Saudades de Portugal

Het is maandag, mijn vrije dag. Waar iedereen zijn werkweek begint, is dit de dag die ik helemaal voor mezelf houd. Er is iets speciaals met volop genieten van de maandagen, voorheen betekende dat dat het weekend weer voorbij was. Voor de boeg ermee, een hele week te gaan. Ik merk op dat ik dit gevoel niet meer heb, ik kijk zelfs uit naar de komende week in Ericeira. Ik kies zorgvuldig waar en hoe ik werk, het voelt niet als werken.

Zondagavond op tijd naar bed, zodat ik fit wakker word en mijn favoriete bezigheden ten volste kan uitoefenen. Als ik wakker word om 7 uur, begin ik de dag met mijn dagelijkse routine in yoga. Het helpt me om de dag niet ingesleurd te worden en kan het gevoel van productief te moeten zijn beter van me afzetten. Zo echt te kunnen genieten van mijn vrije dag, me er bij neer te leggen dat ik vandaag helemaal niets hoef en alles mag. Ik flow met de dag mee, brengt het me golven, een uitgebreide lunch met verse vis en wijn, een wandeling langs de kliffen, een boek lezen op het strand, wat er ook op mijn pad komt, ik ga ervan genieten.

Een paar sun salutations zijn genoeg om mijn lichaamsenergie op gang te brengen. Door deze bewegingen elke dag te herhalen, herkent mijn lichaam en mind deze routine en er komt direct een golf van rust over me. Hierna een aantal ademhalingsoefeningen die me verbinden met dat thuisgevoel diep van binnen. Daarna rol ik zonder dat ik het door heb in een korte meditatie.

Na mijn ontbijt, check ik de golven bij het dichtstbijzijnde uitkijkpunt, een ‘Miradouro’. Ik kijk uit over Ribeira d’Ilhas in Ericeira. Ik ontmoet daar andere surfers die ook enthousiast staan te praten en wijzen waar ze erin zullen gaan. Het is een mooie dag, de zon schijnt nog niet, maar er zijn kleine en ‘cleane’ golven, bijna geen wind, niet te veel mensen in het water. Het is maandag en nog laagseizoen. Vol enthousiasme rijd ik terug naar huis, ik wissel mijn kortere board om voor mijn longboard. Eindelijk! Na alle winterstormen heb ik geduldig moeten wachten op het moment dat ik er weer samen met mijn longboard in kon gaan.

Het is een feestje op de parkeerplaats, de surfers die er net uit komen hebben die glinstering in hun ogen en een lach van hier tot aan Nederland. Ik sta te popelen om erin te gaan, wetsuit aan en dan vlug mijn weg vinden naar het strand. Met blote voeten in het zand, je voelt je direct geaard. Ik warm mijn lichaam op, ik heb spierpijn in mijn schouders van de dagen ervoor. Na maandenlang bijna niet het water in te hebben gelegen, moet ik echt weer even wennen aan de spieren die ik gebruik tijdens het surfen. Het is een fitheid die je bijna niet kunt trainen.

Klauterend langs de kliffen van Ribeira d’Ilhas kijk ik even omhoog, wow, wat een immens mooie plek is dit toch. De kliffen zijn goudgekleurd en ademen leven, warmte en een grootsheid uit. Het is nog vroeg en de ochtenddauw hangt nog boven de oceaan. Ik wacht op een goed moment om tussen de sets door het water in te gaan en dan paddel ik snel naar achter. Buiten adem arriveer ik in de line up, even op adem komen, de rust in mezelf laten terugkeren. Ik kijk om en zie de kliffen, het strand en de opkomende zon. In de horizon van de oceaan zie ik de swell in mooie sets op mij af komen. Ik paddel weg van de andere surfers, in mijn eigen zone. Het is voor mij soms echt een meditatie als ik alleen het water in ga. Ik geniet van het een en alleen zijn in de oceaan. Zittend op mijn board, mijn voeten en handen in het water, dit zijn momenten dat een pure tevredenheid me volledig van binnen opvult. Een gevoel van vertrouwen in de goedheid van het leven. Ik voel dit tot diep in mijn hart.

Ik probeer in te paddelen in een aantal golven. Tevergeefs, het lukt nog niet maar dat maakt me niets uit. Ik krijg een aantal golven over me heen, ik ben weer wakker, de oceaan is nog koud in deze tijd van het jaar. Ik lach om mezelf, dat stuntelen brengt je weer terug naar een nederigheid tegenover de oh zo krachtige oceaan. En dan die ene golf, wow, ik kan het nog! Ik probeer mijn flow weer te vinden in de golf. Surf deze uit tot het einde en val in het water. Mijn spierpijn is op slag verdwenen, ik blijf erin totdat ik echt niet meer kan.

Samen met mijn surfmaatjes drinken we een ‘café’ op het terras. Praten over de golven, de sfeer, het leven. Samen met een vriendin rijden we naar de lokale groente- en fruitboer, dichtbij Ericeira. Yes, er zijn weer aardbeien, mango’s, avocado’s, yum, alles smaakt hier net even lekkerder, vooral na zo een surfsessie. Thuis maken we een heerlijke lunch en vinden een plekje achter ons huis, in het gras, net uit de wind en liggen daar een uurtje in de zon.

Een aantal keer per dag, vertel ik mezelf, hoe dankbaar ik ben dat ik mijn maandagen zo kan doorbesteden. Een groot ingrediënt van gelukkig zijn is het gevoel van genoeg te hebben, dat voldane gevoel van binnen. We zijn zo getraind om altijd maar meer te willen, meer spullen, meer geld. Het onderliggende verlangen is heel simpel, het voelen van voldoening, een overvloed van tevredenheid.

Ik was van plan om voor nog een surfsessie te gaan deze namiddag, maar ik besluit dat ik tevreden ben, tevreden met mijn gevoel nu. Ik geef me over aan verdere ontspanning. Vanavond komen er een aantal vrienden langs voor een yoga les in mijn huiskamer, een besloten groepje die ik elke week les geef. Daarna een etentje bij vrienden. Genoeg leuke dingen in het vooruitzicht om mijn energie voor op te laden.

Geschreven door: Lisanne Eshuis