Met en zacht plofje zakken we op de grond. Een aanzwellend, trillend geraas gaat door het toestel en het irritante Ryan-deuntje klinkt door het gekraak in de luidsprekers als een bombastische borstroffel van een overjarige baviaan. We zijn in Nederland.
Mijn broertje (een kop groter/twee keer zo breed, maar de jongste) pikt ons op en brengt ons over keurig gemanicuurde en gecoiffeerde wegen naar mijn ouders. Heerlijk om ze weer te zien. Covid doet iets krampachtigs met omgangsvormen, twee jaar face-timen zet ons in de knuffelmodes. Ik ben trots op ze. Ze doen het goed, in deze tijd. Het zijn wijze mensen, steunen elkaar en zijn perfect op elkaar ingespeeld. Hun grappige, echtelijke kibbels zijn typische “non-face-time” momenten. Later gaan we naar Harry, mijn schoonvader en zijn vriendin. Ze gaan verhuizen. Het ouderlijk huis van Margriet wordt ingeruild voor “alles-gelijkvloers”. Een mooie stap. Ook hier gepaste trots dat ze dit samen doen. De komende dagen zijn gevuld met “één-tweetjes”. Broers, (schoon)zussen, zwagers, neven en nichten en andere hoogtepunten.
In de nieuwe auto van “ons pa” passeren we de boerderij van “HammenBert”. Ooit een oud, wat sleets gebouwtje waar Bert zelf nog varkenshammen rookte. Bert heeft zijn schoorsteen al een tijdje geleden verlaten. Een nicht erfde de sleetsheid. Dacht ik…. met verbazing zie ik het wonder dat heeft plaatsgevonden. Zo ziet plastische chirurgie in de architectuur er uit. Dan weer wandelen we door de dorpen uit onze jeugd. Keurige straten, het royale, onkruid vrije plein, de terrasjes die nu gelukkig open zijn. In het buitengebied verrezen grote, monumentale villa’s met rieten kappen. We maken een korte grensoverschrijdende trip om studievrienden te zien en doorkruizen Nederlands oostkant voor Margriets oom en tante. Oom leeft al ruim een jaar in reservetijd. Een lach, een traan. Wat een emotionele rijkdom om ze te zien. De PCR-test wordt geregeld en Harry gaat naar de markt met zijn drie dochters. Vrolijk commentaar van kooplui en op veilige achtergrond het cordon schoonzonen.
We lezen over protesten tegen virusmaatregelen, de roep om vrijheid, we hebben pittige discussies over nut van vaccinatie en kijken vertwijfeld naar het nihile mondkapjes-gebruik bij de hoge concentraties mensen op straat, we voelen soms letterlijk de onderhuidse onvrede. In contrast zien we een land dat af is. We zien al het moois en drinken water, gewoon uit de kraan. Ik waan me een week in het decor van Peter Weirs film “The Truman Show” met Jim Carrey.
bye bye Nederland
We zijn terug, halen de auto en rijden over de beste wegen van Europa naar huis. De Algarve neigt naar “af”. De tolweg verlatend, betwijfel ik “de beste wegen van Europa”. De Niet-Europees-gesubsidieerde wegen benadrukken de rauwe randjes van de streek waar we thuis zijn. De afgebladderde huizen en de stille dorpjes doen de rest. Juist die rauwe randjes maken de Alentejo een van de heerlijk-authentieke streken van Portugal. Hier heb je vrijheid, ook corona-maatregelen maar weinig discussie. De mensen genieten van kleine dingen en leven op een grootse manier in het nu.
Op onze ”oprijlaan” herinner ik me in een vlaagvisioen de vrolijke reactie van Margarida, een Portugese vriendin, toen ze voor het eerst bij ons kwam: “Wiro, hier wonen zeker geen Alentejanen”. Ze bedoelde het als compliment voor onze Nederlandse af-heid.
Nederland, wat was het mooi en is het heerlijk om weer thuis te zijn. We gaan nu twee weken in quarantaine. Op de veranda kijken we elkaar aan en heffen ’n glas: “Proost, op de weelde in ons leven”.
Proost!
Margriet en ik (Wiro) zijn sinds 2006 eigenaar van een uniek stuk Alentejo: o-vale-da-mudança. We wonen er vanaf 2008. Vind je het leuk om meer over ons of over de vakantiehuizen te weten, dan kun je de verhalen lezen die we publiceren op onze blog “Limonada” en de maandelijks terugkerende blogserie “kronkelpad” hier op Saudades de Portugal, iedere vierde donderdag van de maand. Ik vind het erg leuk als je een reactie plaatst naar aanleiding van één van de stukken. Ik zal je persoonlijk antwoorden.
Hoi Wiro, ja het verhaal waar ik naar uitkeek. Mooie weergave van jullie verblijf in ons land, jullie moers land.
Ja Harry, was weer eens fijn om in Nederland te zijn na 2 jaar…..
Hoi Wiro en Margriet,
Geniet volop van de aanwezigheid van familie en vrienden, in Nederland en in d’n Alentejo.
Zo hebben we ook samen met Jos mogen genieten van de hulp van onze dierbare Tsjechische vriend Richard, bij het aanleggen van de irrigatie op jullie terrein. Zijn rust, zijn vakmanschap en zijn humor zal ons bijblijven, nu hij er niet meer is. We drinken er samen nog eens een goede rode wijn op. Nastravjé, Richard❤️
Hi Kris, zeke. Het was een mooie reis naar Nederland. Vol familie, vrienden en ook mooie herinneringen aan Richard, die zeker een plaatsje heeft in de eregalerij van o-vale-da-mudança. Ik zie hem nog met zijn blote handen de irrigatieleidingen koppelen en dichtdraaien. Na 15 jaar functioneren die nog steeds. Bizar dat zijn kracht werd getackeld door C-19.
Een “kleintje rote wijntje” op zijn nagedachtenis en onze vriendschap. Na zdraví, Proost.