“Willen jullie een puppy? Anders verdrink ik hem”. Hij zei het met droge ogen, zijn handen maakten een tegenstrijdig gebaar. Twee vuisten-tegen-elkaar die iets verdraaien. Dertien jaar geleden, in het dorpscafé. We probeerden ons pas geleerde Lisboa-Portugees in het dorpje waar we een maand later gingen wonen. We begrepen de non-verbale taal. In Nederland hadden we ooit een hond. Regelmatig naar de dierenarts. Inentingen, ontwormkuren, gezondheidscontroles. We hadden ruimte en een tuin. Nu, in Portugal hebben we meer ruimte, een verdrinkingsdood leek me niet fijn. Puppy werd een maand ondergebracht bij kennissen.
Een Albert Heijn klapkrat met opgevouwen trui was zijn eerste plek in onze voortent. Ons huis was niet klaar. Puppy werd Kips en kreeg vrijheid. Geen ketting (die ook veel te zwaar zou zijn voor zo’n klein beestje) en geen heet hok in de volle zon. Iedere ochtend dook hij onder het zeil van de voortent naar buiten om een plasje te doen. De bouwvakkers waren zijn grote vrienden. Er kwam een tweede pup, Guia. Gekregen van onze wijnboer. Het bleek een goede combi. Kips: klein, dapper, aaibaar en met een ego ter grote van een wereldbol en Guia, die zo groot was als een klein kalf, met een ego van een kikkererwt. Kips blafte bij iedere bezoeker. Het maakte nooit indruk. Guia’s uitstraling zorgde ervoor dat iedereen in zijn auto bleef. Toch was ze super lief. Met zijn tweeën hadden ze een harmonieuze verdeling in de bescherming van ons terrein en aandacht voor onze gasten. De inentingen die in Nederland normaal zijn bij jongen dieren, kregen we hier moeilijk geregeld. Het werd vreemd gevonden, investeren in een hond. Geen dierenarts in de buurt, wel in het stadje 25 km verderop. Deze riep altijd verrukt: “Aah, daar zijn de gelukkige honden weer”.
Het is twaalf jaar later. Ooit heb ik een hond “bevrijd” van een ketting. Hij lag aan een dode boom in de volle zon en wist van hysterie niet hoe kort zijn ketting was. Ik heb hem los geknipt, de wei was omheind. Als dank bezwangerde hij onze Guia met 9 pups. Ergens daarna ging het mis met onze vrije honden. Ze zijn nooit meer gezien. Nu is Luna onze gelukkige hond. Jaarlijks gecontroleerd door een van de drie dierenartsenpraktijken die ons dorp nu rijk is. Ze wordt niet begroet met een vrolijk uitgeroepen “gelukkige hond”. Het is steeds meer gemeengoed om goed voor een dier te zorgen. Het aantal kettinghonden daalt.
Luna loopt vrolijk over ons terrein en maakt vrienden. We houden het in de gaten, niet iedereen is er van gediend. Ze maakt dagelijks haar ronde, die groter bleek dan we vermoede. Ze is regelmatig bij alle buren voor een knuffel en een aai. Bij de dierenarts sloeg de weegschaal op tilt: 20% overgewicht. Het is niet die aai waar Luna haar ronde voor loopt. Ik snap het, want in de keuken kijkt ze me altijd met die lieve, smekende ogen aan. Er valt wel eens wat uit mijn handen. Iedereen wordt ingelicht “niet voeren, Luna is te dik”.
Een maand later, de weegschaal kraakt. De hernieuwde zelfbeheersing van mijn keukenmotoriek had geen effect. Ik fiets drie keer per dag met haar, het blijft ObesiLuna.
Ernstig overweeg ik een ketting…..
Margriet en Wiro zijn sinds 2006 eigenaar van een uniek stuk Alentejo: o-vale-da-mudança. Wonen er vanaf 2008. Vind je het leuk om meer over hun te weten of over de vakantiehuizen dan kun je de verhalen lezen die ze publiceren op hun blog “Limonada” en de maandelijks terugkerende blog op Saudades de Portugal, iedere vierde donderdag van de maand.
