Saudades de Portugal

In de verte Luna’s blaf. We hebben net onze ochtendwandeling gemaakt. Zij blijft achter in het open veld naast ons huis. Een spoor, kop omlaag, neus boven de grond, een sprint. Ik loop door en doe brokken in haar bak. Het blaffen verandert in frustratie. Een vreemde steen, een slang die wegschiet? Iets maakt haar nerveus. Eens kijken wat en waar ‘Het Grote Gevaar’ is. Het hoge gras ritselt langs mijn laarzen. Op afstand danst Luna zenuwachtig met haar kop naar beneden, een soort rite van schijnaanvallen naar ‘Het Grote Eng’. Het target moet statisch zijn. Dichterbij gekomen zie ik, in een dorre grascirkel, een prikkerig bolletje van dezelfde kleur.

In het kroegje van ons dorp verteld José me dat ze, tijdens het “jagen” vroeger, een vuurtje maakten om hun vangst te grillen. “Os melhores eram os ouriços”. Ik kijk hem vertwijfeld aan. Begrijp ik het goed? Wat is daar lekker aan? Veel vlees zit er niet aan. Ik ken de verhalen van lang geleden, uit Nederland en België, over vogeltjes en lijmstokken en mijn vraagtekens over de eetbaarheid van lijsters en merels. José verteld, genietend bij de herinnering, dat het huidje, mits goed en krokant geroosterd, dé delicatesse is. Grote ogen. Hij ziet mijn vraagteken: “Wel eerst de stekels eruit trekken”. Ik moet iets wegslikken. “Gebeurt dat nog?”. “Não, não, não” wuift hij het, twijfelachtig lachend, weg.

In de auto na het sporten vertelt vriend R. spontaan dat er ontzettend veel egels op zijn land lopen. Hij laat trots een filmpje zien van die middag. Een klein stekelig beestje friemelt door het beeld. Gelijkenis met het egeltje dat diezelfde middag bij óns rond hobbelde. Te warm weer, te vroeg uit de winterslaap, te direct gespot door Luna, te gepikeerde schijnaanvallen en te stekelig om in te bijten. Toen Luna even wegliep sprintte hij als een gek naar een beschut plekje. Sprinter had het moeilijk, Luna bleef alert.

Het is donker. Ik loop samen met Margriet op onze oprit naar boven. We hebben een gezellige avondles Pilates gehad en zijn bij onze poort afgezet door onze medesporters R&G. Babbelend over de vreselijke gordiaanse knoop-achtige oefeningen van Jorge en genietend van de prachtige sterrenhemel die dit deel van Portugal altijd ten deel valt. Weinig lichtvervuiling en heldere nachten. Onze adem komt als stoomwolkjes uit onze neusgaten…. Het is lekker fris.

Halverwege de oprit horen we het twijfelachtige geluid van een auto en zien koplamplicht het pad naast ons land opdraaien. “Hé, de achterburen” zegt Margriet. Ik twijfel. In het donker worden we niet gezien en we bespioneren de koplampen straffeloos. Ze blijven steken in het eucalyptusbos. Raar…. en zeker geen achterburen, want die scheuren door dat bos alsof ze worden achtervolgt door een op hol geslagen kudden bronstige witte neushoorns met hun neusgaten vol vermalen viagra. Ik vind het verdacht. Boven pak ik onze Jeep en rijdt weer naar beneden. Margriet roept nog “te voet ben je sneller”. Ik mis dan mijn veilige stalen cocon… en mijn verstralers, denk ik en zet de filmcamera van mijn telefoon aan.

In mijn koplampen zie ik een auto met de laadklep open. Links van me een vage schaduw met een lange stok. Ik draai mijn raam op een kier…. “ouriços, ouriços” roepen ze. Ik explodeer, de stropers vluchten weg.

De volgende ochtend hoor ik Luna’s alarm: Weer Groot Gevaar. Ik loop richting haar geluid. Ze staat hysterisch te blaffen in de struiken rond het zwembad. Ik grijp haar bij haar halsband en trek haar weg. Een bolletje stekels rol zich voorzichtig een stukje uit. Een spits snuitje snuffelt tastend naar een luchtspoor. Een donker kraaloogje kijkt me aan.

“Dag Sprinter, je bent er nog.”

Heerlijk Portugees landleven.

Margriet en ik (Wiro) zijn sinds 2006 eigenaar van een uniek stuk Alentejo: o-vale-da-mudança. We wonen er vanaf 2008. Vind je het leuk om ons spoor te volgen of meer te weten over de vakantiehuizen, dan kun je de verhalen lezen die we publiceren op onze blog “Limonada”. Over de producten van Nature’s Revenge kun je ons volgen op Instagram. Daarnaast is er de maandelijks terugkerende blogserie “kronkelpad” op Saudades de Portugal, iedere vierde donderdag van de maand. Ik vind het erg leuk als je hieronder een reactie plaatst.