Vorige keer vertelde ik u over Fernanda en haar familie Helaas is er een foto achtergebleven van Fernanda en Jacinto, dus bij deze. Deze keer de ontmoetingen met de pelgrims op de Weg. Heb je overigens de film ‘The Way’ met in de hoofdrol Martin Sheene gezien? Deze prachtige, wat geromantiseerde film geeft de sfeer van de caminho, met een wat roze bril weer maar zo niet dan toch, krijg je een indruk hoe het tijdens de Caminho in zijn werk gaat. Een aanrader als je geïnteresseerd bent in de Caminho de Santiago.
Loop je door Portugal, dan kom je dus ook mede wandelaars tegen, ieder met zijn of haar eigen verhaal, motivatie en/of beweegredenen. Op het internetforum kom je op voorhand al mensen tegen die je op enig moment later ergens onderweg ontmoet. We zijn nog maar net in Portugal gearriveerd als we Myra uit Iran tegenkomen in het restaurant van het Rossio station midden in Lissabon. Zij moet blijkbaar iets verwerken en tot zich zelf zien te komen. Ze gaat morgen vertrekken. Wij blijven nog maar even de toerist uithangen. Maar wel handig dat zij vooruit gaat, want we wisselen telefoonnummers uit en krijgen bijna iedere dag van haar per WhatsApp een update waar ze verblijft, wat ze meemaakt en wat ze denkt dat interessant voor ons is. We maken vaak en dankbaar gebruik van haar tips.
Vanaf Santarém lopen we een poosje op met een jonge Amerikaan, die tot zichzelf wil komen na een burn out. In New York is hij werkzaam in de financiële gekte die Wall Street heet. Hij wil een albergue kopen ergens op een van de routes en later mailen we nog een keer met hem en vertelt dat hij zijn roots is gaan opzoeken tot in Roemenië toe, maar nu toch weer terug gekeerd is naar zijn land en ook weer in de financial world werkt.
In Alvaiázere ontmoeten we Lukas uit Zwitserland terwijl we bij een kerk wachten tot de koster onze credentials komt af te stempelen. Hij loopt al voor de zesde keer, maar heeft nog steeds geen idee waarom hij dat doet. Wellicht heeft hij de balans en de innerlijke rust nog niet gevonden in zijn leven gezien hij altijd haast heeft en snel in Santiago wil aankomen om daarna vlug naar huis terug te gaan waar het werk weer wacht.
In Porto treffen we Ana uit Peru. Gepensioneerd op ‘jonge’ leeftijd als apotheker. Ze heeft haar huis verkocht en gaat reizen. Ze hoort van de caminho en besluit die te gaan lopen. We trekken enkele dagen met elkaar op richting het noorden. Later ontmoeten we haar nog een keer bij Casa Fernanda en lopen samen naar Ponte de Lima. Het is de vrijheid die ze zoekt en die ze in ieder geval tijdens haar caminho vindt. Eenmaal terug in eigen land laat ze weten dat het reizen haar zo is bevallen dat ze snel weer op reis gaat en mogelijk nog eens de caminho gaat lopen.
Tussen Caminha en Vila Nova de Cerveiro in een kerkje waar we een stempel scoren, komen we Brigit tegen, een dame uit Duitsland. Ze loopt alleen en is blij met ons gezelschap op het toch wel eenzame Ecopista voetpad langs de Minho rivier. Persoonlijk leed, opbouwen van een nieuw bestaan in een nieuwe stad. Zaken om over na te denken tijdens zo’n intensieve tocht. Ze kan haar verhaal kwijt. In Valença do Minho dineren we nog samen en daarna vervolgt ze haar weg. Met een andere peregrina loopt ze door naar Santiago vanwaar ze ons bericht dat ze goed is aangekomen en ons nogmaals dankt voor de positieve en opbeurende gesprekken die ze met ons had. Een paar jaar later stuurt ze me een bericht met wat vragen want ze wil nog een keer de caminho lopen. Het gaat haar nu goed. Fijn om te horen!
In Tui komen we Berit tegen uit Berlijn. Met een gebroken hart. Ze wil zichzelf terugvinden Ze loopt de hele verdere route met ons mee tot Santiago en wacht zelfs op ons als we een snipperdag nemen in Pontevedra. Blij omhelzen we elkaar bij aankomst in Santiago en nemen daarna afscheid van haar. Wij gaan terug naar Porto. Zij blijft nog een paar dagen Tot op heden hebben we per WhatsApp regelmatig contact met elkaar. Het gaat ook haar goed. Ze heeft nu een druk lopend productiebedrijfje in tassen. De caminho gaf haar het zelfvertrouwen terug.
