Saudades de Portugal

Op 01 maart word ik wakker met hetzelfde uitzicht als gisteren, de schitterende zonsopkomst achter de berg Picota. Toch is er iets anders, een klein juich stemmetje in mijn hoofd zegt: “JA het is gelukt!”. Gisteren zijn we namelijk bij de notaris geweest en hebben we de sleutels van onze B&B VilaFoia gekregen.

Met dit heugelijke moment gaat ook mijn cursus “slow-down en heb geduld” van start. Van het gejaagde Nederlandse leven waar alles strak georganiseerd is en je vrijwel alles online kan regelen is het toch wel even wennen als je 3,5 uur bij de bank zit om een rekening te openen of 2,5 uur bij de notaris doorbrengt voor het zetten van een paar handtekeningen. Ik merk dat ik hier nog veel te leren heb maar probeer me aan te passen. En voorlopig gaat die lach niet van mijn gezicht, ook niet tijdens het wachten, want het is gelukt, VilaFoia is van ons!

Gelukkig kunnen we op andere punten die Nederlandse snelheid wel gebruiken. We gaan niet voor een langzame start maar we duiken er gelijk vol in. Ondanks dat we ook nog online werk in Nederland doen schieten we vol in de actie. Er kan natuurlijk van alles anders, beter, mooier, leuker dus daar gaan we gelijk mee aan de slag. Maar ook met het leren hoe alles werkt in de dagelijkse operatie. En dat blijkt hard nodig want het eerste weekend zijn we bijna vol geboekt en hebben we het ambitieuze plan op gevat om de VilaFoia met z’n tweeën te runnen. Over in het diepe springen gesproken! Een test op alle fronten! Natuurlijk gaat er heel veel goed, maar ook van alles niet zoals we willen. Opeens is het gas op tijdens het bakken van de eieren voor het ontbijt bijvoorbeeld. Maar we zijn niet voor één gat te vangen en slaan ons er dapper doorheen. Moe maar voldaan serveren we maandag het ontbijt en doen we de check-out van de meeste gasten. Het avontuur is begonnen en wij zijn geslaagd voor onze eerste vuurproef, denk ik.

Ook mijn Portugees wordt gelijk getest en op de proef gesteld natuurlijk. Want een gast uit Portugal ga ik natuurlijk in mijn beste Portugees te woord staan. Gelukkig hebben we geduldige gasten, want het is regelmatig nog wel zoeken naar woorden en niet zo makkelijk als ik gehoopt had. Maar ook daar weer leuke momenten waar ik de mevrouw van de wasserij in het “vloeiend” Portugees benaderde en zij mij in het Engels antwoordde. Later hoorde ik via via dat ze dat jammer vond omdat de leuke nieuwe eigenaar van VilaFoia zo netjes zijn best deed om Portugees te spreken. Dat compliment koester ik voorlopig maar even.

Tot slot kan ik gelukkig steeds vloeiender en met een grote glimlach zeggen:

“desculpe, não entendo” à sorry ik begrijp u niet

“você pode repetir” à kunt u dat herhalen?

of natuurlijk:

“você pode falar mais devagar por favor” à kunt u wat langzamer spreken alstublieft

Enfin het gaat vast goed komen, maar voelt soms nog wel een beetje met vallen en opstaan.

Henk is een echte kaaskop, maar verliefd geworden op Portugal. Samen met zijn partner Michel gaat hij de grote stap wagen en een alojamento local in Monchique, Portugal overnemen. Hij houdt van natuur, ruimte en de prachtige uitzichten in de Algarve.