Inmiddels alweer zo’n 14 jaar geleden trokken wij met onze rode brandweerbus richting zuiden, op zoek naar een stukje grond, met veel naiviteit, nog meer enthusiasme, en een klein budget. Het was een heel proces, de zoektocht naar dat stukje grond waar we een leven op konden bouwen. We hadden geen doel, geen plan, en geen flauw benul van hoe je uberhaupt zocht naar iets dergelijks. Jong en onbevangen, dat waren we.
Ik dook in de archieven, hoe was dat ook alweer gegaan? Vandaag het eerste deel van die zoektocht.
We zijn in het zuiden van Portugal beland. Niet echt willekeurig, meer een kwestie van blijven rijden. Beetje sfeer proeven, het noorden de rug toekeren omdat het te dicht bevolkt is, besluiteloos zijn, soms een makelaar binnen stappen en al weer snel, na een korte prijsindicatie, eruit rennen; vaak langs droomplekken in the middle of nowhere lopen, daar een eind wegdromen, beseffen dat je droomt, dus je weg maar weer vervolgen; dan in een gebied vol ruïnes bij het eerste het beste afgelegen huisje langsrijden voor informatie, maar zo argwanend en vijandig ontvangen worden, dat we ook dan voor de zoveelste keer op de vlucht slaan, de staart tussen de benen.
Zo kom je vanzelf in het zuiden terecht. Om toch maar het gevoel te hebben dat we nog steeds bezig zijn met het zoeken van een ruïne op een stuk land en niet enkel ordinair vakantie vieren, gaan we spontaan een bakkie doen bij een Duitser met bed&breakfast en een uithangbord met de veelbelovende tekst “Land for sale”.
Peter is een iel, mager gepensioneerd mannetje met een even iel, mager, luid keffend hondje. De bruin gerimpelde vellen bedekken zijn ingevallen wangen als een jas die veel te groot is, een witte snor hangt ietwat mistroostig naar beneden, in dezelfde richting als de groeven rond zijn mond. Twee blauwe, waterige oogjes kijken ons onverschillig aan. We nemen plaats op het terras, bestellen een koffie en een cola. Hij komt er bij zitten, hondje op schoot. Het is een tijdje ongemakkelijk stil. Na enkele beleefdheidsvragen die nauwelijks beantwoord worden, steken we maar van wal. Hoe je hier het beste aan een betaalbaar stuk grond met ruïne kunt komen.
Blijkbaar hebben we op de goeie knop gedrukt, het praatmechanisme wordt in gang gezet. Hele verhalen komen eruit, klaagzangen waar de moed ons steeds dieper van in de schoenen zinkt, dringende waarschuwingen, we begeven ons in één grote gevarenzone waar oplichters op de loer liggen om ons onbestaand, nep land te verkopen. De conclusie is duidelijk: bij hem
moeten we zijn, dan weet je ten minste dat je goed zit. Hij noemt een bedrag van 150 mille, huisje met alles erop en eraan, water, elektra, je hoeft er niks meer aan te doen. Wederom rijzen onze haren van schrik, horen we dat goed?
Voorzichtig stellen we dat we echt geen kant en klaar huisje zoeken, een ruïne is prima, we knappen de boel zelf wel op, ons budget reikt niet zo ver. Twintig duizend? Hij lacht honend over zulk een naïviteit. Vergeet het maar, daar vind je vandaag de dag zelfs geen stoeptegel meer voor. Meewarig schudt hij zijn hoofd, hij valt weer in diep stilzwijgen. Net als we besluiten dan maar te gaan, komt hij met een voorstel. Hij kent eventueel een mannetje uit Monchique, Don Jezus, betrouwbaar, bekend in de hele omgeving, hij weet precies wat er te koop staat. Misschien heeft hij wel wat. Als we interesse hebben, moeten we de volgende dag rond vieren komen, dan zorgt hij ervoor dat onze Don er ook is en kunnen we gezamenlijk de boel bespreken. Er is nog een sprankeltje hoop.
Elke 3e donderdag van de maand vertel ik over ons leven op de Berg in de Algarve. Ik duik de komende maanden in de archieven: hoe de zoektocht veertien jaar geleden ons naar deze berg leidde. Op onze Facebook pagina hou ik je op de hoogte van de ontwikkelingen sinds vorige zomer, toen de brand een einde maakte aan onze Eco-lodge Brejeira.
