Saudades de Portugal

Whop whop whop…. Of eigenlijk meer Whrrrrwhrrrrwhrrrrwhrrrrwhrrrrwhrrrr. Het onbeschrijfbare geluid zwelt aan. Tussen de bomen in het bos zie ik de witte buik van een helikopter over de toppen scheren. Het is heet, al dagenlang. Ik maak een ochtendwandeling, mijn gebruikelijke ronde op de gebruikelijke tijd. Half acht, meestal is het fris. Luna dartelt dan als een dolle door de struiken. Nu sjok-loopt ze naast me en kijkt met een schuine blik in de richting van het wegstervende geluid. De afgelopen dagen is het al 29 graden op dit vroege uur, tien graden hoger dan normaal.

Een Nederlandse gast zegt het spannend te vinden om in heet Portugal te zijn. Brand? Ik stel haar gerust en vertel dat we hier geen dichte bebossing hebben, de begroeiing kort houden en direct rond de huizen besproeien. Er vliegt weer een controle-vliegtuigje over onze hoofden. Ze sputtert: “Zelfs de Portugese vakantievilla’s van half beroemd Nederland worden met vuur bedreigt”. Bij mij ontwikkelt zich een groot vraagteken. Zegt dit iets over bosbrandgevaar, onze gast of de Nederlandse pers? Verbazing en ergernis vechten om de eerste plaats. Googelen levert in-no-time tientallen berichten op uit de (voor ons ooit inheemse) dagbladen: groot gevaar voor de vakantiehuizen van de paradijsvogels van de Nederlandse TV. Cynisch denk ik “Oh, wat erg voor deze mensen die hun naam eer aan doen en bij voorbaat hun kop al in het zand steken als er weer een schandaal van de Gooise Matras rolt”. Ik zie een foto van een villa met daarachter wat donkere rookwolken op verre afstand en lees in een van de gewraakte artikelen de commentaren van mevrouw Ben-ik-nou-zo-slim-of-ben-jij-nu-zo-dom-Truus-Van-G. en meneer Kop-in-het-zand-John-De-M.: “We zien beelden van brand die heel dichtbij is. Gelukkig zit iedereen in Nederland”. “Hè???” denk ik.

De lunch gebruiken we buiten, digitale krant erbij en even genieten na een ochtend buitenwerken. Het is heet. Ik bestudeer de site van de Portugese Meteorologische dienst ipma.pt terwijl de Mortadella zich van mijn brood krult in de warme wind die langs onze veranda blaast. Op Publico National lees ik schrijnende verhalen van mensen die met tuinslangen het vuur vanaf hun balkon proberen terug te dwingen. Ik zie foto’s van inwoners die écht hun hebben en houden proberen te behouden. Een man met een schaap op zijn schouder vlucht door een straat.

Vanuit de schaduw onder ons overkapte terras bekijk ik de droge omgeving en voel me een soort Nero, ooit neerkijkend op brandend Rome. Hier brandt het niet, alleen erg heet en ik hoop dat we gespaard blijven van die nachtmerrie. We voldoen aan alle voorzorgmaatregelen en hopen op de voordelen van dit open landschap, met in gedachte die keer dat het vuur onze hielen likte, alweer wat jaren geleden. Ontstaan door een achteloos naïeve buurman, was het bedreigend, maar dat raakte niet in de buurt van wat bewoners van stadjes als Palmela nu meemaken. Ik zie foto’s van een evacuatie in verstikkend dichte rook van een verzorgingstehuis in Memoria, zie vrijwilligers in lichte paniek met waterslangen in de weer tegen een vlammenwand die vier keer hoger is dan zijzelf en voel met ze mee.

Ik beluister het vage rookwolkjes-gepiep van die BN-ers uit het veilige Gooi en denk verbijsterd “Zijn zij nu zo dom…… “

Margriet en ik (Wiro) zijn sinds 2006 eigenaar van een uniek stuk Alentejo: o-vale-da-mudança. We wonen er vanaf 2008. Vind je het leuk om ons spoor te volgen of meer te weten over de vakantiehuizen, dan kun je de verhalen lezen die we publiceren op onze blog “Limonada”. Over de producten van Nature’s Revenge kun je ons volgen op Instagram. Daarnaast is er de maandelijks terugkerende blogserie “kronkelpad” op Saudades de Portugal, iedere vierde donderdag van de maand. Ik vind het erg leuk als je hieronder een reactie plaatst.