Saudades de Portugal

Het artikel van deze maand is een beetje anders dan van de andere maanden. Aan de ene kant is er niet zo veel te vertellen, want je mag nog steeds niet echt naar buiten en dingen ondernemen. Aan de andere kant zou er toch genoeg moeten zijn om over te schrijven. Anne Frank heeft echter ook jaren opgesloten gezeten en had ook geen moeite een dagboek vol te pennen. Die verhalen gingen echter een stuk dieper, over haar persoonlijke gevoelens en haar perspectief. Door deze situatie moet ik wel veel aan haar denken. Toen ik een jaar of 14 was ben ik met mijn moeder en mijn broertje naar het achterhuis geweest in Amsterdam. Al is dat meer dan tien jaar terug heeft dat toch een grote indruk gemaakt. 

Nuno en ik zijn voor de quarantaine afgelopen maand naar de Algarve “gevlucht”. Net na het publiceren van het vorige artikel riep president Marcelo Rebelo de Sousa de noodtoestand uit in Portugal. Reizen zouden worden beperkt, stranden en parken zouden worden afgesloten en ook het autoverkeer uit de stad zou gecontroleerd gaan worden. Meteen hebben we onze spullen gepakt en zijn die avond nog naar Faro gereden. Als je toch thuis moet zitten werken, dan liever met je laptop op schoot in de zon in de tuin, dan op een klein flatje met weinig daglicht in het midden van de stad. Ik heb nog geen seconde spijt gehad dat we dat gedaan hebben. Gelukkig zaten we in Lissabon al een tijd thuis en wisten zo zeker dat we hier niemand zouden aansteken. De eerste dagen hebben we ook goed afstand gehouden evengoed, maar al snel was het duidelijk dat we geen Corona onder onze leden hadden. 

Afgelopen weekend was het Pasen. Dit jaar had Pasen echter niet echt het paasgevoel. Meestal ga ik naar de kerk en ik had juist een week of 6 geleden met Nuno afgesproken dat hij met mij mee zou gaan dit jaar. Zes weken terug waren we voor het eerst samen naar de Internationale Evangelische kerk geweest. Dat was best wel bijzonder, want al is hij (zoals bijna alle Portugezen) van oorsprong katholiek, ging hij vrijwel nooit naar de kerk en deed het geloof hem niet zo veel. Ik ben protestants opgevoed en al ga ik lang niet elke zondag vind ik het af en toe wel fijn om weer eens iets te horen om over na te denken.

Vroeger ging ik regelmatig met mijn moeder naar een Nederlandse dienst in Albufeira, maar dat is bijna een uur rijden, dus daar heb je ook niet altijd zin in. Sinds afgelopen jaar hebben we de internationale kerk ontdekt, ongeveer 20 minuten bij mijn moeder vandaan. Naast het feit dat het dichterbij is, is de energie ook heel prettig daar. Moeilijk te beschrijven maar blijkbaar vond Nuno dat ook, want na de afgelopen keer zei hij dat hij het heel rustgevend vond en graag weer met me mee zou gaan de volgende keer. Ik keek wel op, maar was blij verrast. Ik heb zeker respect voor andermans cultuur en geloof en ben dan ook wel eens naar een katholieke dienst geweest hier om te zien hoe dat was. Ik zal ook zeker nooit iemand pushen om hetzelfde te geloven als ik, maar vind het wel mooi als iemand ook de moeite doet om het tenminste te verkennen. 

Helaas viel het plan van samen naar de Paasdienst dus in het water… ach ja, volgend jaar beter, en in tussentijds vast nog wel andere interessante en inspirerende diensten. Mijn moeder kijkt dan naar een dienst online. Dat is dan weer iets wat ik niet kan. Ik weet het niet, ik moet het voelen, de energie. Het gaat mij niet zozeer om het verhaaltje. Ook het samenzijn is belangrijk.

Doordeweeks heb ik het hartstikke druk bij de kamer. We werken natuurlijk vanuit huis en ik weet niet wat het is maar het lijkt wel of ik veel meer te doen heb nu dan op het kantoor. Of op het kantoor werk ik automatisch bepaalde dingen sneller weg wat nu gewoon blijft liggen, ik weet het niet precies. Ik vind het wel oké hoor, je blijft lekker bezig en tussen al ons normale werk door zijn we ook met maatschappelijke projecten bezig. Zo zijn we momenteel een techniek uit Nederland om mondkapjes te steriliseren aan het promoten en bekend maken hier in Portugal, om ook hier de ziekenhuizen te helpen. 

Na mijn werk sta ik graag in de keuken. Mijn moeder heeft, in vergelijking met mijn keuken in Lissabon, een redelijk grote keuken met een goed werkende oven. Een verademing voor iedereen die van koken en bakken houd. Ik denk dat ik 10kg zwaarder uit de quarantaine kom want onderhand zijn we al een appeltaart of 3-4 verder. Ja, je kan ze niet alleen bakken natuurlijk… Ook werk ik in de tuin als ik niet aan het werk hoef. Momenteel heb ik de groentetuin mijn persoonlijke project gemaakt. Een aubergine plantje van afgelopen jaar heeft het nog overleefd en heeft momenteel zijn eerste vrucht, wat een vreugde! Ook de cherrytomaatjes en de courgettes zijn al aan het uitlopen. Ik ben benieuwd. 

Als ik dan toch nog wat tijd over heb dan speel ik piano. Voor ik naar Lissabon verhuisde speelde ik best een aardig deuntje. Ik speelde bijna dagelijks een uur of 2-3, maar helaas kon de piano niet mee naar de studentenkamer. Na 6-7 jaar bijna niet spelen klinkt het voor geen meter en ik weet de helft ook niet meer, maar ik vind het nog wel leuk. Een huis met een piano is wel een must voor de toekomst. 

Af en toe ga ik ook nog naar Nuno. We komen beide verder nergens dus besmettingsgevaar lijkt me nihil. Hij is momenteel druk bezig de website aan te passen van de zaak. Mooie tijd om dit soort klusjes te doen. 

Zo houden wij onszelf deze dagen een beetje bezig. Aan de ene kant is het frustrerend want de lente komt zo mooi door en het liefst zou je daar buiten van genieten, op het strand of in een park. Ook de stress als je naar de supermarkt moet en je bijna bang bent om iets aan te raken is niet fijn. Niet zozeer omdat ik bang ben voor mijzelf, maar meer om dan anderen weer te besmetten. Aan de andere kant is het ook wel fijn. In Lissabon werkte ik de hele dag, gaf ik 2 avonden per week les en de rest van de week zat ik in de sportschool. Nu alles online is bespaar je zoveel reistijd. Tijd die je voor jezelf hebt en aan jezelf kunt besteden! 

En die sportschool… tja maar goed in de tuin werken en misschien iets minder appeltaarten bakken!