Ik hoor verschillende verhalen over de Madeiriaanse (of Portugeese) mentaliteit en niet allemaal even positief, maar aan het geduld of vertrouwen dat de mensen hier hebben ligt het in ieder geval niet. Het vertrouwen dat men hier in de mensch heeft, is hartverwarmend! Ik, en ik zal alleen voor mezelf spreken, kan hier echt wat van leren.
Zo ging ik voor de eerste keer naar de sportschool in Estreito da Calheta. Ik was al eens langs geweest voor informatie en wist dus de prijzen. Sportspullen aan, handdoek, watertje en pinpas in de tas. Luis, de onwijs leuke enthousiaste eigenaar, schreef mijn naam op een soort deelname kaartje en deelt me mee dat de kosten € 30,- euro zijn. Ik trek mijn pinpas en zie vervolgens zijn verbaasde gezicht. Nee, pinnen kan hier niet. Oké cash dan, denk ik, ondertussen mijn zakken leegmakend. Ik kwam tot €15,-. Niet voldoende. Luis schiet in de lach om mijn beteuterde gezicht (ik zag mezelf weer zonder training naar huis gaan) en zegt vrolijk dat ik snel moest gaan sporten, de betaling zou de volgende keer wel komen…
Zo ook in de mini supermarkt in het dorp. Zij: “Dat is dan 2,95 mevrouw”, waarop ik mijn pinpas laat zien. Zij“ Nee helaas, dat gaat niet mevrouw”. Ik: “ai, dan heb ik niet voldoende kleingeld op zak” Zij: ”hoeveel heb je bij je?” Ik: “ik kom tot de helft”. Zij: “Nou, dan betaal je die nu en dan kom je de rest later een keer brengen”. Ik: “oh, dat zou fijn zijn! Zal ik mijn rijbewijs hier laten?“. Zij: “nee ben je gek, dat is niet nodig”. Ik: “dank u wel. Tot zo meteen”. Of zoiets…. het was in het Portugees en met handen en voeten, maar ik denk dat dit ongeveer bedoeld is……. Ook weer vol vertrouwen.
En ik weet het…. Ik weet dat je cashgeld in elke broekzak of tas moet hebben, omdat je veel in cash betaald. En over het algemeen heb ik dat ook wel. Laatst was ik op een zaterdagmiddag in de hoofdstad Funchal voor een workshop. In totaal 7 uur geparkeerd gestaan, midden in het centrum. Ik was voorbereid hoor; aan cash geld had ik ongeveer € 14,- in mijn broekzakken zitten, want dit zou best wel eens duur kunnen zijn. Ik schrok me dan ook rot toen ik zag dat ik maar liefst € 2,70 moest afrekenen. Het kan dus wel Gemeente Amsterdam! ? Maar dat vertrouwen (en ik kan nog veel meer voorbeelden opnoemen), dat is prachtig om te ervaren!
Een ander dingetje waar ik het nog even met je over wilde hebben is orkaan Leslie die koers gezet had op Madeira. Best een spannende gedachte dat er een orkaan je kant op komt. De voorspelling was dat Leslie langs Madeira zou gaan en dat we een soort tropische storm zouden hebben. Tenzij Leslie zou afwijken qua richting, dan zou -ie ook nog wel eens dwars over het eiland kunnen trekken. Regelmatig ga ik na mijn werk nog even zwemmen en aan de golfslag merkte je 2 dagen voor Leslie al wel verandering. De golfslag bij het trappetje waar ik de zee in ga was ietsje woester en hoger.
Twijfelend of ik zou gaan zwemmen, stond ik op het trappetje; het ene moment tot aan kniehoogte in het water, het volgende moment tot aan mijn middel. Met 2 handen aan de reling stond ik met mijn rug naar de zee met een oudere meneer te praten. Hierdoor had ik niet gezien dat er een enorme golf aan kwam en werd ik verrast doordat de golf volledig over me heen ging. Dus van tot aan de knieën in het water naar kopje onder in een seconde. Ik heb geen trommelvliezen (Overblijfsel (of juist niet) van een oorontstekingsperiode als kind) en mag daarom niet onder water. Al 35 jaar ben ik niet onder water geweest. En dan word je ineens verrast….. Van schrik en door de kracht van het water laat ik met 1 hand de trapleuning los terwijl ik val en als een soort zeemeermin gedrapeerd op de trap kom te liggen. De meneer met wie ik stond te praten grijpt mijn hand vast met welke ik nog wel de trapleuning vast heb. Ondertussen hoor ik hem zeggen dat ik moet gaan staan, wat niet lukt omdat de volgende grote golf over me heen spoelt. Paniek én pijn…. 2x onder water. Ergens ben ik me ook bewust van het feit dat mijn zwembroek op mijn knieën hangt door de kracht van het water. Elegantie ten top! Uiteindelijk lukt het te gaan staan en lopen we samen naar boven. Ik ben deze meneer zo dankbaar voor zijn hulp.
Daags later zit ik op het muurtje bij het trappetje dat de zee in gaat. Gekleed, geen behoefte om te zwemmen. De trap is afgezet; je mag er niet zwemmen. Naast me komt een Zwitserse toeriste staan. Ze wil persé daar zwemmen. Ik vertel haar mijn verhaal en dat ze het niet moet doen, maar het maakt geen indruk. Later zie ik, als ik bovenlangs de boulevard voorbij loop, dat ze besloten heeft toch daar te gaan zwemmen.
Uiteindelijk is Leslie niet over Madeira gereisd. Sterker nog; op het moment suprême was het redelijk windstil met een beetje regen. Gelukkig maar, want stel dat Leslie was gedraaid van richting en toch besloten had over Madeira te komen, dan weet ik even niet wat ik had moeten doen…. Oh… en mijn oren maken het goed, gelukkig!
Het vertrouwen in de medemens op Madeira is inderdaad een voorbeeld voor de rest van de wereld. In Nederland moest ik ALTIJD in supermarkten de inhoud van mijn (lege) tas aan de kassajuf laten zien. Op Madeira heb ik dat nog NOOIT meegemaakt.
Het lokale vertrouwen is overigens makkelijk te verklaren. In het verleden was er geen politie, rechtbank of ander wettelijk gezag op het eiland. Men MOEST er dus op vertrouwen dat men van elkaar opaan kon. En ook al zijn die politie, rechtbank en wetten er nu wel, toch blijft dat onderlinge vertrouwen generatie na generatie nog steeds erg levendig.
Grappig verhaal en gelukkig goed afgelopen. Hopelijk ook voor die andere dame. De zee is krachtig en niet zonder gevaar.