Saudades de Portugal

Mijn Utrechtse neven zongen het toen ze nog neefjes waren: “De kop van de kat is jarig en zijn pootjes vieren feest. Het staartje kan niet meedoen, want dat is pas ziek geweest…..” Zielig hoor, denk ik in deze C-tijd dat eigenlijk een K-tijd is, die zal in quarantaine moeten.

Toen ik, nog niet zo lang geleden, veertig werd kreeg ik van iedereen te horen dat (wat ik niet erg vond) het niet zo erg was omdat het leven daar begint. Die gedachte volgend heb ik nu mijn ‘Tweede Pubertijd’ net achter de rug, volop genietend van de zoveelste mijlpaal. Alleen: hoe vier je een mijlpaal als de banden met het vaderland min of meer zijn afgesneden doordat het staartje ziek is. En dat ook nog eens in een land waar je als ruim-volwassene je verjaardag niet meer uitgebreid hoort te vieren.

“daar moet een feestje zijn”

Margriet weet raad en regelde een overweldigende verrassing. Ik merkte niets. Zij mobiliseerde familie, vrienden, oud-collega’s, trouwe gasten en andere fijne mensen om “ouderwetse” post te sturen. De postbus van Monte da Madeira werd geconfisqueerd en op de dag zelf had Margriet, naast haar prachtige vrije vertaling van het Portugese “lang zal hij leven”, al een grote zak kaarten, pakketjes en creatieve uitingen zoals filmpjes en WhatsApps voor aan de ontbijttafel. Ik heb de hele ochtend gekeken, gelezen en genoten.

Na deze voornamelijk Nederlands-Belgische explosie van creativiteit en genegenheid wilde ik even aan de bak. Een mijlpaal-verjaardag kan niet zonder fysiek feestje. Binnen de verruimde corona-maatregelen kon het, mits klein. De keuken lonkte, de hapjes snel bedacht en het gezelschap was geregeld. Een bescheiden Portugees-Braziliaans-Zwitsers-Schots-Belgisch-Nederlandse mix. Humoristisch Babylonische spraakverwarringen, levendige discussies, ontroerende verhalen, malse herinneringen, chorizo, bitterballen, wijn en bier. Borreltijd verschoof naar kleine uurtjes.

“Fondant Chocolat door de buurvrouw gemaakt”

De eerste dag van de rest van mijn leven voelde ik me ouder dan de mijlpaal. Dat duurde even. Uren stond ik met mijn handen op de reling van onze “alpendre”. Uitkijkend over ons landgoed in een episch gevoel van tevredenheid.

Ik mag weer naar de postbus, die blijft volstromen. Ik krijg harten onder riemen gestoken over leeftijden waar ik nooit bang voor was. Een vrolijkgekleurd kaartje schreeuwt dat zestig het nieuwe veertig is.

Sh.t, denk ik, en ga mijn ‘Derde Pubertijd’ in….

“denkend aan ons landgoed…”

Margriet en ik (Wiro) zijn sinds 2006 eigenaar van een uniek stuk Alentejo: o-vale-da-mudança. We wonen er vanaf 2008. Vind je het leuk om meer over ons of over de vakantiehuizen te weten, dan kun je de verhalen lezen die we publiceren op onze blog “Limonada” en de maandelijks terugkerende blogserie “kronkelpad” op Saudade de Portugal, iedere vierde donderdag van de maand. Ik vind het erg leuk als je een reactie plaatst naar aanleiding van een van de stukken. Ik zal je persoonlijk antwoorden.