De ijzerboer is net geweest. Een moment van definitief afscheid van de Pipo, als bij een uitvaart. Daar werden de restjes ingeladen en afgevoerd: een hoopje ijzer en aluminium is alles wat er van over is. De gemoedstoestand staat op inladen, maar toch flitst er even, heel even, het beeld van die prachtige oude Pipo uit de jaren vijftig voorbij. De Pipo die al zoveel levens in zich had mogen dragen, van de zigeunervrouw met acht kinderen, naar de Amsterdammer die er jaren in woonde, helemaal naar de berg in Portugal, waar we, voor we gingen verhuren, zelf nog een winter in door hebben gebracht met een verse baby. En al die gasten die er verbleven, en even, heel even de Pipo hun thuis mochten maken! Zoveel emoties in die ene Pipo!
Soms, als ik daar op de plek nog steeds de laatste restjes ijzer en aluminium en glas sta te ruimen, als een goudzoeker in de hoop as en inmiddels ook gras, komt er even dat hele nare beeld in me op, het moment dat de Pipo in de fik vloog. Ik heb het niet gezien, gelukkig maar. En toch zit dat beeld er: de grote vlammenzee die dit juweeltje opslokte en uitspuugde in brokken ijzer en gesmolten aluminium en glas.
Ik slik een traantje weg, terwijl ik weer tot de orde van de dag kom: hup, inladen die handel! En toch weet ik ook dat het nodig is de emotie toe te laten. Het is maar een object, maar het was niet zomaar een object. Het stond voor vele herinneringen, voor liefde en huiselijkheid. Ook daar komt een stukje rouw bij kijken. Rouw om het vervolgens los te kunnen laten, de bladzijde om te keren, en aan een nieuw avontuur te beginnen.
Dat is waar we nu staan: de plek is bijna leeg en opgeruimd. We hebben het besluit genomen om er weer iets moois neer te zetten. De leegte die er nu is heeft ruimte gemaakt voor nieuwe ideeën, het borrelt en het broeit, er worden plannen getekend, we hebben er zin in! En wat is er nou fijner dan het co-creëren van een plekje met alle liefde die Sander altijd in zijn projecten stopt, met het geduld wat daar vaak voor nodig is, met de zoektocht op rommelmarkten voor de details die het aankleden, met het nieuwe leven stoppen in oude spullen die geen dienst meer verleenden?
Het is tijd voor een nieuw hoofdstuk, de pagina is nog blanco. Maar ik wéét dat we samen in staat zijn om een warm, magisch nestje te creëren waar gasten zich direct thuis zullen voelen. Wees welkom, over een paar maanden!
Op onze Facebook pagina hou ik de ontwikkelingen bij van de her-opbouw. En ik vertel elke 3e maandag van de maand over ons leven op de (recent afgebrande) berg, in de Algarve.
Wij hebben het gewoon neergezet, zonder vergunning oid. Geen flauw idee hoe dat met AL-vergunningen zit…Succes er mee!
wat een mooie Pipo wagen hadden jullie. Ik snap dat je daar een traantje om heb moeten laten. Zelf ben ik ook aan het denken om zo iets neer te zetten op mijn stukje land in de Alentejo. Ik vraag me alleen af hoe ik het moet doen met vergunningen. Kan je er een AL voor aanvragen? Hoe hebben jullie dat gedaan?