Ik schrijf deze blog last-minute, sorry Marlou, en dat komt natuurlijk omdat de zomer is begonnen. En daarmee de drukte en de hectiek van het runnen van een hotel in de zomer. Met alle veranderingen en verbeteringen van de afgelopen maanden gaan we nu kijken of het ook werkt zoals we bedacht hadden. En natuurlijk kijken waar er dingen nog anders of beter kunnen. Dus hoewel de lijstjes die we gemaakt hadden nog lang niet leeg zijn, bedenken we inmiddels weer allemaal nieuwe zaken voor op het lijstje voor de winter.
De dagen in VilaFoia zijn elke dag anders. Ik vergelijk ze wel eens met een legpuzzel. De ene dag lijken alle puzzelstukjes als vanzelf in elkaar te vallen en de andere dag komen er alleen maar puzzelstukjes bij die niet in elkaar lijken te passen. Op dat soort dagen ben ik aan de telefoneren met het onderhoudsbedrijf omdat de zonnepanelen voor het warme water niet werken, heb ik gasten aan de balie staan met autopech en vraagt de meneer van het zwembad onderhoud of ik even met hem mee wil lopen want daar is ook iets stuk. Hoewel dit soort dagen de vermoeiendste dagen zijn, leer ik daar ook het meest van en geven ze, in de meeste gevallen, ook nog eens veel voldoening. Hoe heerlijk is het om aan het eind van een lange dag nog heel even op het terras te zitten met uitzicht op de oceaan en te genieten van een zacht briesje dat langs waait. Dat zijn de momenten dat ik denk, ja het was absoluut een goed besluit om naar Monchique te verhuizen!
Ook in het dagelijks leven, het sociale leven in Monchique en in mijn vaardigheid met de Portugese taal vallen de puzzelstukjes de ene dag heel goed en de andere dag alsof ze niet eens van dezelfde puzzel zijn. Hoewel ik nog steeds wordt aangesproken op mijn Braziliaanse Portugees levert dit soms ook mooie situaties op. Zo stond ik gisteren te vertalen tussen een Portugese vrachtwagen chauffeur die een kapotte huurauto van een gast kwam ophalen en de Franse gast die slechts zeer beperkt Engels sprak. In dit gesprek dat wonderbaarlijk goed verliep (puzzelstukjes vallen in elkaar) vraagt de chauffeur waar ik eigenlijk vandaan kom. “Eu sou holandês” is mijn antwoord, ik ben Nederlander. Hij kijkt mij vragend aan en zegt, waarom spreek je dan Braziliaans Portugees. Zodra ik uitgelegd heb dat dat komt omdat mijn vriend Braziliaans is zegt deze stoere vrachtwagen chauffeur met een grote glimlach op zijn gezicht, aha, ik ben ook Braziliaans en man of vrouw, het maakt niet uit, de beste komen uit Brazilië!
En zo heb ik er voor even weer een (Braziliaans) Portugese vriend bij. De auto wordt achterop de vrachtwagen gezet en met een toeter en zwaaiend uit zijn raampje vertrekt hij weer. Weer een probleem opgelost, aan mijn Portugees gewerkt en nieuwe mensen ontmoet. Alle puzzelstukjes vallen in elkaar!
Henk is een echte kaaskop, maar verliefd geworden op Portugal. Samen met zijn partner Michel gaat hij de grote stap wagen en een alojamento local in Monchique, Portugal overnemen. Hij houdt van natuur, ruimte en de prachtige uitzichten in de Algarve.
