“Goed nieuws, je identiteit is geverifieerd”. Fijn als Airbnb goedkeurt dat je bent wie je bent. Het was de tweede poging om door alle veiligheidskeuringen heen te komen. De eerste poging verzandde in een oeverloze teleurstelling en een identiteitscrisis. Na wat slapeloze nachten, schorsing van ons account (! Alarm, ons inkomen!) en pingpongmail schijn ik toch weer een beetje op die jonge god van mijn verplicht ingestuurde paspoortfoto van een paar jaar geleden te lijken. Onvoorstelbaar, nu ik erover nadenk. We hebben namelijk drie weken lang Nederlandse vrienden op bezoek. Niet dat vrienden per definitie een aanslag plegen op je uiterlijk, je verouderingsproces of je algehele fysieke uitstraling, sterker nog, soms kan het, zelfs bij emotionele samenkomsten, een uitermate prettige en verlichtende ervaring zijn, maar bij anderen tekenen hun bezoeken nu eenmaal meer af in je gezicht en je fysiek.
Lekker eten
Koos en Anne* logeren hier. Jaren geleden woonden we in dezelfde straat, zij aan de verkeerde kant. Altijd uitkijken met oversteken. Ze huren een van onze Airbnb-locaties: ze weten bij wie ze terecht komen, mochten zij dat vergeten zijn. Supergezellig, vertrouwd, lekker eten, koken, goede wijnen, o ja en een beetje beweging. Probleem: ze hebben geen zitvlees.
Hun reis is vakantie. “Relax!”, zou je zeggen. Na twee weken traag door oneindig laagland gaan, bergen beslechten en horizonten verleggen, sloeg de onrust toe en werd Porto direct verruild voor O Vale Da Mudança: Het Beloofde Land, het Mekka der Klussers. Tot overmaat van ramp is Koos bezig om niet te wennen dat hij met pensioen is: zeeën met niet-gevulde-tijd. We zagen de bui al hangen.
de Bermuda Driehoek
De weerterreur heeft onze gevels de afgelopen 15 jaar danig geteisterd. Krimpscheurtjes, “verbrandingsplekken” in stuc- en verfwerk, gebruiksschade op de hoeken. Ze kunnen wel een lichte plastisch chirurgische ingreep gebruiken. Uitkrabben, uithakken, schuren, aansmeren, polyvlies aanbrengen en afschilderen. Veel werk, zeker naast onze reguliere bezigheden waarvoor Airbnb ons identificeerde. Om te voorkomen dat we stilvallen verzinnen we er nog een klusje bij: een soort Bermudadriehoek. Daar waar alles in verdwijnt: oude bouwmaterialen, stalen dakplaten, kilometers weidepalen van gebitumeerd hout, planken, puin. Le Roy zou er trots op zijn.
We zetten onze mascottes in en rekenen meteen buiten de waard: de hitte. Vijfendertig graden, zó niet-oktober! Stucwerk barst voor het op de muren zit, kwasten plakken aan de wand, de verf blaast door te hete oppervlaktes en zwellende ogen van het zweet.
We werken gestaag door, het tekent onze gezichten. Ondanks het verkoelende zwembad putten de middagen uit in de droge, hete schaduw van een te lang gerekt seizoen. Traag recupererende tropentijd. Het lichaam smelt, de ogen “verwallen”. Het is onze eigen ondoorgrondelijke keuze. Na drie weken zien we er zwaargehavend en dodelijk vermoeid uit.
Snelle Recuperatie
Er komt een Airbnb-melding binnen: identificatieplicht. Paspoortfoto opsturen, checken met de werkelijkheid. Bent u wie u bent? Poging één, Airbnb zegt dat ik niet ben wie ik ben.
!Ons inkomen! Ik recupereer snel.
*Koos en Anne zijn geen door Airbnb geïdentificeerde personen. De gefingeerde namen zijn bij een groot publiek bekend, de werkelijke namen bij de schrijver.
Margriet en ik (Wiro) zijn sinds 2006 eigenaar van een uniek stuk Alentejo: o-vale-da-mudança. We wonen er vanaf 2008. Vind je het leuk om ons spoor te volgen of meer te weten over de vakantiehuizen, dan kun je de verhalen lezen die we publiceren op onze blog “Limonada”. Over de producten van Nature’s Revenge kun je ons volgen op Instagram. Daarnaast is er de maandelijks terugkerende blogserie “kronkelpad” op Saudades de Portugal, iedere vierde donderdag van de maand. Ik vind het erg leuk als je hieronder een reactie plaatst.
Hi Wiro,
een wat raadselachtig verhaal, maar past bij jou, zeker als je weet wie je niet bent. Gelukkig weten wij het wel.
Nog een weetje: in mei 2024 word ik 90 en … overgrootvader. Trots.
Harry