de stevige Personal Training van morgenochtend, de Porco Preto en de fantastische rode wijn zullen tegenwerken. Dat ik dit samen met R. doe zal me er doorheen trekken. De afgeronde projecten doen mij vrezen voor het-grote-zwarte-gat, maar ik weet dat er in Melides dit weekend een aantrekkelijke jaarmarkt is die, in noodgeval, kan zorgen voor enig uitstel daarvan.

*Porco Preto = zwart varken, wordt op speciale wijze gehouden voor een uitstekende kwaliteit vlees.

Margriet en ik (Wiro) zijn sinds 2006 eigenaar van een uniek stuk Alentejo: o-vale-da-mudança. We wonen er vanaf 2008. Vind je het leuk om ons spoor te volgen of meer te weten over de vakantiehuizen, dan kun je de verhalen lezen die we publiceren op onze blog “Limonada”. Over de producten van Nature’s Revenge kun je ons volgen op Instagram. Daarnaast is er de maandelijks terugkerende blogserie “kronkelpad” op Saudades de Portugal, iedere vierde donderdag van de maand. Ik vind het erg leuk als je hieronder een reactie plaatst.