Het leek wel gister dat 2010 begon, en dan ineens zijn we alweer 10 jaar verder. Wat gaat de tijd toch hard. Het is 6 jaar geleden dat ik in Lissabon ging studeren, al kan ik mij mijn eerste appartement van het eerste jaar nog zo goed herinneren. Vroeger snapte ik niet zo goed waar de “blue monday” blues vandaan kwam. Het was toch altijd leuk om je vriendjes weer te zien na de kerstvakantie. Op de uni was je veel te druk met de examenweek in Januari om je druk te kunnen maken over een blue monday, maar nu begint het gevoel voor het eerst een beetje te bezinken. Het gevoel dat de tijd zo snel gaat en dat alles wat je doet werken, slapen en het huishouden doen is (al schiet het huishouden er vaak bij in als ik eerlijk moet zijn). Misschien ben ik toe aan iets anders.
Mijn broer was deze kerst bij ons, vanuit nederland en vertelde dat hij bijna klaar is met zijn stage en graag een goede vriend van hem zou bezoeken die stage loopt in New York City. Hij vertelde dat hij ook wel naar New York City zou willen en dat ik dan maar met hem mee moest gaan, want ja, alleen huren is zo duur hé. Stiekem weet ik dat hij z’n zus gewoon zal missen maar dat zal hij natuurlijk nooit hardop zeggen!
Ja, stel je eens voor, New York, wat een avontuur. Hij zei ook dat hij dan eerst wel z’n master nog moest halen, maar dat hij dat niet in Nederland wilde doen maar misschien in Scandinavië. Dan moest ik ook maar met hem mee, want ja “alleen huren is zo duur hé”! Of ik het zou doen? Meteen! Ook Nuno grapte laatst dat als het uit de hand loopt tussen Trump en Iran dat we dan maar met z’n allen naar Nieuw Zeeland moeten verhuizen. Ook toen werd ik al enthousiast bij het idee.
Ik denk dat als je één keer de stap hebt gemaakt om naar een ander land te verhuizen dat je dan meer van de wereld wilt zien en meemaken, iets wat een korte vakantie je niet kan bieden. Het maakt mij eigenlijk weinig uit welk land, zolang het maar een beetje dynamisch is en economisch niet op z’n gat ligt. Wie weet…misschien kijk in 2030 vanuit een ander land wel terug op de laatste 10 jaar.
De kerstvakantie was verder super gezellig met mijn moeder en broertje. Op kerstnacht zijn we naar de internationale kerk geweest en een uur lang engelse Christmas carols gezongen. Op eerste kerstdag hebben we gezellig met z’n drietjes gegeten en ons helemaal gek gekeken aan kerstfilms. Tussen kerst en oud en nieuw kreeg ik de griep. Jawel, 3 hele dagen compleet van de wereld. “Het heerst” zei iedereen, en ik was er nog niet af of m’n moeder kreeg het ook. Op oudejaarsavond was iedereen gelukkig weer beter. M´n moeder had oliebollen gebakken en verder hadden we lekkere dingen gekocht op de markt om er een soort tapas avond van te maken. Nuno en ik gingen daarna naar het vuurwerk in Faro. Mijn moeder en broertje beleven lekker thuis want m´n moeder voelde zich toch nog wel moe zo net na de griep. Gelukkig had m’n broertje nog wat vuurwerk in huis liggen dus na vanaf het dakterras al het vuurwerk van de hele Algarve gezien te hebben, hadden ze hun eigen private vuurwerkshow.
Nuno en ik waren zelf ook vrij moe en zijn na het vuurwerk om half één naar huis gegaan en voor één uur lagen we in bed. De vermoeidheid van het vroeg opstaan en het vaak te laat naar bed tijdens de werkweek kwam er echt uit. Mijn oma belde de dag daarna om een gelukkig nieuwjaar te wensen en vertelde wilde verhalen van de nacht daarvoor, dat ze tot 4 uur s´nachts bij mijn nichtjes en hun vrienden heeft rond gehangen en een hartstikke leuke avond had gehad. Mijn oma wordt dit jaar 80… Ik hoop dat als ik 80 ben ik ook tot 4 uur s´nachts lol kan hebben met de jongelui!
Gelukkig was het, ondanks dat we vroeg waren gaan slapen, toch een gezellige avond en zijn we 2020 positief ingegaan!
In Januari komt het Cirque du Soleil altijd naar Lissabon en mijn schoonmoeder heeft al jaren de traditie om daar naartoe te gaan. Ook dit jaar had ze weer kaartjes gekocht en Nuno en ik mochten mee. “Corteo” heette de show en ging over de dood van een clown die zijn eigen begrafenis inbeelden. Al klinkt het thema niet meteen gezellig in de oren, was de show een waar feestje. De muziek, de trucs en de interactie met het publiek was waanzinnig, evenals de 360º opzet in het theater. Het podium stond midden in de zaal en aan 2 kanten zat publiek tegenover elkaar. De show was echt de moeite waard, een waar spektakel.
Ondertussen ben ik weer druk aan het werk. Van de Universiteit hebben ze gevraagd of ik in februari weer les zou willen geven voor een semester, in de avonduren. Natuurlijk heb ik ja gezegd, want ik vind het geweldig werk en je krijgt zoveel energie van die studenten.
Ook Nuno heeft het druk met de fietsen. Dit weekend gaan we naar Porto om een bakfiets af te leveren. Dan plakken we er meteen een dagje City Centre aan vast. Porto is ook echt de moeite waard om uitgebreid te bekijken en vind ik veel mooier en leuker dan Lissabon om eerlijk te zijn. Wie weet hoef ik helemaal niet naar het buitenland om het avontuur op te zoeken en iets nieuws te beginnen. Misschien wordt het wel gewoon Porto!
