Saudades de Portugal

Het kwik is de afgelopen weken goed gestegen. Sinds het begin van de zomer hebben we al een aantal weken achtereen een hittegolf met temperaturen van ruim boven de 30 graden. Heerlijk als je de hele dag in de schaduw met een glas ijskoude vers gemaakt limonade aan het zwembad kan liggen; minder lekker als je gewoon moet werken en in je kleine flatje in de binnenstad zit opgesloten. Regelmatig werk ik weer vanuit Lissabon omdat Nuno de winkel open heeft en ik hem zo gezelschap hou als we samen thuis zijn. Gelukkig kan ik ook op kantoor werken als ik daar zin in heb, waar de airco heerlijk aan kan.

Afgelopen weekend zijn we naar het noorden gereden waar Nuno een grote bakfiets moest monteren. We hebben er wat dagen aangeplakt en er een heerlijke mini vakantie van gemaakt in Porto. De eerste dag hebben we een roadtrip gemaakt langs de N222 naar Régua. Vanaf Porto is deze weg naar Régua zo’n 120 km lang en gaat direct langs de Douro rivier. Al snel wordt het duidelijk waarom deze weg is uitgeroepen tot een van de mooiste routes ter wereld. Aan de ene kant de rivier die dwars door het hoge uitgestrekte gebergte lijkt te snijden, en aan de andere kant eindeloze wijngaarden waar de druiven groeien die later in het seizoen  tot de beroemde portwijn worden gestampt. Regelmatig zijn er locaties waar je met de auto naar een uitkijkpunt kunt rijden. Ook deze zijn de moeite waard om even achter het stuur vandaan van het schitterende uitzicht te kunnen genieten. Het was op sommige plekken rond de 40 graden dus echt lang hebben we niet buiten gelopen en hebben veelal in de auto rond getoerd. Al is de weg rond de 120 km, zijn we ruim drie uur onderweg geweest. Dit, omdat de weg erg kronkelig is en vaak steil omhoog en dan weer naar beneden.

Terug zijn we over de A4 gereden. Al is het een stuk minder toeristisch, toch is deze route niet minder spectaculair. Nogmaals rijd je dwars door de wijngaarden en door de beroemde Túnel do Marão, een bijna zes km lange tunnel, die niet bepaald spectaculair is, tenzij je een ingenieur naast je hebt zitten die precies uitlegt hoe ze die tunnel dwars door de bergen hebben kunnen maken en hoe ze o.a. de zuurstofvoorziening op peil houden. Dingen waar ik in principe als leek niet eens bij stil zou staan.

In de avond hebben we heerlijk gegeten in de binnenstad van Porto. Ook s’avonds was het nog ruim 30 graden en de terrassen zaten overal vol. Jammer genoeg moest alles om 23h gesloten zijn dus tot laat van een port-tonic genieten aan de waterkant zat er niet in deze keer.

De dag daarna zaten we in een B&B midden in het centrum van de stad. Nadat Nuno de fiets in elkaar had gezet zijn we nog even de stad in gegaan om een hapje te eten en vroeg naar bed te gaan en de laatste dag goed te kunnen benutten. Helaas pakte dat wat anders uit dan gedacht want toen we die ochtend bij de auto aankwamen om de parkeermeter te vullen zagen we dat het zijraam van de auto was ingetikt en de hele auto overhoop lag. Gelukkig hadden we al onze spullen meegenomen in de B&B, dus er was niets gestolen. Wel was het een gedoe met de verzekering, want dat raam hadden ze nergens op voorraad. Er zat dus niets anders op dan maar terug te rijden richting Lissabon. Onze auto was niet de enige die was overvallen. Alle auto´s in de straat, zes in totaal, hadden ingetikte ramen. We vermoeden dat het een verslaafde is geweest die hopeloos op zoek is gegaan naar iets waardevols. Helaas, zoals in bijna alle grote steden, heeft ook Porto een probleem met drugs verslaafde die toeristen om geld vragen en dit soort streken uithalen. Nu de toeristen wegblijven moeten ze op andere manieren aan hun geld komen.

Gelukkig was er een lokale garage die nog een stuk hard plastic had liggen wat ze tegen het raam aan hadden getapet, zodat we tenminste de reis terug veilig konden maken. Op de terugweg hebben zijn we gestopt in Figueira da Foz, een plaatsje aan de kust, waar we heerlijk hebben geluncht. Na ook daar een beetje rond gereden te hebben, we hadden tenslotte de hele dag, zijn we naar Coimbra gereden, wat zo’n 40 km verderop ligt. Ik was nog nooit in Coimbra geweest, en al kwam Nuno daar vroeger maandelijks, toen zijn zus daar studeerde, was hij daar de afgelopen 15 jaar ook niet meer geweest. De Universiteit van Coimbra is een van de meest bekende universiteiten van Portugal en met zijn 730 jaar ook een van de oudste van Europa.

De toren van de universiteit is het hoogste punt van de stad. Na onze auto voor het politiebureau geparkeerd te hebben zijn we nog even de botanische tuin van Coimbra ingelopen. Eeuwenoude bomen en planten geven de tuin een magische ambiance, echt de moeite waard.

Bij thuiskomst zat onze Dora al voor de deur op ons te wachten. Drie dagen lang is mijn schoonmoeder elke dag langs geweest om d´r brokjes en water te geven, maar ze heeft duidelijk de knuffeltjes gemist en liet ons de rest van de avond niet meer met rust. Op deze manier is het helemaal niet erg om weer naar huis te gaan. Vakantie is leuk en nieuwe dingen zien en ontdekken is geweldig, maar weer lekker naar huis naar je huisdiertjes is ook toch wel weer heel fijn.