Zoals de natuur ons altijd weer laat zien, is niks blijvend. Alles is continu in transformatie, leven en dood zijn met elkaar verwoven in een oneindige cyclus waarin de dood van het één ruimte creëert, soms ook voeding, voor nieuwe beginnen, het ontkiemen van nieuwe zaadjes.
Zo ook het schrijven van deze maandelijkse gastblog. Het begon twee (of is het langer?) jaar geleden als ondersteuning van onze Eco-lodge Brejeira, en ook omdat ik het schrijven een grotere plek in mijn leven wilde geven en dit zo mooi op mijn pad kwam.
Inmiddels is de Eco-lodge alweer anderhalf jaar geleden afgebrand, en is de deur van dat hoofdstuk, wat we in eerste instantie nog op een kiertje lieten, een half jaar geleden voorgoed afgesloten. Daarmee verviel ook de behoefte van deze blog als marketing strategie. Ik hield hem nog open voor eventuele andere zaadjes die wel baat konden hebben bij een groter bereik op de Nederlandse markt.
Inmiddels ben ik ook mijn eigen blog gestart, met eigen Facebook pagina. Ook al staat die nog in de kinderschoenen, dit ontkiemde zaadje biedt het gewenste platvorm voor mijn behoefte om te schrijven. Daarmee verviel ook de behoefte aan nóg een platform voor schrijven. Wie mee wil leven met de zoektocht (of eerder: het zich ontplooien) van een nieuw levenspad, kan zich aanmelden voor mijn eigen blog, of mijn FB pagina liken.
Tot slot is er nog een zaadje wat op het punt staat uit te komen: na 6 jaar met passie gedanst te hebben in een wekelijkse Biodanza groep, en na bijna de drie-jarige opleiding als Biodanza facilitator afgerond te hebben, is het bijna zover. Op 3 Februari begin ik, samen met een lieve vriendin die in de opleiding naast me heeft gewandeld, een eigen Biodanza groep in Aljezur. Op dit moment gaat al mijn aandacht naar dit nieuwe plantje. Het is een compleet ander pad als ik ooit had kunnen verzinnen, want het is een deur die, sinds ik me kan heugen, op slot en grendel zat. Ik, Claire, had/heeft niet de genen in zich om voor een groep te staan.
Maar ergens onderweg, door de deur van de Eco-lodge te sluiten en mezelf daadwerkelijk open te stellen voor nieuwe mogelijkheden, en dus ook zelf-gebouwde hokjes waarin ik me al decennia lang met volle overtuiging in geperst heb, open te breken, kwam er, heel timide, een Claire tevoorschijn die nieuwsgierig werd.
Nieuwsgierig, in eerste instantie, naar mezelf. Heb ik inderdaad niet de juiste kenmerken om voor een groep te staan, of is het iets wat ik misschien kan leren? Ga ik het leuk vinden, als eenmaal alle angsten overwonnen zijn (want is dat hokje niet als veiligheid bedacht en gebouwd door Angst? Angst om niet goed genoeg te zijn, om op m’n bek te gaan, om te falen?)? En hoe gaat het samenwerken zijn voor zo’n controle-freak als ik? Ik voel in mijn hele wezen een gigantische zin om te leren, als een kind die beseft wat oneindig veel mogelijkheden deze wereld te bieden heeft en daar met hart en ziel in duikt.
Want ik ben klaar voor deze duik in het diepe, niet wetende wat me te wachten staat, maar wél wetende dat, wat het me ook gaat brengen, het waardevolle lessen zullen zijn.
Aangezien een wekelijkse Biodanza groep een lokale aangelegenheid is (en ook hiervoor hebben we een Facebook pagina gecreëerd, mocht er ooit een vakantieganger in de buurt zijn die een lesje willen wagen :), vervalt daarmee ook de behoefte aan het bereiken van een doelgroep in Nederland.
Het plaatje is compleet, de cyclus is rond. Toen de mail binnenkwam met de vraag of ik me weer voor een jaar wilde toewijden aan een gastblog voor Saudades de Portugal, zat het antwoord al klaar om naar buiten te treden.
Ik volg mijn hart en neem afscheid van deze blog. Met dankbaarheid aan Marlou die ooit aan ons dacht en de kans bood onze verhalen te delen. Met dankbaarheid ook aan al degenen die me ooit gelezen hebben, wat ik altijd weer als een grote eer beschouw. Een schrijver kan altijd schrijven. Maar een lezer van de geschreven woorden geven er extra bestaansrecht aan.
Tot wie weet waar, wie weet wanneer!
Copyright hoofdfoto: Camilla Tiefensee Schroder
Volgende maand neemt Rob (ook in de Algarve woonachtig) het stokje over van Claire.
Succes!..
Dank je wel!