Saudades de Portugal

Onze zoon studeert nu Oenologie, wijnmaakkunde. Van hem leerden we dat de druivenstok zich nu in ‘Repouso Vegetativo’ bevindt. Dat is de staat waar ik me af en toe ook graag in zou willen bevinden. Deze toestand wordt helaas op dit moment regelmatig verstoord door de bouwactiviteiten, die we echter zelf in gang hebben gezet.

De winter is voor mensen die in het toerisme werken toch een periode van relatieve rust, een periode waarin je andere dingen doet, je zinnen verzet, je overgeeft aan complete ledigheid, maar ook al weer denkt aan het komende seizoen.

Gelukkig hebben we er ook een kleine wijnhandel bij en hebben we tot in december volop te doen. In de kerstvakantie zijn we ook echt op vakantie gegaan. Dat is voor ons op dit moment de enige periode om met het hele gezin samen op pad te zijn. Begin januari zijn we teruggekomen en was de beton voldoende uitgehard, zodat de bekisting eraf kon. Regelmatig moeten er nu in samenwerking met de architect beslissingen genomen omtrent het te volgen traject.

Er blijken in de winter wel wat toeristen te komen, want af en toe zijn er toch restaurants die wat flessen wijn nodig hebben en kan ik er op uit. Tussendoor kijken we complete Netflix series in één dag of kijken we via NLZiet lekker wat afleveringen van Flikken Maastricht vooruit. Van de eerder genoemde volledige ledigheid kan helaas geen sprake zijn. We zijn flink aan de wandel. We doen dat voor ons plezier en het schijnt ook nog goed voor je te zijn, want alleen met Olga Commandeur red je het niet. Het is ook een manier om andere delen van Portugal te leren kennen. Zo hebben we onlangs door de Lagoas de Bertinados en São Pedro d’Arcos gewandeld. Het is een klein, 350 hectare groot, beschermd ‘wetland’ in de buurt van Ponte de Lima. Zeer de moeite waard.

Én, het stond al jaren op het programma, we hebben eindelijk een bezoek gebracht aan Piódão. We kwamen er gelijk achter dat we het jaren verkeerd hebben uitgesproken. We hadden het kunnen weten, want door het accent op de o, valt de klemtoon dáár natuurlijk op. De pittige wandeling door het dal was prachtig. Het dorp is bijzonder, maar op de manier waarop het dorp is gerenoveerd valt nog wel wat aan te merken. Dat ga ik nu niet doen, want dat valt buiten het kader van deze blog.

Alles wat we tot nu toe in de winter hebben ondernomen hebben we in de vorm van een dagtrip gedaan. En handig voor de wandelingen is Wikiloc, een app waar we al heel veel plezier van hebben gehad. Voor een stadswandeling in Porto hadden we dat niet nodig. Ik ben op dit moment vooral geïnteresseerd in wat er aan de overkant gebeurt in Vila Nova de Gaia. Real Companhia Velha heeft bijvoorbeeld een prachtige ruimte gecreëerd in hun oude lodges. We hadden vrienden over uit Brazilië en dan moet je toch minimaal één porthuis bezoeken en dat werd een oude bekende, Ramos Pinto. De tien en twintig jaar oude tawnies van dit huis verkochten we in Nederland, zijnde, volgens ons natuurlijk, de beste in hun soort. Deze twee ports dragen de naam van twee van hun quinta´s in de Douro, Ervamoira in de Douro Superior en Bom Retiro vlakbij Pinhão.

De afgelopen zeventien jaar hadden we zelf al een groot aantal wandelingen uitgezet en voerden ons ook langs bovengenoemde quinta´s. Maar zo nu en dan moet er weer wat nieuws komen. Zoals nu zijn we bezig om voor een Engelse organisatie quintas aan elkaar te koppelen via wandelpaden. Het moet een vijfdaags programma worden rond Pinhão. We hadden al zoiets jaren geleden opgezet en ook uitgevoerd, maar de tijden veranderen en ook de wensen van de klanten, dus moesten er flink wat aanpassingen gedaan worden. En sommige producenten hebben het zo hoog in hun bol gekregen, dat ze nu astronomisch hoge bedragen vragen voor hun ‘speciale beleving’. We wijken daarom nu in enkele gevallen uit naar wat kleinere, nog niet heel erg bekende wijnhuizen met nog steeds wél een persoonlijke benadering voor een redelijke prijs.

Maar daarom zijn we nu lekker aan het lopen om deze aan elkaar te plakken. Gelukkig kunnen we daarvoor deze winter regelmatig mooie heldere dagen uitzoeken, zodat we heerlijk door de wijngaarden kunnen struinen en zo nu en dan op plekken kunnen stoppen om van het uitzicht te genieten en uit te kijken over deze prachtige, unieke vallei. Na meer dan zeventien jaar gaat het nog steeds niet vervelen. Wat ook niet verveelt is op je balkonnetje zitten in januari met vijftien graden en een strakblauwe lucht uitkijkend op de adega van Sogrape waar hun Sandeman tawnies wel hun belangrijke winterslaap mogen houden.