Bij Fernanda komen we een groep Duitsers tegen. Twee dames lopen vaak met ons op. De een heeft liefdesverdriet. Haar vriendin is meegegaan om haar gezelschap te houden. Ze lopen vaak vooruit en in het zand tekenen ze pijlen voor ons als teken van leven en om ons de weg te wijzen, lief! Nel heeft diepgaande gesprekken met ze en dat lijkt een troost voor hen. In Pontevedra waar wij een een dag blijven nemen we afscheid, maar we treffen beiden nogmaals in Santiago als we net aankomen. Na nog een omhelzing vervolgen ze hun eigen weg met een glimlach. Mooi.
Het lijkt of iedereen persoonlijk leed te verwerken heeft maar dat is natuurlijk niet zo. Onderweg komen we zoveel mensen tegen van overal vandaan. De gesprekken gaan meestal over waar ze vandaan komen, wanneer ze op reis gegaan zijn en welke plaats ze vertrokken zijn. Soms leuke verhalen of iets wat je helemaal niet verwacht, zoals de man die naast mij zit aan het diner bij Fernanda. Blond haar en blauwe ogen. Hij vertelt dat hij Zweed is. Wel, dat past in mijn perceptie over Scandinavië uitstekend. Waar woon je vraag ik want ik ken Zweden vanuit mijn vroegere werk erg goed. In Windhoek, Namibië zegt hij gevat. Hij is daar slager. Zoiets bedenk je op voorhand niet. We lachen er samen hartelijk om.
Maar het meest geniet ik van de Brazilianen. Altijd vrolijk en als ze ik ze spreek, praten we over waar zij vandaan komen en wat ons bindt. Ik hoor in de “wandelgangen” dat sommige van de Braziliaanse dames door hun moeder naar Europa gestuurd worden om tijdens de caminho een geschikte partner te vinden. Wat is daar mooi aan! Zeker als het lukt.
Ik loop ook op met een Portugese familie met twee jonge kinderen. Ze komen uit Porto en verwonderen zich er over dat een Holandès Portugees spreekt en willen met ons op de foto. Een van de vele spontane ontmoetingen.
Op het forum ontmoet ik Stephen uit Engeland. Als wij in Santiago arriveren komt hij daar net aan om aan zijn camino te beginnen. Wij spreken af in een prachtig grand café voor een cafezinho en een glaasje wijn en hebben een middag veel plezier samen. Stephen is een jaar of 10 ouder dan wij. Hij is in gezelschap van een oudere broer die meegekomen is om Santiago een keer te zien. Zodra Stephen afreist naar zijn startpunt, vliegt de broer naar huis. Enige tijd na zijn thuiskomst overlijdt hij… Enkele jaren later gaan wij op bezoek bij familie in Londen en hebben wat tijd over. Stephen woont niet ver van Harwich, waar de veerboot aanlegt. We bellen hem en bezoeken hem en zijn vrouw. Hij vertelt me dat hij voornemens is de caminho Portugūes te gaan lopen, omdat hij enthousiast geworden is door onze verhalen. Daadwerkelijk doet hij het ook. Tot op heden hebben we nog steeds contact met hem.
De caminho verbindt. Het moeten honderden mensen zijn geweest waarmee we op onze weg naar Santiago gesproken hebben. Dat is de spirit van de caminho. Zo mooi en ontroerend. Overigens bij het bij zoeken van foto’s vond ik er twee die nog wat aanvullen op de verhalen van en over de pelgrims. Veel pelgrims nemen een steen mee van huis en dragen die mee tot een geschikt punt om deze daar neer te leggen. Dit symboliseert het achterlaten van een letterlijke en figuurlijke last waar je van af wilt.
Op de caminho central vonden we een kruis net voor de Alto da Portela Grande, een gedenksteen voor gevallen soldaten van Napoleon, jawel, maar inmiddels gekaapt door de vele pelgrims. Overigens tot ergernis van de nabestaanden en bewoners uit de regio. Ook vonden we een monument op de kustroute. Het ligt er vol met persoonlijke dingetjes die de pelgrims achterlaten. Schoenen, sokken, T-shirts, polsbandjes, stenen etc. Zelf hebben wij een champagne kurk meegenomen van huis met daarin een muntstuk gestoken (foto boven het artikel).
In één van de laatste columns, als we in Santiago zijn aangekomen, zal ik uitleggen waarom we dat deden én wat we er mee gedaan hebben.
Abraço e até mais. Tot de volgende keer.
Albertinho
Albert Weterings liep vijf keer als pelgrim door Portugal naar Santiago de Compostela. Naast pelgrim is hij vrijwilliger/taalmaatje en onderwijst, met zijn kennis van de Portugese taal, het Nederlands aan met name inburgerende Brazilianen op Goeree Overflakkee. Verder heeft hij een grote passie voor Braziliaanse Bossa Nova en Samba muziek en produceert muziek video’s.
Mooi Albert om dit zo te delen. Er straalt ook een betere toekomst vanaf voor en met de pelgrims. Er is dus nog altijd hoop om de wereld toch te verbeteren met deze ervaringen.