Saudades de Portugal

Het “fasten your seatbelt” lampje was aan, de lampen in de cabine werden gedimd en langzaam begon het vliegtuig te rijden. Klaar voor vertrek naar Madeira…. Het ging nu toch echt gebeuren. Was ik ook klaar voor vertrek?! Eigenlijk wilde ik al wel een tijdje overnieuw beginnen in het buitenland en een paar jaar geleden heb ik ook echt gerichte acties ondernomen, maar uiteindelijk toch in Nederland gebleven. Totdat je zo’n 3 maanden geleden geconfronteerd wordt met de uitspraak “je zet je leven on hold… in de wacht totdat iemand anders met jou de stap gaat maken” Ja klopt! Een emigratie zou ik graag met iemand samen doen, een partner, maar als die er niet is (en wie weet wanneer de juiste voorbij komt…), dan kan je lang wachten.

Ineens ging het snel;…. Beslissing gemaakt, stappen ondernomen, huis uitgeruimd, afscheid genomen en nu dan in het vliegtuig….. op weg naar het grote onbekende. Want nog niet eerder op Madeira geweest, (nog) niet echt een heel erg uitgewerkt plan in gedachten en de taal niet spreken. Gekscherend had ik gezegd dat het zomaar een foute aflevering van het programma Ik Vertrek zou kunnen zijn als je bovenstaande dingen achter elkaar in 1 zin zegt. Om niet helemaal moederziel alleen op Madeira te zijn de eerste tijd, heb ik een Workaway adres geregeld. Workaway is een website die een databank heeft aan gezinnen en individuen in verschillende landen, die op zoek zijn naar vrijwilligers om te helpen bij verschillende projecten of werkzaamheden in ruil voor kost en inwoning. Denk hierbij aan schilderen, tuinieren, babysitten, boerderijwerk, contact met gasten, verzorgen van dieren, etc. Een mooie manier om locals te leren kennen of de taal te leren. Mijn adres; de Madeira Paragliding School gerund door Hartmut Peters, gesitueerd op een prachtige locatie in Arco de Calheta.

Nog bijkomend van de race richting vliegtuig (want natuurlijk was ik de laatste die het vliegtuig binnen rende) maar ook nog van de tijdsrace waarin ik de laatste 2 maanden was gestapt met dit emigratieplan, had ik nu dan eindelijk tijd om even in de vliegtuigstoel te zitten en een momentje rust te nemen. Wat had ik eigenlijk gedaan! En ineens waren daar de zenuwen en de twijfels…. Deed ik hier echt goed aan?! Alles opgezegd….. voor…. geen idee voor wat….

In Nederland had ik ook contact gelegd met de zeer lieve behulpzame Don Amaro, één van de mensen achter Holland House Madeira, een vereniging van Nederlanders op Madeira. Hij adviseerde me een taxi naar mijn logeeradres te nemen en heeft me taxi chauffeur Agostinho aanbevolen. Gouden tip! Agostinho stond keurig met een bordje op me te wachten en in 3 tellen zat ik prins(es)heerlijk in de taxi. Binnen een uur stond ik op de plaats van bestemming (hoog boven op de berg waar de bus die ik in eerste instantie zou nemen never nooit zou komen en ik dus enorm had moeten sjouwen met mijn bagage, want, snel geleerd, lopend begin je hier helemaal niets). En… binnen 10 minuten stond mijn bagage op mijn kamer en zat ik alweer in het busje van Hartmut om naar Cabo Girau te gaan.

Er stond een drukke dag op de planning. Er was een Base Jump Event aan de gang en er was een grote groep met mensen die wilde paragliden vandaag. Omdat het vanwege ongunstige windrichting niet op eigen locatie kon, gingen we dus op pad naar Cabo Girão, één van de hoogste kliffen in Europa die zo de zee in loopt. Helemaal niet verkeerd om daar Madeira te starten eerlijk gezegd.

Die eerste week is voorbij gevlogen! Een week vol met nieuwe indrukken, nieuwe mensen, nieuw werk, nieuwe slaapplaats, nieuwe emoties, wisselende emoties… én moeheid. Het werk is makkelijk en relaxt! We beginnen met een ontbijtje bij de paragliding school en daarna wat opruimen en poetsen. Rond 12.00 uur komen, indien het weer en de wind het toelaten, de eerste passagiers en piloten. Ook als je al pilot bent, kun je hier terecht. Het is geweldig om te zien, hoe mensen gespannen zitten te wachten op een 1e vlucht en super enthousiast weer landen!

En dan komt er natuurlijk een moment dat ook ik de vraag krijg of ik mee wil…. De vraag had ik al eens gekregen op de eerste dag, maar dat was niet het moment voor mij. Want… toch wel hoog en zo ?. En toen ineens op woensdagmiddag, toen Duarte me de vraag nog eens stelde, dacht ik, nu ga ik het doen! Ik had het inmiddels vaak genoeg gezien. Harnas aan, aangeklikt worden aan de instructeur, scherm de lucht in, lopen lopen, dan rennen rennen en BAM, daar hang je ineens! Op de vraag “Vond je het leuk?” weet ik nog steeds het antwoord niet. Een mengeling van WAUW super vet tot met de ogen dicht verkrampt zitten omdat we zooo hoog zijn. Ik sta eerlijk gezegd niet direct vooraan om nog een keer te gaan.

Al die nieuwe indrukken zijn gaaf! Én tegelijkertijd soms erg vermoeiend en niet leuk. Alles is anders; je dagritme, de taal (en de soms daaruit voortkomende misverstanden), grenzen bewaken, voor jezelf opkomen, blijven voelen wat wel en niet past, soms de twijfel en vermoeidheid. En ik weet het, sinds ik vier jaar was, stond er steeds weer op mijn rapport: Susanne heeft tijd nodig om te wennen…… Ik merk het hier weer. Dus naast de fun, de lieve mensen en de prachtige uitzichten is er ook twijfel en onzekerheid. De poort naar het onbekende…..