Zoals jullie weten zitten wij in Atadoinha, een 10-inwoners rijk dorpje, deel van dorpsgemeente Condeixa-a-Nova, of Condeixa-a-Velha (daar zijn ze het nog niet over eens… ) in de provincie Coimbra. Deze streek is totaal onbekend op gebied van olijfolie behalve de willekeurige B&B of gepensioneerde die wellicht eens een blikje of flesje aanbiedt.
Mede dankzij ons “olijfolie” restaurant en mijn “nerd” achtige eigenschap om altijd op zoek te zijn naar olijfolie heb ik in alle olijfstreken “olijfvrienden”. Mijn allerbeste olijfvriend is Edgar Morais van Caixeiro. Ik leerde hem kennen in mijn zoektocht voor olie op de zeilschepen en na de eerste kennismaking was het alsof we elkaar al jaren kennen. Ik heb hem aan vele klanten geholpen en hij mij aan zo’n beetje alles aan verpakkingen en ontwerp want ook hij is Industrieel/grafisch ontwerper maar dan met het netwerk hier in Portugal. En aangezien hier bijna niks online te vinden is, is hij mijn eerstehulp-lijn bij verpakkingsmaterialen. Naast het familiebedrijf Soresa, verantwoordelijk voor geweldige kastanjes, amandelen, goji bessen, olijven en olijfolie heeft Edgar ook een (grafisch)ontwerpbureau “Intodesign” en printen grafisch materiaal voor diversen en dus ook onze labels.
Ieder jaar veranderd er wel wat op gebied van regelgeving en is er unieke data en eigenschappen van de olijfolie, dus ieder jaar heb ik aanpassingen op onze labels. Wanneer je zwart/wit werkt is dit een eitje… maar deze “ontwerp truttebol” moest natuurlijk een opvallende taupe kleurige fles met gekleurde labels. Edgar had geïnvesteerd in een nieuwe printer en de instellingen van kleur werden totaal anders. En dan zou je zeggen maar Pantone 2528C is toch altijd Pantone 2528C? Nou, nee dus!
Tijd om naar boven te gaan om samen op zoek te gaan naar de juiste kleuren en settings. Maar Trás-os-Montes is een soort van Roermond naar Groningen.. dus om zes uur uit de veren, een kleine drie uur omhoog en dan hard aan de bak. Kleurentest, aanpassingen, printen en snijden, dat herhalen x vier. Plus labels voor de olijven en labels voor de ‘Bag in Box’ en plannen we samen de taken voor de volgende zeilreis. Daarnaast wil ik alles uit mijn bezoek halen en kopen we dus biologische olijven, amandelen en Goji bessen voor ons restaurant en maak ik gebruik van zijn faciliteiten om onze olijfolie te “Bag-in-Boxen” want ik heb (nog) geen machine… Eindelijk zijn we dan klaar, om 23.00 uur ’s avonds en kom ik dus rondom 02.30 thuis.
Maar waarom niet wat meer op en neer zul je je afvragen? Die verrekte Via-Verde!
Helaas hebben wij voor ons agrarisch/familie bestaan een jeep/pick-up nodig. En ja, een Diesel. Iets wat in Nederland bijna taboe is, diesel… Maar in Portugal wordt alleen diesel zakelijk vergoed (of kilometers schrijven) en een elektrische auto gaat echt niet door dat modderbad onze gaard op! Een dergelijke pick-up of jeep betekend praktisch (er zijn uitzonderingen en trust me, we hebben alles vergeleken) zitten op categorie 2 in de Via Verde. Dus een bezoekje aan het Noorden kost ons ruim 100 euro. Zet dat uit tegen een minimum loon van 600 per maand en dan snap je waarom het zo rustig is op de Via Verde.
Waar ik vroeger snel in de auto sprong voor een bezoekje moet ik tegenwoordig nadenken, rekenen en plannen om dit te realiseren. Vervelend? Een beetje, maar aan de andere kant rijden we dus stukken minder en dat is dan weer goed voor moeder natuur!
Had ik dit niet met de trein of bus kunnen doen? Dat is toch wel heel lastig sjouwen hoor, zo’n 500 kilo aan olijfolie en olijfjes. En de labels dan? De rest van het jaar sturen we die per passagiersbus van Chaves of Mirandela naar Coimbra, een handige en betrouwbare oplossing waar dus geen extra logistiek aan te pas komt. Je moet wel zorgen dat je op busstation wacht en meld bij de chauffeur. Vele mensen maken gebruik van deze slimme pakketdienst.
En Nederland is overigens vanaf half februari weer bevoorraad met ons prachtige product.
Tot volgende maand!
