Saudades de Portugal

En ineens zijn we vier weken verder! Die zijn echt voorbij gevlogen! Soms moet ik ook echt nadenken welke dag het is. Het “thank-god’-it’s-Friday” gevoel heb ik in ieder geval niet. Ik zit nog zeker wel in de verwonder, verbaas en ontdek periode. Zo was er in Calheta een feestje in de haven in verband met het 516-jarig bestaan van de stad. Een beetje een ‘hotemetotenfeestje’, waarbij de Paragliding was uitgenodigd om een kleine show weg te geven.

Dus in de avond zijn er een 7-tal piloten de lucht in gegaan om in de haven te landen op een daarvoor special neergelegd geel doek. Na de show konden we aanwezig zijn op het feestje. Zwaar underdressed liepen we het terrein op (prachtige jurkjes, glitter hoge hakken en maatpakken versus gympen, korte broek en shirtje; we waren wel herkenbaar zeg maar). Geleerd heb ik deze avond dat knuffels en kussen erbij horen. Zo zeg je gedag in Portugal. Dus als de burgemeester op je afstapt om zich voor te stellen en je te begroeten, dan houd je niet je arm gestrekt om te voorkomen dat je in de knuffelhoudgreep gaat en je draait ook je hoofd niet weg (deze heb ik aan moeten horen hoor; was zooo not done).

En verbazing over de werkwijze in de bus…. Daar kunnen ze in Nederland nog wat van leren; waterdicht systeem! ? Sowieso is een busrit een aparte ervaring. Begint al met het uitzoeken welke bus je moet hebben. Op Madeira zijn namelijk 4 bus organisaties die elk een eigen gedeelte van Madeira bedienen. Dan is het taak om uit te zoeken welke lijndienst je nodig hebt. En daarna nog uitzoeken waar de halte is, want dat staat nergens vermeld. Niet wetende dat er hier maar 2 bushaltes zijn, die maar 100 meter bij elkaar vandaan staan.

Ga niet voorin de bus zitten of je moet die adrenalinekick fijn vinden. Ze rijden flink door in de bergen, toeteren niet voor de bocht om te laten weten dat ze eraan komen, maar in de bocht. Lezen of whatsappen is geen optie als je niet misselijk wilt worden. Duurde bij mij nog geen 5 seconden. Maar grappig… je stapt dus voor in de bus in. Een andere optie is er niet. Je loopt daardoor allemaal langs de buschauffeur. Daar koop je je kaartje of de studenten van hier hebben een soort OV kaart die ze laten zien. Door deze methode (denk ik dan) weet je zeker dat iedereen betaald heeft. Nu stapt er halverwege de route een 2de chauffeur in. Deze controleert je kaartje nogmaals en knipt er een gaatje in (mocht je dus ooit in de bus op Madeira zitten… bewaar het kaartje dat je ontvangt… je hebt het nodig) ?.

Nog een ervaring met het vervoer. Samen met de andere workawayer Luzia hebben we af en toe de mogelijkheid het eiland te bekijken. We hebben dan een oude Ford Ka tot onze beschikking. Dus op een zondag met flink wat wolken boven het dorp besloten we naar de andere kant van het eiland te gaan. Volgens de webcam was het daar wel mooi weer. Zo gezegd zo gedaan. Nu gaat de weg hier af en toe zo stijl omhoog dat de auto (in ieder geval deze auto) het gewoonweg niet trekt. Komend uit een plat land weet ik niet zo goed hoe dat aan te pakken. Luzia komt uit Duitsland, maar wist het ook niet zo goed. Dus continue schakelen en zelfs op sommige stukken in de eerste versnelling omhoog. Eerlijk is eerlijk, ik had deze weg al eerder gereden als passagier in een Volkswagen en ook deze had er moeite mee. Op sommige stukken is de weg dan ook nog zo smal dat als je een tegenligger treft,  je dan of een pittige hellingproef mag oefenen of achteruit kan. Uitdaging genoeg dus.

Anyway… wel boven gekomen, maar met kokende motor! Dat had ik nog niet eerder meegemaakt. Koelvloeistof zat er niet in en was ook niet voorhanden. Heel stoer met z’n 2-en onder de motorkap de auto bijgevuld met water. I know, niet de beste optie, maar een optie. Met een paar zwarte handen konden we daarna gelukkig verder op pad. We hebben een heerlijke dag gehad! Als eerste gestart met een kabelbaantje naar beneden om vervolgens weer omhoog te lopen. Gezien mijn schoenen, gympen zonder profiel, was dat wederom de beste optie. En in gedachten ben ik de man van de kabelbaan nog dankbaar voor dit advies, omdat gezien de steile klim die we gemaakt hebben, ik de route andersom waarschijnlijk ontzettend chagrijnig glijdend of jankend glijdend had afgelegd.

De work-out hebben we beloond met een duik in de natuurbaden bij Porto Moniz. Hapje en drankje erbij… helemaal goed. Voor de terugweg hadden we een andere route bedacht zodat we in ieder geval niet meer de bergen in hoefden? In gedachten zag ik ons al staan… in het donker, kokende motor, geen water meer…. Afin, alles is goed gekomen!

Ik denk dat deze verwonder-, verbaas- en ontdekperiode nog wel even aanhoudt….