Nou, waar zal ik eens beginnen…? Wij hebben altijd gezegd, we hebben het te goed voor elkaar om interessant te zijn voor het programma “Ik vertrek”. Daar moet ik nu toch volledig op terug komen. We zitten in een best wel diepe dip. Dit omdat de eigenaresse van het huis naast ons heeft besloten om ons voor de “vredesrechter“ te dagen. Ik zal niet te veel uitweiden, want dat is misschien niet zo netjes, maar in het kort komt het hier op neer: de eigenaresse vindt het niet fijn dat wij dingen in de gemeenschappelijke tuin hebben gedaan. Gelukkig is zij de enige die hier zo over denkt en steunen de overige Portugese buren ons volledig.
Een geluk bij een ongeluk is dat we door de verkoop van Benagil en de aankoop van ons appartement in het centrum een goede advocaat hebben. Samen met haar en met behulp van een goede architect zullen we eind deze maand de stap naar de vredesrechter maken. Hopelijk kan ik in onze volgende blog een positief relaas geven over de uitkomst/uitspraak.
Door bovenstaande hebben we de zo nodige klusuren op moeten offeren voor gesprekken met onze advocaat en architect. Ook hebben we aardig wat uren moeten steken in het schrijven van een volledig relaas voor de rechter. Oh, en wat hebben we die klusuren nodig. Dit maakt dat het ook spannend wordt voor ons nieuwe appartement in het centrum. We hebben volgende week maandag een inspectie van de Câmara (de gemeente) voor de AL (verhuur vergunning) en we zijn nog lang niet klaar, helppppp. Bernt zegt het valt best mee, we cheffen het wel, maar dat ken ik… Dat worden lange dagen en korte nachten. En eind april mogen we vrienden verwelkomen die onze appartementen betrekken. Ik hoop dat ze na hun vakantie nog vrienden zijn, haha (als een boer met kiespijn)! Want hun welverdiende vakantie wordt misschien wel een klusvakantie. Nee hoor, alle gekheid op een stokje, we gaan zorgen dat ze heerlijk kunnen genieten. Daar zijn wij zelf tegen die tijd ook wel aan toe.
De mooie foto’s en een goed werkende website worden dus ook weer uitgesteld, maar hopelijk dat de foto’s er echt zijn met het uitkomen van onze volgende blog. En eigenlijk kan dat ook niet anders, want dan zijn de eerste gasten een feit.
Daarnaast zijn we ook nog kort naar Nederland geweest, dit was een welkome afleiding. Heerlijk genoten met de kids. Mijn verjaardag daar “gevierd”, wel apart als je geen eigen plek hebt. De lunch bij mijn ouders, met mijn zus en zwager, en het heerlijk diner in het hartje van Sneek maakte deze dag wel super. Papa, de handige alleskunner, nog even de auto’s van de dochters een grote beurt gegeven, met dank aan de brug van onze vrienden. Terwijl Bernt en Jacob met hun handen in de olie zaten, waren Hennie en ik na 5 uur “in de olie“ door de wijn heen. Ik hou wel van zulke taakverdelingen. Het bovenstaande heeft wel weer klusuren gekost, maar deze waren ingecalculeerd en ja het leven kan niet alleen maar uit werken bestaan.
Wat ook enige invloed heeft op het klussen is de Formule1. Ja, ja, Bernt mist als het even kan geen training, kwalificatie of grandprix. Deze dagen staat hij om vier uur op en na een kort slaapje kijkt hij verder om zeven uur. Dan worden de nachten wel erg kort en dus de wallen steeds groter, maar je moet er wat voor over hebben. Als de trainingen, kwalificaties en wedstrijden overdag zijn wordt er onder het klussen gekeken of worden de schafttijden verruimd. En ik maar hopen dat Max een beetje presteert, zodat het werktempo van Bernt daarna vergelijkbaar is met de racepace van Max en ik geen man aan het werk heb die gefrustreerd over de race de tegels schots en schreef plakt. 😉
Met pijn in mijn buik ga ik de komende weken tegemoet, maar ik vergeet niet dat we, hoe vervelend het ook is, zoveel meer positieve ervaringen hebben in ons mooie dorp Carvoerio. Ik ga snel weer wat klusuren maken.
