Van Margriet kreeg ik een horloge dat weet of ik goed geslapen heb. Vorig jaar, voor mijn verjaardag. Kennelijk kwam ik op een leeftijd waarop ik niet meer af kan gaan op gevoel. Het heeft een touchscreen, dat horloge, en je kan een wijzerplaat kiezen met de telefoon-app. Het is een mooi horloge. Of liever, was. De laatste auto-up-date was hem te veel. Zwart scherm. Geen hartslaginfo, geen stress-meeting, geen huidtemperatuur, geen zuurstofverzadiging, geen ademhalingsfrequentie. Wel rare piepjes en ruis op hartslagritme. In mijn oor. Tijd voor een check-up bij de huisarts.
Tja, wie dan, Doutora Manuela is jaren met pensioen. Tijden geleden dat ik in ons Centro de Saude was. Vaag herinner ik me iets over “novo medico da familia” en check de website. Op het platteland is het moeilijk kandidaten krijgen. De post is, na een onbemand jaar, weer ingevuld. Een Cubaanse. Het lukt om uit te leggen wat ik wil. “Een check-up? Waarom dan, mankeert u iets?”. Nee hoor, ik wil gewoon een preventief onderzoek, weten of alles nog gezond is. Mijn horloge dat weet of ik goed geslapen heb is namelijk op zwart. Na de vraagtekens krijg ik wat papieren mee.
Bloedonderzoek bij bedrijfje A. Simpele hartslagmeting bij bedrijfje B. Ik loop dagen met een mobiele bloeddrukmeter te zeulen van bedrijfje C. De uitslagen komen per mail en bij het inleveren van de mobiele meter krijg ik een dichtgeplakte envelop die, wordt me op het hart gedrukt, alleen bestemd is voor de huisarts. In de auto scheur ik hem open. Alles OK. Voor de oor-ruis op het ritme van mijn hart ga ik toch maar naar een commerciële artsenpost. Voor een schrikbarend hoog consultbedrag dat zelfs in Nederland misstaat krijg ik te horen dat ik magnesium moet slikken. Ik stop bij de apotheek. Mijn cholesterol moet ook op peil, tijd voor de vrijdagmiddagborrel.
Het horloge dat wist of ik goed geslapen heb, was niet meer van de tijd. Te vroeg op het terras. Het werd gezellig, te gezellig en er is ook nog een jantar* met Pilates. Het werd te laat. Thuis rollen we het bed in. De volgende dag vertelt mijn mail dat mijn horloge dat niets meer weet binnenkort alles weer weet.
Opgelucht haal ik adem, nog drie werkdagen wachten en ik heb weer grip op lijf en leven.
* Jantar= diner
Margriet en ik (Wiro) zijn sinds 2006 eigenaar van een uniek stuk Alentejo: o-vale-da-mudança. We wonen er vanaf 2008. Vind je het leuk om ons spoor te volgen of meer te weten over de vakantiehuizen, dan kun je de verhalen lezen die we publiceren op onze blog “Limonada”. Over de producten van Nature’s Revenge kun je ons volgen op Instagram. Daarnaast is er de maandelijks terugkerende blogserie “kronkelpad” op Saudades de Portugal, iedere vierde donderdag van de maand. Ik vind het erg leuk als je hieronder een reactie plaatst.
Wat schrijf je toch heerlijk en altijd weer die zelfspot. Ik houd ervan. 👍🏻♥️
Hé Marloes, dank voor je compliment. Zonder zelfspot wordt het leven wel héél serieus inderdaad… en het is hier al zo zwaar in de zon aan het zwembad.