Het “fasten your seatbelt” lampje was aan, de lampen in de cabine werden gedimd en langzaam begon het vliegtuig te rijden. Klaar voor vertrek naar ……..Nederland. Zeg het nog eens…. ja Nederland. Het ging nu toch echt gebeuren. Was ik ook klaar voor vertrek?! Hoe lang duurt het voordat de onrust in je lijf zakt en je ook echt blijdschap voelt dat Madeira je nieuwe thuis is. Ik wist het antwoord op deze vraag niet en weet het eigenlijk nog steeds niet. Blijf je het proberen en hoe lang dan…
Madeira is een prachtig eiland! Ik kan niet anders zeggen; de natuur, de levada’s, de zee, de temperatuur, de zon, de rust, de vriendelijkheid van de locals, de sfeervolle stad Funchal en toch kon ik na 5 maanden nog steeds op 3 vingers dat echte ‘kriebel in je buik blijdschap gevoel’ tellen. En dat was voor mij te weinig. Dan moet je een knoop doorhakken: of blijven proberen en hopen dat de onrust een keer je lijf verlaat of vertrekken.
De optie vertrekken is het geworden. En niet om mijn leven in Nederland weer op te pakken, maar om door te pakken naar een volgend avontuur. Een geweldig boek dat mij hier dan bij helpt, is het boek van Michael Pilarczyk “leef je mooiste leven”. Ik hou van de materie om groots en positief te (mogen) denken. Toevallig dat de lieve Anne en Dave dit boek dan bij zich hebben en dat ik het mocht lenen. Anne en Dave zijn overigens met een prachtig project bezig op Madeira. Wil je meer weten, kijk dan hier.
Als de kogel door de kerk is, gaat het snel; ticket geboekt, huur opgezegd, een aantal mensen ingelicht en voor je het weet zit je een dag voor vertrek. En hoe mooi/leuk/geweldig is het dan, als je de periode op Madeira afsluit zoals je die begonnen bent….. Ik had de auto van Hartmut, de eigenaar van de Paragliding school, kunnen gebruiken al die tijd. Natuurlijk moest deze ook weer netjes terug. Zijn locatie heeft absoluut een adembenemend uitzicht, dus had ik me bedacht dat ik nog één keer vanaf die plek de zonsondergang wilde zien (wat gelukt is :-). Er werd nog druk gevlogen toen ik daar aankwam. Naast Hartmut waren de andere piloten er ook en de nieuwe workaway dame Steffi uit Duitsland waarmee ik direct een klik had. Met een biertje in de hand, druk kletsend en lachend, hebben we naar de zonsondergang gekeken.
Omdat ik met de auto gekomen was, werd er voorgesteld mij bij mijn huisje af te zetten als zij boodschappen gingen doen. Super aardig omdat de Paragliding boven op de berg gesitueerd is. Naar beneden wandelen is eenvoudig, weet ik, maar in het donker vond ik toch minder. Al gauw kwam de vraag of ik toch niet héél even mee boodschappen wilde gaan doen. Dat is eigenlijk het codewoord voor poncha drinken in de bar naast de supermarkt. Duh, natuurlijk ga ik mee! En zoals ook helemaal aan het begin van mijn avontuur bij de Paragliding, ook nu weer met een redelijk lege maag die kant op gegaan. Dan is het eigenlijk al wel etenstijd en ga je in plaats van eten een borrel drinken. Het was enorm gezellig kan ik je vertellen. Bij thuiskomst afscheid genomen van mijn gezellige buurtjes H & G en natuurlijk moest ik nog één en ander inpakken. Ja, I know, die planning was niet handig.
Donderdag 15 november was het zo ver. Dave en Anne hebben me naar de luchthaven gebracht. Zo lief! Daar sta je dan met je bagage in de lange rij om in te checken…… naar buiten starend, de zee en de zon zien…. met een kleine knoop in mijn maag, die ook wel twijfel genoemd wordt..…. Doe ik dit nu wel handig?
In Nederland is het koud én nat én grijs. Gelukkig ben ik tijdelijk hier. Het volgende ticket is al geboekt. 27 december gaat het volgende avontuur beginnen, want ik wil nog steeds in het buitenland wonen, de wereld zien en mooie ervaringen opdoen. Misschien is ‘the end’ pas het begin…..
Dank aan iedereen die de moeite heeft genomen mijn blog op Saudades de Portugal te lezen!
