In de jaren veertig ontstond in Portugal het concept van de pousada, een luxehotel waar gasten konden slapen en eten in de stijl van de regio. En zo werd op 19 april 1942, terwijl Europa in volle oorlog was, de eerste pousada geopend in het vestingstadje Elvas. Nu, meer dan een halve eeuw later, bestaat dit hotel nog steeds, hoewel het sinds een aantal jaar geen pousada meer is. Ik probeerde het uit en ontdekte dat het nog altijd een fantastisch plek is om te slapen en eten in die typische stijl van de Alentejo.
De voormalige Pousada de Elvas heet vandaag de dag het SL Hotel Santa Luzia. Het ligt op een uitstekende locatie, net buiten de middeleeuwse stadsmuren van Elvas. Dit stadje ligt in de Alentejo, ongeveer ten hoogte van Lissabon, maar dan in het oosten, vlakbij de Spaanse grens. Elvas staat sinds 2012 op de lijst van UNESCO Werelderfgoed en heeft een aantal fraaie bezienswaardigheden, zoals het kasteel, het Aqueduto da Amoreira en verschillende kerken. Het leukst van Elvas is echter om door de straatjes te slenteren en de sfeer van de Alentejo in je op te nemen.
Precies deze sfeer is wat het hotel ook zo leuk maakt. Het hagelwitte gebouw met oranje dakpannen heeft twee verdiepingen en een markant torentje bij de ingang. Met slechts 25 kamers is dit een kleinschalig hotel, waar het personeel veel aandacht voor je heeft. De kamers zijn stuk voor stuk traditioneel ingericht. In de Alentejo staat de ambachtelijkheid centraal en dat zie je overal in terug. Alle kamers hebben typische houten bedden uit de Alentejo, die met de hand beschilderd zijn. De badkamers zijn prachtig betegeld, zo had de mijne schattige roze-witte azulejos. De kamers hebben verschillende kleuren, maar ademen allemaal de sfeer van jaren ’40 en ’50 van de vorige eeuw.
Buiten vind je een prettig zwembad, omringd door struiken en bomen. Hier is ook een terras, waar je aan het einde van de middag heerlijk kan genieten voor een aperitiefje. Het restaurant van het SL Hotel Santa Luzia staat bijzonder goed aangeschreven, dus ook dat moest ik natuurlijk proberen. De chef probeert hier de kracht van de lokale gastronomie en traditie te combineren met nieuwe benaderingen. Ik probeer de geroemde bacalhau dourado, een soort variant op de bacalhau à brás, die aan tafel voor je bereid wordt. Daar kwam een fris shotje gazpacho bij. Als dessert nam ik de regionale specialiteit Sericaia com Ameixa d’ Elvas. Moet je ook zeker proberen!
Houd je van kleinschalige hotels, met een regionaal sfeertje, maar toch ook luxe? En wil je op loopafstand van het centrum van Elvas overnachten? Dan is dit hotel absoluut iets voor jou. Laatste tip: ben je net als mij een lichte slaper, vraag dan om een rustige kamer. Voor het hotel ligt een vrij drukke weg en ik werd ’s ochtends dus al vroeg wakker. Nu had ik natuurlijk wel de avond ervoor lekker mijn raam opengezet om het avondbriesje binnen te laten.
Meer informatie of de mogelijkheid om te reserveren vind je hier. Voor meer informatie over deze regio of Portugal in het algemeen, bezoek ook eens de website van Visit Portugal.
